De Mexicaanse senaat heeft onlangs de Armeense Genocide uit 1915 (Eerste Wereldoorlog) erkend. Daarmee sluit het Latijns-Amerikaanse land zich aan bij de ruim dertig (voornamelijk westerse) landen, die de systematische moord op meer dan anderhalf miljoen christelijke Armeniërs en Assyriërs bestempelen als ‘genocide’. Dit tegen het zere been van Turkije, dat druk uitoefent om deze erkenning tegen te houden, aldus de Amerikaanse nieuwssite Fresno Bee.
Leden uit de kleine Armeense gemeenschap in Mexico verzamelden zich zaterdag verheugd bij de ‘Armeense klok’ in Mexico-stad om ‘de martelaren uit 1915 te eren’, maar ook als dank voor de erkenning van de Armeense Genocide door de Mexicaanse senaat. Een belangrijke overwinning voor de Armeense gemeenschap, zegt de Armeense-Mexicaan Carlos Antamarian.
Een paar jaar eerder was er nog iets te vieren: de verwijdering van het standbeeld van de vorige president van Azerbeidzjan Heydar Aliyev (vader van de huidige dictator Aliyev) uit een park in Mexico. Met Azerbeidzjan heeft Armenië meerdere bloedige conflicten achter de rug. De situatie is nog steeds gespannen met schermutselingen in het grensgebied.
De Armeense diaspora in de VS, Canada en Argentinië is veel groter. De gemeenschappen groeiden direct na de Armeense Genocide. Ook in Mexico dus, waar ongeveer driehonderd Armeniërs naartoe emigreerden en waarvan het merendeel weer verder trok naar de Verenigde Staten. Nu leven er zo’n vijfhonderd Armeniërs in Mexico.
De schrijver lijkt niet te beseffen dat de geschiedenis geen kant-en-klaar product is, maar onderhevig is aan voortdurende veranderingen en dat het verleden bovendien bestaat uit vele lagen, waar telkens een laag aan kan worden toegevoegd.
Dat is ook het geval met de geschiedschrijving over de dekolonisatie van Nederlands-Indië. Nog tijdens dat conflict werden er in Nederland talloze krantenartikelen, week- en maandbladbijdragen over geschreven en waarschijnlijk hebben de Indonesische journalisten zich evenmin onbetuigd gelaten. Meteen na afloop van de dekolonisatie kwam er een stroom van reportages en boeken op de markt, waarin militairen, bestuursambtenaren en burgers hun belevenissen vastlegden. Er zullen zeker ook publicaties zijn verschenen, waarin een poging werd gedaan de hele dekolonisatie te beschrijven en te analyseren inclusief voorgeschiedenis en afloop. De meeste van zulke analyses verouderden snel, omdat ze verschenen zijn voordat de archieven van de betrokken overheidsinstanties openbaar werden, de stroom herinneringen en memoires was opgedroogd en er een poging was gedaan om soortgelijk materiaal van de Indonesische kant te inventariseren en te gebruiken.
Er zullen in de toekomst zeker nog nieuwe analyses worden gemaakt
Die fase zijn we in de geschiedschrijving van de dekolonisatie van Nederlands-Indië inmiddels voorbij. De overheidsarchieven over deze periode zijn in beginsel openbaar, het aantal memoires en persoonlijke belevenissen zal nauwelijks nog toenemen en er is grote belangstelling onder de Nederlandse geschiedkundigen om soortgelijk materiaal van de andere partij in hun geschiedverhaal een plaats te geven. Bovendien behoren de huidige historici tot een generatie, die niet in Nederlands-Indië heeft gevochten en de dekolonisatie überhaupt niet bewust heeft meegemaakt. Al deze factoren helpen om het beeld van de dekolonisatie steeds genuanceerder te maken. Dat beeld zal echter nooit in steen gebeiteld zijn, want er kunnen nog steeds wijzigingen optreden en er zullen in de toekomst zeker nog nieuwe analyses worden gemaakt door bij voorbeeld de dekolonisatie in Nederland en Nederlands-Indië te vergelijken met soortgelijke gebeurtenissen in de Engelse, Franse, Portugese, Duitse, Noord-Amerikaanse en Russische imperia. Misschien is het mogelijk ook de bronnen van Indonesische kant te vergelijken met die van andere onafhankelijkheidsbewegingen.
