De Nederlandse samenleving leeft mee met het Palestijnse leed, maar de regering zwijgt. Nu Netanyahu landen oproept Palestijnen op te vangen, moet het kabinet duidelijk zeggen dat gedwongen verdrijving onacceptabel is, stelt imam Shamier Madhar.

Als samenleving laten we keer op keer zien dat het ons raakt: het onnoemelijke lijden van Palestijnen in Gaza. Van solidariteitsmarsen tot stille gebeden in moskeeën en kerken – er is een breed en oprecht geluid dat vraagt om compassie, rechtvaardigheid en een heldere morele stem. Maar terwijl mensen in actie komen, kiest onze regering voor stilte. Of erger nog: voor afwachten. In de woorden van premier Netanyahu klinkt nu zelfs een oproep aan landen om Palestijnen uit Gaza op te vangen. Een ontwrichtende gedachte. Geen voorstel tot hulp, maar een open deur naar verdrijving.

In diezelfde week houdt het Nederlandse kabinet zich op de vlakte. De VVD en NSC willen eerst een EU-onderzoek afwachten voordat zij een oordeel vellen over de Israëlische aanpak. Maar hoeveel bewijs is er nog nodig als ziekenhuizen worden gebombardeerd, voedsel wordt geblokkeerd en kinderen sterven onder puin? Is wachten niet gewoon een manier geworden om geen positie te hoeven kiezen? Ondertussen zuchten de hulporganisaties, raken burgers verlamd van verdriet en groeit het gevoel van onmacht.

Het kabinet heeft via minister Veldkamp van Buitenlandse Zaken eerder een duidelijk standpunt ingenomen: ‘Voor Nederland staat buiten kijf: Gaza is van de Palestijnen.’ Nederland schaarde zich hiermee achter bondgenoten als Frankrijk en Duitsland in het afwijzen van verplaatsingsplannen. Vasthouden aan deze positie is nu crucialer dan ooit, juist nu Netanyahu’s uitspraken steeds explicieter worden.

Hoeveel bewijs is er nog nodig als ziekenhuizen worden gebombardeerd, voedsel wordt geblokkeerd en kinderen sterven onder puin?

Wat mij raakt, is het verschil tussen de stem van de samenleving en de stilte van de politiek. Vanuit mijn werk in interlevensbeschouwelijke dialoog weet ik hoe belangrijk het is om te luisteren naar mensen, zeker in tijden van crisis. En mensen spreken nu. Ze zeggen: kijk niet weg. Ook als het moeilijk is. Juist dan. Want wie in tijden van onderdrukking zijn stem verliest, verliest ook zijn geloofwaardigheid in tijden van vrede.

We kunnen niet wachten op een EU-rapport terwijl fundamentele principes van internationaal recht op het spel staan. Gedwongen verplaatsing van een bevolking is een schending van de Vierde Conventie van Genève. Nederland heeft altijd het internationaal recht centraal gesteld in zijn buitenlandbeleid – waarom nu deze terughoudendheid? Onderzoek toont aan dat veel Nederlanders vinden dat we te snel denken in termen van goed en fout over dit conflict, maar hier gaat het om een fundamenteel principe: geen enkel volk mag van zijn land verdreven worden.

Palestijnen opvangen

Daarom stel ik deze vraag aan premier Schoof en zijn kabinet: als Netanyahu vraagt welke landen Palestijnen willen opvangen, zegt Nederland dan straks ja? Of durven we eindelijk te zeggen: dit gaat té ver. Geen enkel volk mag van zijn land verdreven worden.

Laten we de stem van organisaties die zich uitspreken tegen gedwongen verplaatsing versterken. Het is hoog tijd dat Nederland binnen de EU pleit voor een gezamenlijke veroordeling van plannen om Palestijnen te verdrijven. Intensiveer de humanitaire hulp aan Gaza, voortbouwend op de eerder vrijgemaakte 71 miljoen euro.

Bovenal: blijf trouw aan onze eigen waarden. Dit is het moment om te laten zien dat Nederland staat voor rechtvaardigheid, voor internationaal recht, voor menselijkheid. De geschiedenis heeft ons geleerd dat wanneer de internationale gemeenschap zwijgt bij dergelijke kwesties, dit kan leiden tot grootschalige humanitaire rampen.

Het is tijd dat Nederland zich niet langer verschuilt achter rapporten, maar handelt vanuit overtuiging. Vanuit menselijkheid. Want geschiedenis wordt niet alleen geschreven door daden, maar ook door het zwijgen van hen die beter wisten.