De vakantieperiode breekt aan, hopelijk voor het eerst in twee jaar zonder corona-restricties. Maar los van corona ervaren sommige vakantiegangers bij bepaalde landen, zoals Israël, Turkije of Saoedi-Arabië, een politieke grens. We vroegen onze panelleden: zijn er landen die jij mijdt, of waar je wel twee keer over zou nadenken, vanwege de politieke situatie?
‘Landen waar ik beslist niet naartoe wil zijn de Verenigde Arabische Emiraten en Israël. In Dubai mogen alleen westerse mensen alcohol drinken op bepaalde plekken. Dat is niet mijn vakantieland. Ook is de manier waarop de VAE gastarbeiders uitbuiten schandalig. Die komen dikwijls om, bij het bouwen van die torenhoge flats. Israël is voor mij een no-go vanwege de manier waarop ze de Palestijnen behandelen. Israël heeft het over terroristen, maar je zou hen ook verzetsstrijders kunnen noemen. What’s in a name?
‘Israël is voor mij een no-go’
‘In 2008 ben ik in India geweest, maar daar wil ik nooit meer heen vanwege de enorme verschillen tussen arm en rijk – ik heb een dood iemand op straat gezien – en de wijze waarop ze daar met vrouwen omgaan. Uiteraard is ook Rusland op dit moment een land waar ik zeker niet naartoe wil, vanwege de oorlog in Oekraïne.
‘Heel graag zou ik dit jaar mijn vriendin Monique opzoeken in Los Angeles. Ik heb haar al tien jaar niet in het echt gezien en ze wordt al oud. Ook zou ik graag naar Curaçao gaan vanwege de blauwe zee en de witte stranden. Maar het zijn hele dure tickets. Dus ik weet het niet. Of naar Atlanta, de zwarte hoofdstad van de Verenigde Staten. Dat moet een soort Rotterdam zijn, waar iedereen van kleur kan zijn wie hij of zij is en waar zwarte mensen CEO zijn. Ja, daar wil ik heel graag een keer heen om het zelf te zien.’
Anushka Soekhradj (28), sociaal werker
‘China is voor mij beslist geen optie, vanwege de zeer strenge coronaregels in dat land. China zit praktisch op slot nu. Je moet vier weken in quarantaine. Alle Oost-Aziatische landen gaan nogal hysterisch met corona om. Dat schrikt mij af. Ik ben niet gevaccineerd. Reizen met het vliegtuig is bijna onmogelijk nu. Eerder dit jaar ben ik op vakantie in Dubai geweest. Daar werd ook met een hysterische manier met de coronapandemie omgegaan. Overal was er mondkapjesplicht. Dat vond ik erg onaangenaam.
‘Sowieso wil ik niet naar landen waar het onveilig is, bijvoorbeeld omdat er oorlog is of omdat het een dictatuur is. Sommige landen in Afrika vallen daarom af, bijvoorbeeld Congo, maar ook landen als Noord-Korea. Turkije lijkt mij prachtig, maar ik twijfel vanwege de politieke situatie.
‘Turkije? ik twijfel vanwege de politiek’
‘India vind ik lastig. Het is daar gevaarlijk voor vrouwen. Ik las laatst over een dertienjarig meisje dat aangifte deed omdat ze was verkracht, maar vervolgens ook nog eens door de politieagent werd verkracht. Verschrikkelijk.
‘Ik heb getwijfeld over Frankrijk. Het lijkt mij heel leuk om naar Parijs te gaan dit jaar. Maar ik kom Euro Disney niet binnen, omdat ik niet gevaccineerd ben en je een vaccinatiepaspoort nodig hebt. Voor het eerst sinds jaren weet ik eigenlijk niet waar we deze zomer heen zullen gaan op vakantie.’
Rachid Benhammou (48), cultureel ondernemer, publicist
‘Oei, moeilijk onderwerp! Ik houd namelijk van reizen. En van mensenrechten. Dus voor mij is het een beetje dubbel. Ik vermijd zeker sommige landen, zoals de rijkere landen van het Midden-Oosten: Saoedië-Arabië en Qatar. Daar zal ik waarschijnlijk nooit heen gaan, omdat ze misselijkmakend rijk en corrupt zijn, de mensenrechten schenden en met oliedollars een extremistische ideologie de wereld in smijten. Kijk ook hoe ze omgaan met buitenlandse werknemers, de Aziatische huisslaven – walgelijk! Het welbekende argument tegen boycots, dat de bevolking inkomsten mist uit toerisme, gaat hier niet op: de eigen Arabische bevolking heeft het goed, dus daarom ga ik niet naar deze Golfstaten.