De nieuwe bundel met opstellen onder redactie van Bouke Geersing over de dekolonisatie van Nederlands-Indië is zeker niet het laatste woord zoals de schrijver in de Kanttekening lijkt te vrezen. Was hij op de hoogte geweest van de manier, waarop een geschiedbeeld ontstaat, dan had hij de nieuwe bundel niet afgekeurd, maar juist begroet. Ook al strookt de inhoud van een aantal bijdragen niet met zijn of haar privé opvattingen, dan nog zou een wetenschappelijk historicus elke goed gedocumenteerde en beredeneerde toevoeging aan het bestaande geschiedbeeld moeten toejuichen.
In mijn vorige column ging het over de strijd om de tijd, naar aanleiding van de chaos in Libanon. Onenigheid daarover is relatief zeldzaam, want de tijd ligt in de regel vast: als collectieve keuze. Je kunt niet om half elf zeggen: ‘Ik vind dat het nu middag is, dus ik neem alvast de besluiten in de vergadering van twaalf uur.’
Ja, de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un kon dat, en zijn onderdanen hadden zich maar te voegen. Maar ik denk toch dat je niet veel kans maakt als je om zes uur ‘s ochtends bij de bakker aanbelt: ‘Ik vind dat het nu half negen is, dus doe open die poort.’ Als je dat erg hardnekkig volhoudt omdat de bakker niet uit bed komt, is er grote kans dat die de GGZ belt: ‘Verward persoon gesignaleerd.’
Dat woord ‘verward’: dat is wel een keuze. Dat brengt mij op de strijd om de taal. Niet alleen wie de tijd heeft, heeft de macht, ook wie de taal heeft, heeft de macht. Allereerst welke taal voorgeschreven en welke verboden is – vaak een politieke keuze. Vooral voor dictators vormt taal een belangrijk instrument van staatsterreur. Denk aan de onderdrukking van het Oekraïens in Poetin-Rusland, of vroeger het Catalaans in Franco-Spanje.
Maar ook in democratieën woedt vaak een taalstrijd. Neem de opmars van het Engels, die een deel van de lageropgeleiden van de samenleving dreigt buiten te sluiten. Wat dat betreft is het merkwaardig dat ook bij ons de hogeropgeleide bovenlaag voor de inburgering van immigranten taalcursussen voorschrijft in een taal die zij zelf in de boardrooms van bestuur en bedrijfsleven steeds minder spreekt.
Lager- versus hogeropgeleiden: al in de woordkeuze is taal zelden waardenvrij. Vandaar de neiging om voor termen die een negatieve connotatie hebben een nieuw equivalent te verzinnen, dat minder denigrerend zou zijn.
Zo heb ik uit ouden-van-dagen eerst bejaarden, en vervolgens ouderen, senioren, 60-plussers en pensionado’s zien worden. Maar zolang die nog steeds niet geassocieerd worden met een vitale jongeling die moeiteloos de marathon wint, helpt dat weinig.
Nu wil het scholierencomité LAKS dat we het niet meer over ‘zittenblijven’, maar over ‘doubleren’ hebben, want dat klinkt minder hard. Het is vast sjieker, zoals dat ook voor het op z’n Frans spellen van ‘sjieker’ als ‘chiquer’ geldt.
‘Maar ik vind wel dat ik dan ook het recht heb om mijn huidskleur niet als ‘wit’ te betitelen’
Er bestaat een grote hang naar verzachtende eufemismen, waarvoor ik inmiddels wat allergisch geworden ben. Het bedrijf dat ‘afscheid’ van een werknemer neemt omdat die ‘boventallig’ verklaard is. De bezuiniging die als efficiëntieslag wordt verkocht. De busdienst die ‘klantgericht’ ‘gestroomlijnd’ wordt, wat betekent dat die alleen nog maar tijdens het spitsuur rijdt.
