Na een aanloop van bijna vijftig meter volgt de verlossende afzet van de verspringer. Gehuld in het goudbruin van Duitsland. En ze zweeft meer dan zeven meter door de lucht voordat ze met een verlossende dreun neerkomt in de zandbak. Het gebeurt allemaal voor mijn ogen, maar het vindt plaats in Rome waar de Europese Kampioenschappen Atletiek worden gehouden. De atlete krabbelt op, loopt de zandbak uit en wacht de meting af. Euforie bij haar.

Het goud gaat naar een Duitse, haar naam is Malaika Mihambo. Malaika betekent koningin in het Swahili, haar vader komt uit Tanzania. Ze wordt omhelsd door haar landgenoot en competitiegenoot Mikaelle Assani, dochter van een Kameroense vader. Het verspringen en het hinkstapspringen, waar nog verder wordt gesprongen door de twee extra passen die worden gemaakt, is een ijzersterk veld door alle atleten met Afrikaanse wortels.

De medailles bij de dames worden verdeeld tussen de atleten met een Afrikaanse achtergrond. Bij Spanje, Portugal, Frankrijk en Italië, voormalige koloniale grootmachten, springen vrouwen met roots in Afrika en de Carabische eilanden naar de sterren op een warme, zomeravond in Rome.

Het verspringen dat van oudsher werd gedomineerd door atletes uit Oost-Europese landen is verschoven naar de Middellandse Zee, waar Afrika begint en eindigt.

Waar ik naar kijk, is een staalkaart van het nieuwe Europa

Bij het polstokhoogspringen vliegt een Griekse god over een lat die op bijna zes meter ligt. Emmanouil Karalis is zijn naam, een Griek met een Oegandese moeder. Grieken zijn een kosmopolitisch volk. Ze trokken als migranten naar Egypte om onder de farao’s hoge ambten te bekleden en lieten zich als Egyptenaren begraven. De geschiedschrijver Herodotus schreef over Afrika met al zijn wonderen en volkeren. De wereld was toen kleiner dan nu. Zou Herodotus hebben geleefd dan zou hij schrijven over Karalis als een Afrikaanse Hermes.

De bakermat van de westerse beschaving was óók Afrikaans. De atletieksport waar ik zo van geniet heeft zijn wortels in Griekenland. Emmanouil Karalis brengt nieuwe elan aan de oude sport. Het voelt alsof de geest van die migrerende Grieken uit Egypte zich in hem hebben getransformeerd; de Griekse Afrikaan, de Afrikaanse Griek, zoals het altijd is geweest.

De overrompelende aanwezigheid van deze atleten laat zien dat de werkelijkheid van Europa toch heel wat interessanter is dan de populisten ons willen doen geloven. Waar ik naar kijk is een staalkaart van het nieuwe Europa, een Europa dat onder onze ogen door de impulsen van migranten uit Afrika een nieuwe identiteit aan het vormen is.

Waarom spreekt het verspringen me zo aan? Omdat het zo goed past bij de droom van de migrant die zich gesteld ziet met alle obstakels die hij moet overwinnen. Maar je kan ook over de obstakels heen springen. Zweven door de lucht. Misschien moeten we dat wat vaker doen. Leren ver te springen. Wetende dat er straks een ministerie van Asiel en Migratie komt dat uitsluiting tot chefsache verheft, worden we geconfronteerd met een verpletterende realiteit: de afkeer van migranten is staande beleid geworden.

Hoe dat te overwinnen? Ik kijk naar Assani, Iapichino, De Sousa, Kpatcha, maar ook Compaoré, Guillaume en ik spring. Ik spring over de brandhaarden, ik spring over de nietszeggendheid van de machthebbers, ik spring over de haat, ik spring over het onbegrip, ik spring over het verdriet, ik klauw mijn vingers in de lucht, ik steek mijn voeten naar voren om de lucht weg te duwen, ik spring zo ver als ik kan, omringd door al het Afrikaanse talent, om op een betere plek terecht te komen.

Verspringen staat voor hoop. Namelijk dat om de toekomst te veroveren je moet durven springen. Deze dames wijzen ons de weg.