Het einde van een roerig jaar komt in zicht. PVV, BBB, VVD en NSC worstelden zich moeizaam naar een akkoord voor het eerste extreemrechtse kabinet in de Nederlandse politieke geschiedenis. Na veertien jaar en vier kabinetten hebben wij afscheid genomen van Mark Rutte. Voormalig directeur-generaal van de AIVD, Dick Schoof, werd premier. Het kabinet-Schoof trad aan op 2 juli, na maandenlange onderhandelingen die werden gekenmerkt door symbolische beleidsvoorstellen en politieke verdeeldheid.

Het kabinet heeft zich de afgelopen tijd vooral gericht op het creëren van schijnproblemen, zonder echte vooruitgang te boeken in de belangrijkste kwesties waar Nederland mee te maken heeft. Door de aandacht af te leiden van fundamentele kwesties, zoals armoedebestrijding, huisvesting, crisis in de zorg en klimaatverandering, probeert dit kabinet met minimale inspanning zijn politieke overleving te garanderen.

Bij de Europese parlementsverkiezingen bleef GroenLinks-PvdA de grootste, maar de PVV ging van 0 naar 6 zetels. De oorlogen in Gaza, Soedan en Oekraïne woeden voort. Donald Trump won de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Vooral als het gaat om de oorlog in Gaza is de houding van dit kabinet weinig constructief. De PVV lijkt te gedijen bij nog meer chaos en polarisatie en blijft provoceren. Zo werden we opgeschrikt door ongeregeldheden na de wedstrijd Ajax-Maccabi Tel Aviv in Amsterdam, die leidden tot veel verontwaardiging in binnen- en buitenland. Israël noemde de rellen ‘antisemitische pogroms’, woorden die werden overgenomen door Nederlandse politici en journalisten. Burgemeester Femke Halsema, die hard werd aangevallen door Wilders, kwam daar later op terug.

Bij de rellen misdroegen Maccabi-supporters zich tegenover Amsterdammers door discriminerende en racistische leuzen te scanderen en jongeren te provoceren. En een groep Amsterdammers maakten op hun beurt jacht op Israëlische supporters in de hoofdstad, maar het waren geen pogroms.

Ze eisen een volwaardige rol in de maatschappij op

Onze krant was een van de eersten die met deze invalshoek berichtte. Dit leidde tot een veelvoud van het aantal lezers en zelfs donaties aan de redactie. Ook de door ons gepubliceerde opinie van journalist Eva Prins, die stelde dat het leed dat haar Joodse familie in de Tweede Wereldoorlog is aangedaan, wordt misbruikt om de genocide in Gaza te laten voortduren, kreeg veel aandacht.

2024 was een verloren jaar waarin sommige politieke partijen en media doelbewust Joodse en moslimgemeenschappen tegen elkaar uitspeelden. Opvallend was de uitspraak van Mona Keijzer dat ‘jodenhaat in het DNA van moslims zit’, een ongefundeerde en kwetsende beschuldiging. Ondanks voortdurende pogingen om Nederlandse moslims in een kwaad daglicht te zetten, hebben zij zich voorbeeldig gedragen. Zij hebben zoals verwacht op een democratische en vreedzame manier deelgenomen aan het debat en hun standpunten helder verwoord. Toch blijft helaas het verwijt bestaan dat moslims niet geïntegreerd zouden zijn. Volgens mij is het probleem niet dat moslims weigeren te integreren, maar dat anderen er moeite mee hebben dat moslims juist wél integreren, met behoud van hun identiteit en trots. Ze eisen een volwaardige rol in de maatschappij op.

Het kwam allemaal samen bij de motie-Becker, waarin de VVD-politica opriep tot het in de gaten houden van religieuze en culturele opvattingen van minderheden. De motie kreeg onverwacht steun van oppositiepartijen als CDA, ChristenUnie en SP. Ook over dit onderwerp hebben we als krant een statement kunnen maken. Rabbijn en Kanttekening-columnist Lody van de Kamp sprak er schande van. Daags later nam de oppositie weer afstand van de motie.

Een lichtpunt dit jaar is de val van het Assad-regime in Syrië. Miljoenen Syriërs hebben eindelijk de mogelijkheid om een vrij leven te leiden. Bashar al-Assad was al sinds 2000 aan het roer, nadat hij zijn vader Hafez al-Assad opvolgde, die in 1970 na een staatsgreep aan de macht kwam. Maar de situatie in Syrië is nog niet stabiel te noemen. De vraag is wat het met militaire kracht tot stand gebrachte regime in petto heeft. Turkije probeert met pro-Turkse rebellen het noorden van Syrië, waar de Koerden wonen, te bezetten. Een grote oorlog tussen Turkije en de Koerden lijkt niet ver weg. En ook Israël grijpt de kans om met kolonisten nog meer land in het zuiden van Syrië toe te eigenen.

Dit is een greep uit de vele gebeurtenissen en personen waarover we hebben bericht. Het is koffiedikkijken wat we volgend jaar op ons pad aantreffen. We weten als krant wel wat we willen laten horen: het geluid van bicultureel Nederland, dat vaak te zacht klinkt. De multiculturele samenleving heeft een spreekbuis nodig – en dat willen wij ook in 2025 zijn met ons geweldige team van redacteuren, columnisten, freelance journalisten en onze leden en lezers die ons door dik en dun hebben gesteund. Mijn dank aan jullie is groot.