En dan zijn er nog de heel gevoelige identitaire taalkwesties: inzake gender en etniciteit. In beginsel betitel ik mensen zoals ze zelf willen, dus Roma, Saami en Inuit, ofschoon de oudere woorden voor de laatste twee (anders dan voor de eerste) geen negatieve ondertoon hadden. Maar ik vind dan wel dat ik dan ook het recht heb om mijn huidskleur niet als ‘wit’ te betitelen. Als ik wit geworden ben, wordt het tijd voor een ambulance.
Ander voorbeeld: de gewezen ‘gastarbeider’. Expats zouden we die nu noemen. Ooit een adequate term voor Turken en Marokkanen die hier kwamen werken en ook zelf meenden dat dat tijdelijk zou zijn. Toen zij hun gezin lieten overkomen, werden zij migranten. Voortaan heetten zij allochtonen: op zich een neutrale aanduiding dat zij elders geboren zijn. Maar voor hun latere nazaten feitelijk onjuist, wat tot gewrongen constructies als ‘tweede-generatie-allochtoon’ voerde. Nu noemen wij ze officieel: ‘mensen met een migratieachtergrond’.
Ik zal dat niet snel doen, om een heel simpele reden: het is zo’n mond vol. Je wilt kernachtige begrippen, zodat je niet omslachtige zinnen krijgt als ‘mensen met een Turkse migratieachtergrond met een auto die op bezoek gaan bij mensen met een Marokkaanse migratieachtergrond’. Daarom begon ik allang vóórdat de NS het ‘dames en heren’ voor ‘beste reizigers’ inruilde lezingen met ‘geachte aanwezigen’, want dat is korter. Ook deze column kent een lengtelimiet, en dus telt elk woord.
Gevechten in Somaliland eisen een zware tol onder burgers. Meer dan honderd mensen zijn vermoord, tienduizenden zijn gevlucht. Daarom moet er een onderzoek komen naar de oorzaken en omvang van het geweld. Dat vindt Amnesty International.
Somaliland ligt in het noordwesten van Somalië en verklaarde zich in 1991 onafhankelijk. Het is echter door geen enkel land erkend. Lange tijd was Somaliland een van de rustigste streken in Somalië. De laatste maanden neemt echter het geweld toe.
Gewapende strijders, gelieerd aan de Dhulbahante-clan, kwamen in botsing met Somalilandse veiligheidstroepen in de stad Las Anod in het zuidoosten van het land. Ziekenhuizen, scholen en moskeeën raakten beschadigd, tienduizenden mensen zijn gevlucht.
Onder de doden zijn vrouwen, kinderen, ouderen en zorgpersoneel, meldt Amnesty. De strijders gebruikten wapens die nooit gebruikt mogen worden in dichtbevolkte gebieden, zoals Las Anod.
De aanhoudende extreme droogte verergert de humanitaire crisis in Somaliland. Inmiddels zijn tot 200.000 mensen ontheemd geraakt.
Een Israëlische commissie heeft de plannen goedgekeurd om 2.969 nieuwe nederzettingen te bouwen in het bezette Oost-Jeruzalem.
Volgens de Palestijnse onderzoeker Fakhri Abu Diab zullen de Israëlische autoriteiten honderden hectares grond in beslag nemen, die eigendom zijn van Palestijnen. Ook zijn er voor de Israëlische bouwprojecten straten, snelwegen en andere voorzieningen nodig, die worden ontwikkeld ten koste van de Palestijnen.
De bouwplannen van Israël zullen Oost-Jeruzalem net als de Westelijke Jordaanoever opdelen in kleine eilandjes, die niet met elkaar verbonden zijn. Ook wordt Oost-Jeruzalem op deze manier van de Westelijke Jordaanoever geïsoleerd.
Op dit moment wonen er op de Westbank meer dan 720.000 Joodse kolonisten. Kolonistenleiders voelen zich geruggesteund door de extreemrechtse regering van Benjamin Netanyahu. ‘Ik denk dat er in de komende jaren van dit kabinet meer zal worden gebouwd dan in de afgelopen 20 jaar onder andere kabinetten’, aldus kolonistenactivist Baruch Gordon. De Joodse bevolking in de nederzettingen groeit sneller dan in de rest van Israël, omdat de Joden in de nederzettingen jonger zijn en conservatiever, en dus meer kinderen krijgen.
