Hoewel ongeveer de helft van de Surinaamse kinderen thuis geen Nederlands spreekt, of heel weinig, is het Nederlands wel verplicht op school. Dit zorgt voor slechte schoolresultaten en veel schoolverlaters.
Dat schrijft Zoë Deceunick in Afromagazine. Er worden in Suriname meer dan twintig talen gesproken, maar als je carrière wil maken moet je Nederlands spreken, de taal die je op school moet spreken maar ook in de rechtbank en het Surinaamse parlement. Veel kinderen spreken thuis geen Nederlands en hebben, omdat het Nederlands de voertaal is op school, een achterstand.
De helft van de Surinaamse kinderen behaalt geen basisschooldiploma. En in het binnenland haalt slechts zes procent van de jongeren naar de middelbare school. Dat heeft ook te maken met de grotere afstanden daar van huis naar school en het gebrek aan gediplomeerde docenten. De schooluitvalcijfers in Suriname zijn de hoogte in het Caribisch gebied.
Door de Rutu Foundation, een stichting voor intercultureel onderwijs, wordt aan een oplossing gewerkt: tweetalig onderwijs, in het Nederlands en in de taal die je thuis spreekt. Er zijn nu schoolboeken in het Kaslina, een taal die door de inheemse bewoners van Suriname wordt gespreken, het Lokono, een andere inheemse taal, en in het Saramaccaans, een taal die door de marrons (de afstammelingen van ontsnapte slaven) wordt gesproken.
Onder het Surinaamse establishment is er echter weerstand tegen meertalig onderwijs. Ellen-Rose Kambel, medeoprichter van de Nederlandse Rutu Foundation: ‘De mensen met politieke of economische macht zijn over het algemeen mensen die het Nederlands beheersen en Nederlandstalige opleidingen hebben gevolgd. Zij vinden: ‘Het is mij ook gelukt, dus dan moet iedereen het kunnen’.’ Maar in werkelijkheid lukt het lang niet iedereen.
De Sint Antoniusschool in Galibi is nu een meertalige school geworden. De school hoopt een voorbeeld voor Suriname te kunnen zijn, en te laten zien dat meertaligheid kan werken. ‘Je moet er alleen heel veel geduld voor hebben’, zegt Kambel.
