Het is eigenlijk een tegenstrijdige gang van zaken. Aan de ene kant willen we dat kinderen zich op school op hun gemak voelen, dat ze mogen zeggen wat ze willen en erop kunnen vertrouwen dat ze veilig zijn. Aan de andere kant willen we kinderen soms juist uit hun comfortzone trekken, nieuwe dingen laten ontdekken. Een perfecte methode daarvoor is de werkweek. De leerlingen gaan een weekje naar het buitenland en verkennen de stad of het gebied waar ze verblijven.

Heel veel kinderen, niet alleen op onze school, gaan nooit op vakantie. Of heel soms, maar dan bijvoorbeeld naar het land van herkomst van hun ouders. Een maand naar Turkije of Marokko, familiebezoek. Zo’n vakantie is misschien best een tijdje leuk, maar veel kinderen zijn blij om weer terug te komen. Hier speelt hun leven zich af, op school, op straat, in de wijk. Ze zijn hier thuizer dan in het land van herkomst. Een schoolreis met de klas naar een onbekende bestemming is dus echt een grote stap buiten de comfortzone en wordt dan ook meestal met gemor tegemoetgezien. Na afloop klinkt een heel ander geluid, iedereen heeft de tijd van zijn of haar leven gehad. Er is daarna ook altijd een nieuw soort saamhorigheid in de klas. Samen nieuwe dingen meemaken schept een band.

Dat kinderen hun eigen comfortzone creëren en koesteren, dat snap ik. Ik hou zelf ook van oud en vertrouwd. Maar goed, ik ben allang volwassen en onverbeterlijk niet meer te veranderen. Bij kinderen ligt dat (gelukkig maar!) anders. Het is goed dat kinderen nieuwe ervaringen opdoen, dingen meemaken die ze niet gewend zijn of die ze niet kennen.

Om weer eens voet buiten de comfortzone te zetten gingen we onlangs uit eten. Ik had een restaurant uitgezocht waar je voor een vaste prijs twee uur kan eten. Zo konden we de kosten in de hand houden. Het was restaurant Vandaag in Amsterdam-Zuid waar je voor eenendertig euro twee uur lang mag eten wat je wilt.

Van tevoren ging ik in de klas even inventariseren hoe het gesteld was met het buiten de deur eten. Wie is er weleens uit eten geweest? Iedereen stak z’n vinger op. En als ik McDonald’s nou niet meetel? Alle vingers gingen weer omlaag. Als er uitgegeten wordt, dan is dat meestal bij McDonald’s. Met alle respect voor McDonald’s, dat was natuurlijk niet wat ik bedoelde met uit eten gaan. Het concept van restaurant Vandaag is als volgt: er staat een buffet met voorafjes, hoofdmaaltijden en toetjes en voor eenendertig euro mag je je daar twee uur lang van opscheppen. Hoeveel je ook neemt, iedereen betaalt hetzelfde bedrag.

Meteen uit school togen we erheen. Ik weet niet of u er weleens geweest bent, maar er is in het restaurant een overvloed aan eten te zien, dus dan zit je meteen al met een probleem: waar te beginnen? Van tevoren had ik een eetprotocol toegelicht. ‘Luister, je mag alles eten wat je wil, je mag ook zo vaak gaan als je wil, maar wat je opschept eet je op. Iets wat je niet kent, daar neem je een klein beetje van en als je ‘t lekker vindt neem je meer, lust je het niet, dan mag je dat hele kleine stukje laten staan, maar verder wordt er niets weggegooid. Je mag ook beginnen bij de toetjes, maakt mij niet uit.’

Dat we twee uur gebruik mochten maken van het buffet betekende dat die twee uur ook ultiem benut werden. Er was tenslotte voor betaald, of ze nou meer of minder aten, de prijs bleef hetzelfde. Dan laat je natuurlijk niets liggen. De kinderen aten dus twee uur lang. Tot ze niet meer konden.

Ik dacht bij mezelf hoe ingeburgerd de kinderen eigenlijk zijn. Die Nederlandse mentaliteit zit er helemaal in!