Shireen Abu Akleh, moge zij rusten in vrede. Rusten in een vrede waar zij zo vaak naar op zoek was. En die zoektocht verrichte zij terwijl ze daar stond in dat kogelvrije vest waarop in dikke letters ‘press’ stond afgedrukt.
Shireen, een dappere oorlogsjournalist, die er niet voor schuwde ook de gevaarlijkste plekken en de meest alarmerende plaatsen op te zoeken om haar missie van het informeren van de wereld te kunnen vervullen. De plek waar die kogel een einde aan haar leven maakte was zo’n plek. Jenin, de stad waar de eeuwige strijd tussen Palestina en Israël op enkele vierkante kilometers lijkt te worden uitgevochten.
De eerste beelden komen voorbij. Geveld door de waanzin van oorlog ligt Shireen daar. Met het verstrijken van de uren dringt zich bij mij steeds meer één vraag naar voren. Van wie is Shireen Abu Akleh nu eigenlijk?
Is zij van al Jazeera, de Arabische nieuwszender waarvoor zij werkte? Misschien is zij eigenlijk wel het emotioneel eigendom van al die luisteraars en kijkers voor wie zij al jaren het menselijk beeld vormde van diegenen die onder de kruitdampen van het conflict zich staande proberen te houden. Wij zitten in de auto en mijn goede vriend Chalid zegt met verstikte stem: ‘Shireen? Door haar kreeg de strijd een gezicht.’
Shireen was niet het bezit van het conflict van moslims en joden dat zich afspeelt rond de plekken waar zij met haar microfoon haar verhaal deed. Shireen was geen jodin en ook geen moslima. Zij behoorde tot het christelijke deel van de Palestijnse gemeenschap.
Nog voor haar begrafenis, die ook alweer op een mensonterende manier onderdeel werd van de vijandelijkheden, werd het eigenaarschap al opgeëist door allerlei partijen die te maken hebben met wat er allemaal in Jenin gaande is.
Hamas vindt er iets van. En de Palestijnse president Abbas wijst onmiddellijk in de richting van de Israëlische soldaten, die hij verantwoordelijk houdt voor de dood van de journaliste.
Israël bepleitte daarop een gezamenlijk Israëlisch-Palestijns onderzoek naar de afkomst van de dodelijke kogel om zich tegen deze beschuldiging te weren, maar vindt onderzoek in strafrechtelijke zin inmiddels onnodig omdat het ging om een ‘gevechtssituatie’. Deze oproep wordt weer afgedaan als een onderdeel van de propagandamachine die, net als bij ieder conflict waar ook ter wereld, vast onderdeel is van het te gebruiken wapenarsenaal.
En dan is er de wereld van de journalistiek, die het drama van Jenin naar zich toetrekt, om met het beeld van Shireen voor ogen allerlei beschuldigingen te uiten aan het adres van de strijdende partijen. Zij worden er verantwoordelijk voor gehouden dat de vrije pers zijn werk niet kan doen in oorlogsgebieden. Een probleem dat ook bestaat in Oekraïne en in nog heel veel meer plekken op de wereld waar oorlog is.
Die eerste beelden zijn heftig. Dodelijk getroffen ligt de journaliste daar. Duivels wapentuig heeft haar leven beëindigd. Van wie is zij? Zij is in eerste instantie het onvervreemdbare dierbare bezit van haar dierbaren, van haar nabestaanden. Haar ziel zal ongetwijfeld toebehoren tot het Hemelse, waar haar eigen geestelijk leven mee verbonden was.
En wat rest er dan nog? Wat overblijft is een stilzwijgen van ieder om haar heen. Niemand heeft het recht om ook maar één stem van het opeisen te verheffen.
Haar ziel zal ongetwijfeld toebehoren tot het Hemelse, waar haar eigen geestelijk leven mee verbonden was
Shireen is uiteindelijk het bezit geworden van het ergste wat een mens op deze wereld kan overkomen. Eigendom van de waanzin die mensen elkaar aan kunnen doen, van oorlog.
Laten wij zwijgen. Maar bovenal: laat onze wapens zwijgen. Alleen dan is dit afschuwelijke drama niet voor niets geweest.
De verstilde stem van Shireen is een luid klinkende stem die over de hele wereld moet galmen, om het geluid van om ons heen fluitende kogels voor eens en altijd het zwijgen op te leggen. Laten we daar beginnen, in Palestina en Israël.
