Vanuit het zonnige eiland Zanzibar stuurt onze columnist Tayfun Balcik, notabene op huwelijksreis, een liefdesbrief. Hij droeg die voor aan ‘zijn schatje’ Fatma tijdens de huwelijksplechtigheid.

Beste mevrouw Bulaz,

Waar moet ik beginnen met jou in mijn leven? Af en toe vraag je me of ik van je hou. En dan is mijn antwoord bijna altijd, ja zeg het maar… ‘soms’.

Juist. Soms hou ik van je, en soms kan ik je wel wurgen. We moeten eerlijk zijn vandaag, even goede vrienden.

Op die momenten, wanneer ik, laten we het zacht uitdrukken, niet zoveel van je hou, dan geef ik je uit zelfbehoud niet alleen een mentaal uitgevoerde, corrigerende tik, maar dan krijg je ook een flying kick en een houdgreep vergezeld door allemaal grammaticale fouten uit mijn mond. De emoties doen de woorden vergalopperen, als dat correct Nederlands is in ieder geval.

En daar raak ik bij mezelf en wellicht bij jou en alle andere allochtonen in de zaal een gevoelige snaar. De Nederlandse taal, daar werden we niet mee geboren. Ik niet in Amsterdam-West en jij niet in Transvaal Den Haag. We zijn kinderen uit de getto’s van Nederland.

Het is in Osdorp, bij dat legendarische feestje, waar ik jou heb ontmoet. Je stond daar, met Turkse meiden op het balkon. En sindsdien ben je met de nodige tussenpozen in mijn leven gebleven. Sindsdien houd ik van jou en van al onze mooie herinneringen.

´We zijn kinderen uit de getto’s van Nederland´

Je was mijn escape uit het verstikkende klimaat in Amsterdam. Je was mijn vrijheid die ik in mijn eigen stad niet had. Je was mijn emotionele toeverlaat, toen ik geen uitweg meer zag. Jij zorgde voor perspectief, in de stad van vrede en recht. Mijn vredesactivisme kwam met jou echt tot zijn recht. Zonder jouw doortastendheid zou het allemaal bij woorden blijven. Zonder jouw energie zou het nooit zijn gelukt om de verandering te zijn die we in de wereld willen zien. Jij bracht dynamiek en leven in de brouwerij. Ik kan het je niet nadoen, God heeft jou zo geschapen.

Lange tijd begreep ik niks van jouw doorzettingsvermogen, waar ik en vele anderen soms keihard mee werden geconfronteerd. Je bent een strijder, een soldaat, echt een mensenmens. Ik vond dat aantrekkelijk, maar ook uitdagend, omdat ik, zoals je weet, anders ben ingesteld. Ik kon er lange tijd niet mee omgaan. Maar uiteindelijk, toen je een brief aan me voorlas in het Rembrandtpark, na de zoveelste ruzie, stilte en een gebroken hart, wist ik het. Niemand zal ooit van mij houden, zoals jij hebt gedaan. Dat is waarom ik van je hou. Dat is waarom jij bijzonder bent voor mij.

Ik trouw met je, omdat jij mijn schatje bent.
Ik trouw met je, omdat je mijn maatje bent.
Ik trouw met je, omdat je de broodnodige spiegel bent voor mijn eigen falen.
Ik trouw met je, omdat jij die eigenzinnige Fatma bent, die weliswaar af en toe een elleboog nodig heeft, maar mij ook heeft geleerd te incasseren.
Ik trouw met je, omdat je mijn wederhelft bent.
Ik trouw met je Fatma, omdat je, niet soms, altijd een prachtvrouw bent.