Bij een rondvraag bleek de term ijsberen niet meer zo alom bekend te zijn. Dat is een groot gemis. IJsberen is nuttig. IJsberen is soms noodzaak.

In de woonkamer was ik aan het ijsberen. Mijn vrouw was niet thuis. Ik bleef maar ijsberen. Wanneer ik een podcast beluister, kan ik dat langer volhouden. Maar dat is dan toch geen ijsberen meer.

IJsberen moet je leren. Het kan altijd van pas komen. Bijvoorbeeld als je in de gevangenis belandt. ‘Maltada volta atmak’ is een Turkse uitdrukking voor het in een patroon heen en weer lopen op de luchtplaats van de gevangenis. Het is dan ook handig dat je een tespih, een rozenkrans van liefst barnsteen, hebt. Dat maakt een lekker geluid. Maar volgens mij hebben ze die daar niet. Dat mag niet. Gedetineerden maken dan met de hand zelf rozenkransen van pitten van olijven. Olijven eten mag wel. Roken bij het ijsberen is ook een optie. Maar dat is niet gezond.

Ik was niets aan het beluisteren. Dan begint het ijsberen snel te vervelen. In de boekenkast vond ik de gedichtenbundel Vers gezocht (2018) van Stijn de Paepe (1979-2022). Na gedichten die hij voor kinderverjaardagen en voor alle leeftijden had geschreven, bladerde ik verder. Er waren gedichten over de warmte van gezin, huis en haard. Zoals:

Een snelle geest.
Een radde taal.
Mijn moeder heeft het allemaal.
Een stille wenk.
Een heel verhaal.
Mijn moeder weet het allemaal.
Een woord van troost.
Een koningsmaal.
Mijn moeder kan het allemaal.
Genegenheid
Op grote schaal.
Mijn moeder geeft het. Niet normaal.

Ook waren er meerdere liefdesgedichten. Ik bladerde terug naar het voorwoord. Stijn de Paepe schreef daar dat het niet de bedoeling was deze bundel van kaft tot kaft te lezen. Het was voor momenten, om erin te bladeren, om er een gedicht voor een gelegenheid uit te halen.

Voor mooi Nederlands moet u in Vlaanderen zijn. Dagblad De Morgen heeft terecht deze dichter de moderne Rederijker genoemd. Zoals grote kunstenaars wel eens vaker doen, heeft Stijn de Paepe ook te vroeg van dit aardse bestaan afscheid genomen.