Nederlandse moslims zijn de petitieactie ‘Gebed op Werk’ begonnen, met als pleidooi dat bidden op werk of op school normaal is. Denk pleit intussen in de Utrechtse gemeenteraad voor het opheffen van wat zij noemt ‘een gebedsverbod op openbare scholen’.
De afgelopen weken woedt in Nederland opnieuw de discussie of openbare scholen stilteruimtes moeten toestaan, waar moslimleerlingen kunnen bidden. De stichting Gebed op Werk wil schoolbesturen en werkgevers informeren. Daarnaast traint de stichting moslims om hierover het gesprek te voeren op school of op werk.
De strijd voor de normalisering van gebedsruimtes wordt ook in de politiek gevoerd, door Denk. Zo eiste de fractie van Denk in de Utrechtse gemeenteraad tijdens een emotioneel debat gisteren dat alle openbare scholen in de stad een gebedsruimte krijgen, waar moslimkinderen kunnen bidden. Hoewel een meerderheid van de linkse Utrechtse gemeenteraad zich achter het voorstel van Denk schaarde was de partij nog niet tevreden, en eiste onmiddellijk actie.
Anton Stam van Volt wilde de gemoederen bedaren. ‘Ik stel voor dat we allemaal even rustig inademen en weer uitademen.’ Dit was echter olie op het vuur, want Stam werd daarop verweten dat hij het leed van moslimkinderen op openbare scholen zou bagatelliseren.
Moskee Al-Fitrah in de Utrechtse wijk Overvecht is inmiddels failliet. Toch gaat het proces tegen het gebedshuis, op verdenking van witwassen, nog altijd door. Advocaat Anis Boumanjal vindt dat het Openbaar Ministerie treuzelt en wil dat de vervolging stopt.
Er is ‘geen adequate verdediging meer mogelijk’, stelt Boumanjal volgens RTV Utrecht. Al zes jaar vervolgt het OM de moskee vanwege witwassen. Later kwam daar een aanklacht bij tegen imam Suhayb S., die tijdens de parlementaire enquête over ongewenste beïnvloeding van moskeeën (POCOB) in 2021 een valse verklaring zou hebben afgelegd. Eerder liep er tegen de imam ook een klacht wegens betrokkenheid bij of het financieren van terrorisme, maar hiervoor kon geen bewijs worden gevonden.
Een belangrijke reden om het proces te stoppen, vindt Boumanjal, is dat er geen bewijs meer kan worden gevonden van witwassen. Hieraan zou de moskee zich in 2012 en 2013 hebben schuldig gemaakt. In 2016 deed de FIOD een inval om bewijs te verzamelen. Organisaties hoeven hun boekhouding echter slechts zeven jaar te bewaren, waardoor enig bewijs nu al verloren is gegaan.
Daarnaast lopen er beschuldigingen tegen de imam ‘over onder meer het sluiten van islamitische huwelijken en het niet beschikken over de jaarrekening van de stichting’. Hij stelt dat hij die niet kan overleggen, omdat alle relevante boekhouding door de FIOD in beslag is genomen. Op 28 april doet de rechter uitspraak, of de vervolging zal doorgaan.
Een sportschool in het Belgische Hasselt heeft acht docenten geschorst, vanwege racistische en homofobe uitlatingen over hun leerlingen in een besloten app-groep.
Er loopt nu ook een gerechtelijk onderzoek tegen de acht, die is gestart door het parket van Limburg. De advocaat van de geschorste docenten spreekt over een ‘heksenjacht’. ‘De opmerkingen hebben te maken met humor, mannenhumor. Grootsprekerij, af en toe’, aldus Frederic Debuyst, de advocaat van de geschorste leerkrachten. ‘Wij blijven erbij dat dit gesprekken zijn die in een privésfeer gebeurd zijn. Ze hebben nooit de bedoeling gehad om mensen te schaden. Indien dit niet in de publieke sfeer was gebeurd, ben ik van oordeel dat men zo ver niet kan gaan.’
