Er zit een bepaalde rusteloosheid in mij. Die wordt constant gevoed door ‘westerse’ vijandschap en achterdocht tegenover moslims en andere minderheden in de media en een gebrekkige representatie van hen.
Het kan om kleine dingen gaan. Zoals de stukjes van Sylvia Witteman in de Volkskrant, waar Turken en Marokkanen negen van de tien keer verschijnen als bakker, groenteman of ‘islamitische slager’. Maar ook woede om serieuze dingen, zoals het wél benoemen van 58.320 gestorven Amerikanen in de Vietnamoorlog of 25 Nederlandse soldaten in Afghanistan, en dan het onvermeld laten van het aantal Vietnamezen of Afghanen die per honderduizenden zijn kapotgemaakt door westers geweld in exact diezelfde oorlogen.
Achteraf is het misschien ook wel makkelijker om dat onvermeld te laten. Wie heeft immers al die naamloze niet-westerse slachtoffers bijgehouden?
Dat laatste is waarschijnlijk ook de oorzaak van mijn rusteloze verbetenheid. De constante drang om jezelf als ‘niet-westerse allochtoon’ of ‘geracialiseerde moslim’ te moeten humaniseren tegenover racistische machtssystemen die je van het ene moment kunnen optuigen tot een geslaagd product van Nederland als ‘verbinder’, ‘een toonbeeld van integratie’, en daarna als een baksteen laat vallen als ‘Moslimbroeder’ of ‘infiltrant’.
Natuurlijk heb ik het over GroenLinks-kandidaat Kauthar Bouchallikht. Echter gaat dit niet alleen over haar. Dit overkomt bijna alle niet-witte Nederlanders op dagelijkse wijze. Dat jij dit niet ziet, witte Nederlander, betekent niet dat het niet bestaat. Het laat alleen maar zien aan welke kant van de door witte suprematisten getrokken lijn men staat.
Een voorbeeld. Ik las onlangs op Twitter een draadje over de extreemrechtse uitspraken en affiliaties van Thierry Baudet met Front National-kopstuk Julien Rochedy (vriend van Forum-kandiaat nummer vijf Eva Vlaardingerbroek). Het is te misselijkmakend wat voorbij kwam. Sommige vrouwen zouden verkrachting verdienen omdat ze pro-immigratie zijn volgens Rochedy, schaamteloos antisemitisme binnen de FvD en JFVD en een foto van Rochedy samen met de massamoordenaar Assad – het hield niet op.
Aan witte mensen die openlijk Assad steunen blijft geen term als ‘Assad-aanhanger’ kleven
Ik app een vriend: ‘Erdogan-aanhanger is een gevleugelde term geworden en wordt te pas en te onpas geplakt op Turkse Nederlanders of zelfs mensen die zich met Turkse Nederlanders een keer hebben geassocieerd. Het kan hun hele leven achtervolgen. Dit terwijl deze mensen Assad openlijk steunen, en toch kleeft een term als ‘Assad-aanhanger’ niet aan hun witte lichamen.’
Inderdaad, het glijdt er zo makkelijk af als een gladde aal tussen je handen. Geen NOS-journalist die zegt: ‘Het ontkennen van liefde voor nazi’s is juist een kenmerk van nazi’s’, zoals over de Moslimbroederschap wel wordt gezegd. Het gaat hier dan ook om wat Zoë Papaikonomou en Annebregt Dijkman ‘definitiemacht’ hebben genoemd in hun boek Heb je een boze moslim voor mij? Wie bepaalt het gesprek? Wie heeft het vermogen om te beslissen welke betekenis wordt gegeven aan een verschijnsel?
Is dat een Zihni Özdil, een Erdal Balci, een Aylin Bilic? Allemaal niet-westerse ‘seculiere’ namen die zich vijandig hebben opgesteld tegen Bouchallikht en ‘de islam’ in het algemeen. Hoezeer zij ook overtuigd zijn van hun eigen gelijk, lijkt mij hun geschreeuw juist een teken van niet-witte onmacht die alleen zo hard klinkt vanwege witte facilitatie in een islamofobe context. Deze stemmen worden gretiger opgepikt in een mediastelsel dat wordt gedomineerd door witheid. Ik heb er zelf ook ‘baat’ bij als ik over de Armeense Genocide of onderdrukking van de Koerden in Turkije spreek.
Maar zo hoeft niet voor altijd te gaan. Er zijn nieuwe initiatieven gaande. Omroep Zwart heeft de grens van 50.000 leden bereikt en hiermee een horde genomen naar het Mediapark in Hilversum. Toch maakt één zwarte zwaluw nog geen zwarte zomer, en daarbij bedoel ik zwart in de positieve zin van het woord. Ik hoop van harte dat alle stemmen die structureel ongehoord blijven de 50.000 leden halen. Succes, Omroep X, M24, IslamOmroep, Groen en PAC. Tijd voor een eindsprint tot 31 december!
Dan blijft nog mijn rusteloosheid. Ja, die ebt alleen weg in het aanzien van de pure onschuld en onbevangenheid in de ogen van mijn neefjes. Ik vind troost in de hoop dat deze nieuwe generatie Amsterdammers niet zo onbeholpen zullen staan, zoals mijn generatie stond voor en na 9/11. En ik vind rust in de mooie dingen. Een moslima achter een kanun die losgaat op een nummer van Metallica. Sheer perfection!
