Zo af en toe komen mensen op mijn spreekuur met geheugenklachten. De laatste tijd vergeten ze meer dingen, bijvoorbeeld waar de autosleutels liggen. Ze vragen dan of het het begin van dementie is.

Ik kan dan direct beginnen met het afnemen van een zogenoemde MMSE-test, een Mini-Mental State Examination. Daarmee proberen we de geheugenklachten te objectiveren. We vragen naar naam, geboortedatum en welke dag het vandaag is, enzovoort. Ook noemen we drie woorden, bijvoorbeeld: paard, noot en bloem. We vragen de patiënt deze te herhalen.

Maar zover komt het meestal niet. Wanneer de patiënt jong is, een gezonde indruk maakt en zelf naar het spreekuur is gekomen, zeg ik vaak dat het wel mee zal vallen. Wij dokters vinden mensen onder de zestig jong. Vroeger was bijna iedereen op die leeftijd allang dood. We kunnen hier dus wel van vooruitgang spreken.

Wij dokters vinden mensen onder de zestig jong

We hebben het natuurlijk allemaal druk in het hoofd. Technologie maakt het leven wel gemakkelijker, maar de enorm toegenomen informatiestroom maakt dat het geheugen niet meer is wat het geweest was. Afgelopen vrijdag wilde ik een reserveantibioticum aan een patiënt voorschrijven. Voordat u mij gaat stenigen, moet ik dit verhelderen. Een reserveantibioticum is niet een antibioticum dat je als reserve in huis haalt. Het is een kuur die niet in eerste instantie wordt voorgeschreven, maar pas wanneer andere middelen onvoldoende helpen.

Ik was de naam van dat middel kwijt. Ik heb het de patiënt niet laten merken. Hij kon naar de apotheek gaan, zei ik. Daarna ging ik uitzoeken welk middel ik maar niet paraat kon krijgen.

Alle beslommeringen in het leven, schermtijd en ook psychisch ongemak zorgen ervoor dat we dingen vergeten. Als die vergeetachtigheid voor de patiënt of de omgeving storend begint te worden, is het tijd om een MMSE-test af te nemen. Wat waren die drie woorden ook alweer?