Dus ik werd door een groep jonge witte Nederlanders benaderd. Of ik interesse had in een initiatief dat betaalbaar wonen in Amsterdam op een concrete manier collectief wil afdwingen. Het gaat om een wooncoöperatie die De Bundel heet. Er is nu een kavel beschikbaar van de gemeente op het August Allebéplein en het is de bedoeling dat de wooncoöperatie met het beste plan daar iets mag neerzetten. Van A tot Z.
Ik keek eens even goed naar de nieuwe gezichten in de Zoomvakjes. Want natuurlijk heb ik interesse in een zelfstandige woning, net buiten de ring, in Amsterdam Nieuw-West. Alsof je aan een kind vraagt of-ie snoep wil. En met mij zijn er duizenden andere gegadigden.
We leven namelijk in een permanente, door de Nederlandse overheid gecreëerde, woningcrisis. Starters, maar ook mensen die wat ruimer willen wonen kunnen geen kant op. Al helemaal niet in een stad als Amsterdam, die overgeleverd is aan winst-maximaliserende roofbeleggers die geen strobreed in de weg worden gelegd. De gemeente heeft zelfs geadverteerd in Londen om Britse expats naar het ‘goedkope Amsterdam’ te lokken.
Voormalige sociale huurwoningen worden voor meer dan 400.000 euro verkocht. Mensen betalen 1.500 euro huur voor 25 vierkante meter in de vrije sector, en je moet twintig jaar wachten bij Woningnet voor een sociale huurwoning. Volkshuisvesting is effectief door de kabinetten Rutte I, II en III afgebroken. En zonder collectief verzet gaat er geen ene moer veranderen. Dat kan je alvast in je berooide zak steken.
Schaamteloos, omdat je niks krijgt voor schaamte
Terug naar de Zoomvakjes. Want hoezo komen deze lieden naar mij? Wat is nou een wooncoöperatie? En zijn dit soort alternatieve plannen nou net niet het plaveisel voor gentrificatie? Allemaal mooie praatjes van ‘vermenging’ en ‘stadsvernieuwing’, maar uiteindelijk kopen de huidige buurtbewoners er niks voor. Weg buurtgevoel. Weg gemeenschap. Weg met je arme kont.
We maken het allemaal mee. 36 jaar en nog steeds bij je ouders op schoot. Dat maakt achterdochtig. Twintig jaar valse beloftes van Jan Peter Balkenende, Wouter Bos, Lodewijk Asscher, Diederik Samsom en Mark Rutte, ook.
En toch heb ik de luxe niet om afzijdig te blijven. Dus ik ging akkoord en werd lid van De Bundel. Van het een kwam het ander. En toen stond ik opeens in mijn vrije tijd te flyeren in mijn eigen buurt. Ik praatte, alweer in mijn vrije tijd, met andere organisaties. Ook hield ik, u raadt het al, in mijn vrije tijd een speech op een school waarin ik mijn woningleed schaamteloos uit de doeken deed. Schaamteloos, omdat je niks krijgt voor schaamte. Schaamteloos, omdat een oplossing begint met het articuleren van je probleem. En schaamteloos, omdat ik dus een fatsoenlijke woning wil.
En ik wil absoluut niet dat de twintigers van nu meemaken wat ik heb meegemaakt en nog steeds meemaak. Dat ze niet van hun vrijheid kunnen genieten. Dat ze bij elk uitstapje verantwoording moeten afleggen aan hun familie. Het is dag in dag uit een vernedering die helemaal niet had moeten plaatsvinden als de rijken van Nederland niet zo gierig waren geweest.
Dit hoeft dus ook niet te gebeuren bij de jonge honden die ik in de ogen aankeek, afgelopen week bij de vergadering van De Bundel. Een huis kopen is onbetaalbaar nu. Dus moeten we ons nu verenigen om toch te kunnen blijven wonen in de buurt waar we zijn opgegroeid.
Maar wil de gemeente Amsterdam dat ook? Of kiest de gemeente voor de partij met het hoogste bod? Is Amsterdam een gemeenschap, die volkshuisvesting biedt voor de minderbedeelden? Of is Amsterdam een bedrijf, dat winst boven mensen stelt? We zullen ervoor moeten knokken.