‘Bij andere corrupte en onderdrukkende landen, maar waar de bevolking hartstikke arm is, wordt het voor mij al lastiger. Als je als toerist wegblijft, dan lijden ze daar als het ware dubbel. Sommige mensen zeggen dat je daarom juist niet moet gaan, maar daar ben ik het niet mee eens. Als je gaat moet je niet naar die dure regeringshotels gaan, maar lokale industrieën ondersteunen.
‘Ik knijp hem wel bij de Marokkaanse douane’
‘Ik kom normaliter graag in Marokko, maar na de grote Rif-opstand van een aantal jaar terug – die ik vanuit Nederland nauwlettend heb gevolgd en waar ik in artikelen verslag van deed – knijp ik hem eerlijk gezegd wanneer ik bij de douane sta. Ik ga dus nog wel, maar steeds met het gevoel van ‘Oké, wat gaat er nu gebeuren?’ Ze hebben me nooit lastiggevallen, maar ze laten zeker op hun eigen, sluwe manier merken dat ze me in de gaten houden.
‘Ik ken overigens genoeg uitgesproken Rif-activisten die dus niet meer naar Marokko gaan. Aan de ene kant omdat ze nooit naar een dictatoriaal regime willen gaan dat mensenrechten schendt en discrimineert, zoals de Riffijnen in het noorden van Marokko. Tegelijk durven ze er ook niet heen omdat ze dan wellicht opgepakt zullen worden.’
Dimple Sokartara (29), communicatieadviseur
‘Waar ik mijn geld of tijd aan wil spenderen, probeer ik altijd in lijn te brengen met waar ik achter sta. Soms is dit moeilijker dan andere keren. Uiteindelijk ben ik hier heel dubbel in. Ik probeer te begrijpen dat de mensen in een land niets te maken hebben met wat de overheid doet, maar ook denk ik na over wat gebeurt in die landen en hoe de overheden te werk gaan.
‘Af en toe ga ik toch naar plekken omdat ik het land heel graag wil zien. Zoals China, dat een mooie natuur en cultuur heeft. Ik heb een reis geboekt naar New York, wat ik een heel leuke bestemming vind. Tegelijkertijd gaan de overheid van de VS en de oorlogen die zij beginnen en onderhouden tegen mijn idealen in. Neem ook hoe ze nu weer met abortus omgaan.
‘Ik ga makkelijker naar de VS dan naar Israël’
‘Wel ga ik makkelijker naar de VS, omdat in dat land geen grootschalige conflicten zijn, dan naar een bestemming als Israël. In Israël worden continue, recentelijk ook weer, mensen vermoord die daar eigenlijk al woonden: de Palestijnen, dus.’
Ibrahim Özgül (38), finance- en project professional
‘Ik heb niet echt een land dat ik boycot of vermijd voor de vakantie. Mensen die Israël, China of een ander land boycotten vanwege mensenrechtenschendingen kan ik uiteraard wel begrijpen. Daar hebben ze ook alle recht op. Alleen heb ik wel mijn twijfels of het enig effect heeft. Dat gebeurt pas als veel mensen, grote internationale bedrijven en landen hun volle gewicht erin zetten, zoals met Rusland nu gebeurt.
‘Ik ga sowieso niet meer zo snel op verre reizen. Dat heeft met corona net achter de rug – laten we blijven duimen! – en vooral met de economische instabiele situatie per land te maken.
‘Boycot? Ik twijfel of dat enig effect heeft’
‘Ik weet ook niet waar ik naartoe ga. Ik weet wel dat ik met de auto wil reizen, omdat ik niet afhankelijk wil zijn van vliegtuigen en allerlei regels. Gewoon: hup, de auto in. En dan zou ik desnoods op diezelfde avond of nacht weer terug moeten kunnen rijden naar Nederland, of naar ergens anders dichtbij in Europa. Aan de andere kant: ik heb genoeg werk te doen hier in de zomer. Voorlopig geen lange vakantie voor mij…’
