Mijn tienerjaren heb ik met tolken doorgebracht. Ik vertaalde gesprekken voor mijn vader. Mijn vader dicteerde brieven in het Turks. Ik schreef ze in het Nederlands op. Ik tolkte ook vrijwillig voor familie en kennissen.

Het tolken nam ik heel serieus. Ik tolkte nagenoeg letterlijk en ongefilterd. Eenmaal had mijn vader discussie met een medewerker van de C&A. Het was een rustige oudere man. Het kan ook zijn dat hij voor mijn kinderogen er oud uitzag. Ze wilden volgens mij iets niet terugnemen. Mijn vader bleef maar zeuren. De man hield voet bij stuk. Ik tolkte. Ineens zei vader dat ik moest zeggen dat die meneer een nazi is. Ik zei: ‘Pa, dat gaat een beetje te ver.’ ‘Nee, zeg het maar’, zei hij. ‘Mijn vader zegt dat u een nazi bent.’ De rustige meneer ontplofte. Hij werd rood en ging schreeuwen. Wij gingen weg. Op de roltrap zei vader: ‘Iemand een nazi noemen is dus best erg.’

In Nijmegen hebben ze een grote talenfaculteit. Er was ook een afdeling Turks. Je kon daar een examen afleggen om beëdigd vertaler te worden. Begin 1995 ging ik dat examen doen. In de gang van een hoge verdieping van het Erasmusgebouw wachtte ik met een aantal volwassen mannen met snor op de toets. Ze vertelden hoe moeilijk de vorige toetsen waren. Ik was verkouden en luisterde naar hun ervaringen. De toets was het vertalen van twee krantenartikelen. Van het Turks naar het Nederlands en van het Nederlands naar het Turks. Op het gymnasium had ik zo vaak ingewikkelde Latijnse teksten moeten vertalen naar het Nederlands. Turks was voor mij een thuiswedstrijd.

De universiteit stuurde mij een plechtige brief met de mededeling dat ik geslaagd was. Daarmee had ik toen een eindniveau doctoraal Turks, stond er in de brief. Bij de rechtbank legde ik de eed af. De brief ben ik kwijtgeraakt, maar vertalen lukt me denk ik nog wel.