Op 11 september was ik bij wijlen Fethullah Gülen. Wij noemen hem Hocaefendi. Het nieuwe regime in Turkije was er toen nog niet. Toen ze aan de macht kwamen, noemden ze hem in eerste instantie ook Hocaefendi, maar later hebben ze hem omgedoopt tot public enemy number one. Ze kunnen nu feestvieren. Hocaefendi is niet meer.

Hoe het ook zij, voor een stage was ik in Philadelphia. Een televisiemaker had kriskras door Amerika interviews afgenomen die naar het Turks vertaald moesten worden. Internet was nog niet ver ontwikkeld en van AI hadden we ook nog niet gehoord. Ik zei dat ik wel kon vertalen, aangezien ik per slot van rekening beëdigd vertaler Turks-Nederlands en vice versa was. Deze klus zou dus ook wel lukken.

Om de dertigtal interviews te vertalen stelde ik als voorwaarde om bij Hocaefendi in Camp Chestnut in de Pocono Mountains te verblijven. Ik kreeg een kamertje op de zolderverdieping. Daar deed ik twee uur per dag vertaalwerk en daar sliep ik. De rest van de dag draaide ik mee met het ritme van dit moslimklooster.

Hij ging door met de boodschap dat het nodig is om het voortbestaan van Amerika te steunen

Op 11 september werd ik wakker op een zomerse dag. Op de gang hoorde ik mensen. Er zou iets gebeurd zijn. Vanaf mijn plek zag ik dat Hocaefendi naar de tv aan het kijken was. Er verschenen beelden van een vliegtuig dat tegen een gebouw was gebotst. Zoals ik vaak doe, bagatelliseerde ik dit ook. Een sportvliegtuigje zou wel gebotst zijn. Ik ging in de eetzaal ontbijten. Toen ik terugkwam, was de geschiedenis zoals u die kent begonnen. Een voor een stortten de Twin Towers in. Zoals heel Amerika was het bij Hocaefendi ook een shock.

We zaten daar en bleven naar de Samanyolu TV kijken. Een naaste van Hocaefendi schreef, op zijn instructies, een condoleance. Even later zagen we dat het op de televisie werd voorgelezen.

Het programma bij Hocaefendi draait om de vijfmaal-daagse gebeden. Voor het gebed is er dit, na het gebed is er dat. De aanwezigen bereiden zich plechtig voor op het gebed. Nu was het anders. Mensen waren met allerlei zaken bezig. Familieleden van de aanwezigen maakten zich druk om het welzijn van hun dierbaren daar. Ik ging ook even weg om mijn ouders mee te delen dat ik niet in New York was.

Het werd tijd voor het middaggebed. De mensen verzamelden zich niet. Hocaefendi ging door de gang om de mensen naar het gebed te roepen. Dat had ik niet eerder meegemaakt.

Na het gebed deed Hocaefendi aanstalten om naar zijn kamer te gaan. We stonden op. Hij ging een paar stappen, draaide zich weer om en sprak ons toe. Hij vertelde dat dit een enorme gebeurtenis was, dat deze gebeurtenis het begin van de ondergang van Amerika was, maar dat Amerika geen Sovjet-Unie is. Het zou niet zo snel gaan. Hij zei dat het 25 jaar kon duren. Hij vervolgde dat de alternatieven voor Amerika slecht waren. China en India hebben een minderwaardigheidscomplex en zij zullen de mensheid in ellende storten. Hij ging door met de boodschap dat het nodig is om het voortbestaan van Amerika te steunen.

Volgend jaar is het 25 jaar geleden dat deze uitspraken zijn gedaan. Laten we hopen dat de VS nog steeds een bron van stabiliteit kunnen blijven.