De advocaat die de slachtoffers vertegenwoordigt is het daarmee pertinent oneens. De appjes zijn duidelijk racistisch, seksistisch en homofoob en de acht maken zich ook schuldig aan body shaming. ‘Het gaat niet om enkele grapjes in een privésfeer, dan zou er uiteraard geen klacht zijn neergelegd’, aldus advocaat Michiel Van Kelecom. ‘Het gaat niet meer over de privésfeer als je een WhatsApp-groep opricht met leerkrachten van dezelfde school, daarin collega’s en leerlingen gaat viseren (het op hen gemunt hebben) en als het ongepast gedrag zich dan ook nog eens voortzet op school in de vorm van pesterijen.’
De verkiezingen in Turkije staan voor de deur. Ook veel Turkse Nederlanders kunnen daarvoor stemmen. Maar moet je dat wel willen: stemmen in een land waar je niet woont? Het vaste panel van de Kanttekening spreekt zich uit.
Mostafa Hilali (48), militair:
‘Het simpele antwoord hierop is: ja, dat mag. Stemmen is een recht, basta. De vraag of het wenselijk is, doet er niet toe. Je mag geen beperkingen opleggen aan een democratisch proces, waar dat ook plaatsvindt.
Als we ons zorgen maken over de politieke participatie van Turkse Nederlanders in het Nederlandse politieke systeem, dan moeten we beter ons best doen in Nederland. Dat doe je niet met een verbod voor stemmen in het buitenland. Dat doe je door een meer welkom klimaat te creëren in Nederland.
Het is toch frappant: eerst worden Turkse Nederlanders hier gestigmatiseerd vanwege hun Turkse achtergrond, en als ze dan stemmen voor Turkse verkiezingen is het ook weer niet goed. Je laat ze op deze manier ontheemd en ontredderd achter. Geef het goede voorbeeld, zou ik zeggen, betrek ze beter in het Nederlandse politieke proces. Dat er meer voor Turkse verkiezingen zou worden gestemd is in die zin een spiegel voor ons hier.’
Dimple Sokartara (29), communicatieadviseur:
‘Ik ben van mening dat de mensen die in het land zelf wonen, de meeste invloed moeten hebben, omdat het hen direct aangaat. Maar tegelijk kan ik me ook goed voorstellen dat mensen met veel familie en vrienden in Turkije, ook willen stemmen zodat ze voor hen invloed kunnen uitoefenen, hopelijk positief. Zolang je een paspoort hebt van een land, geeft dat jou het recht om te stemmen, ook al woon je daar niet direct.
Er is natuurlijk wel een negatieve kant. Mensen kunnen op partijen stemmen die de democratie niet bevorderen. Maar het blijft lastig om te bepalen dat er niet gestemd mag worden, omdat er ook negatief gestemd kan worden. Want dat is natuurlijk ook gewoon een keuze, waar de democratie wellicht niet mee vooruit komt, maar het blijft een stem. Je paspoort mag wel iets waard zijn.’
Ahmed Abdillahi (42), postbezorger:
‘Het is belangrijk om even de geschiedenis erbij te halen. Meer dan een eeuw geleden waren Italianen in Amerika nog heel sterk verbonden met het thuisland Italië, met feesten en familie. Dit waren vooral de eerste en tweede generatie Italiaanse immigranten in de VS. Ze woonden in Amerika, maar waren geestelijk nog in Italië. Die verbondenheid is dus heel menselijk. Ook schreef Sinan Çankaya dat meerdere loyaliteiten hebben heel normaal is in zijn boek Mijn ontelbare identiteiten.
Aan de andere kant lijkt het me ook gezond dat de verbondenheid met het oude thuisland na de derde en vierde generatie wegebt. Het nieuwe thuisland zou het focuspunt moeten zijn.
Expats zijn een ander verhaal. Die wonen meestal maar op tijdelijke basis in een gastland. Ze denken aan hun toekomst, met nog steeds het land waar ze vandaan komen in het hoofd.
Het lijkt mij heel onwenselijk als er aan mensen van na de derde en vierde generatie, die volledig in het ene land wonen, nog steeds wordt getrokken door het oude thuisland, bijvoorbeeld met deze verkiezingen.’
Ibrahim Özgül (39), ondernemer en bestuurder:
‘Dat moet zeker kunnen, ongeacht voor welk land. I Turkije voor veel Turkse Nederlanders een geboorteland. Mensen hebben er familie wonen, of hebben zelf daar een paar jaar gewoond en gaan er op den duur weer wonen. Daarom willen Turken over de toekomst van het land wel enige democratische zeggenschap hebben.
Voor mij is het in die zin heel simpel en duidelijk: in een democratisch land als het onze moet die vrijheid gewoon kunnen bestaan. De banden met Turkije kun je niet zomaar afknippen, ook al is het niet je thuisland. Als je met je stem kan bijdragen aan de democratisering van Turkije, dan is dat ook goed voor onze veiligheid. En als je stemt op precies het tegenovergestelde, dan hebben we dat maar te accepteren. Dat is ook democratie.’
Anushka Soekhradj (29), sociaal werker:
‘Ik kan daar kort over zijn. Ik begrijp dat er redenen zijn om wel vanaf een afstand te willen stemmen. Bijvoorbeeld om je familie in je land van herkomst tot steun te zijn. Of dat je zelfs overweegt terug te migreren naar dat land, als de situatie daar verbetert, nadat je daar ooit bent weggegaan vanwege de politieke situatie.
En toch vind ik dat wanneer jouw stem geen directe invloed heeft op jou, je ook niet hebt mee te bepalen. Je woont er niet, je weet niet echt wat er speelt. De stemmen van Nederlandse expats in het buitenland worden ook verzameld, maar dan in de vorm van ‘spookprovincies’, omdat dat sommige grote partijen met veel kiezers in het buitenland goed uitkwam. Je bent weggegaan uit een land, laat dan het kiezen over aan de mensen daar. Ze hebben stemmers zat.’
Leontine Vreeke (beeld: de Kanttekening)
Leontine Vreeke (45), salesmanager:
‘Voor veel mensen geldt dat je land je land blijft. Ongeacht hoelang je er niet meer woont. Echter, als je al heel lang niet meer in je vaderland woont, moet jij dan gaan bepalen hoe de ingezetenen moeten gaan leven? Met een politiek waar jij als niet-ingezetene de gevolgen of effecten niet van zult ervaren?
Als je tijdelijk niet meer in je eigen land woont, vind ik het een ander verhaal. Dan wil je graag invloed hebben op de maatschappij waar je op termijn weer onderdeel van zal uitmaken. Maar stemrecht voor iemand die al tien jaar niet meer in het land van herkomst woont? Ik zet er echt vraagtekens bij.
Als burger heb je stemrecht om te kiezen voor een partij die jouw belangen of normen en waarden verdedigt. Een partij die volgens jou het beste gaat doen voor de maatschappij waar jij onderdeel van bent. Die relatie met de maatschappij vind ik belangrijk.’
Een video van de lokale omroep AT5 over de boze taxichauffeur Ramazan Özdemir uit Amsterdam ging viral. Nu maakt hij onder de naam @bozetaxichauffeur video’s op TikTok.
‘Links bekeuring, rechts bekeuring, rechtdoor bekeuring!’, zei een woedende Özdemir in februari, toen hij en andere taxichauffeurs op de Dam in Amsterdam demonstreerden tegen de veel te strenge handhaving in de hoofdstad. Taxiondernemers willen hun brood verdienen, maar de gemeente maakt het hen moeilijk.
Na de video van AT5, die viral ging op sociale media, werd Özdemir een bekende Amsterdammer. ‘Als ik van Plein ’40-’45 naar het Bos en Lommerplein loop, kom ik zo vijf, zes mensen tegen die met me op de foto willen’, vertelt hij aan AT5. Daarom heeft de ‘boze taxichauffeur’ – zo staat hij nu bekend – een TikTok-kanaal geopend om filmpjes te maken. Sommige filmpjes zijn meer dan 100.000 keer bekeken.
‘Voor de mensen kan ik een stem zijn’, zegt hij tegen de lokale omroep. ‘En als ik weer een onnodige bekeuring krijg, word ik nog altijd boos.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
Mostafa Hilali (48), militair:
Dimple Sokartara (29), communicatieadviseur: 
Ahmed Abdillahi (42), postbezorger: 
Ibrahim Özgül (39), ondernemer en bestuurder: 
Anushka Soekhradj (29), sociaal werker: 
