Marciano van Campenhout is boos. Het Rotterdamse raadslid van BIJ1 liet vorige week weten dat hij ermee gaat stoppen. Hij was onlangs nog kandidaat voor de Tweede Kamer, maar hij is helemaal niet meegenomen in de campagne. Hij kan het niet meer opbrengen zich voor iets in te zetten waar hij niet achter staat. Van Campenhout rondt de vergaderingen van december nog af en neemt daarna de benen. Het maakt hem niets meer uit, laat hij aan het AD weten.

Het komt natuurlijk wel vaker voor dat een raadslid met een conflict vroegtijdig vertrekt, maar bij Van Campenhout is het nuttig er even iets langer bij stil te staan. Hij werd tussentijds raadslid voor BIJ1, nadat de voormalige fractievoorzitter ermee stopte. De fractie bestond uit twee personen, maar het tweede fractielid was er eigenlijk zo goed als nooit, vertrok tussentijds, kwam weer terug en splitste zich af. Wat er met Van Campenhouts zetel gaat gebeuren is ondertussen een raadsel.

Amsterdam en Almere

Het beeld van BIJ1 in Rotterdam is niet fraai, maar er is concurrentie. Mocht u het vergeten zijn: in Amsterdam vertrokken de drie raadsleden van BIJ1 allemaal door interne ruzies en gedoe. BIJ1 produceerde in de hoofdstad twee nieuwe lokale partijen waarvan het de vraag is of ze bij de gemeenteraadsverkiezingen van maart worden herkozen. Meest opvallend is misschien wel dat een van deze partijen moeite heeft contact te krijgen met de eigen fractievoorzitter annex partijoprichter, die voorheen fractievoorzitter van BIJ1 was.

Wat is er bij BIJ1 de afgelopen jaren eigenlijk opgebouwd?

Of is Almere erger? Hier kreeg BIJ1 in 2022 twee zetels, waarna al snel discussie ontstond over de toon en lijn van de fractie. De lijsttrekker werd op een soort zijspoor gezet, maar mocht wel in de fractie blijven. Een tijdje later stapte het andere raadslid over naar de ChristenUnie. De oud-lijsttrekker meldde vervolgens een eigen partij te beginnen, al maakt ze de periode wel namens BIJ1 af. Ze krijgt sowieso geen contact met de partijtop. Inmiddels is duidelijk dat BIJ1 in Almere in maart niet meer meedoet.

Hoeveel mislukkingen kan een partij verdragen? Nu Van Campenhout de benen heeft genomen en ook in Almere niemand van BIJ1 overblijft, is de conclusie dat maar één van de acht raadsleden die in 2022 voor BIJ1 gekozen werden de periode van vier jaar zonder ruzies en gedoe heeft doorstaan en tevens herkiesbaar is. In Utrecht doet Stevie Nolten in maart weer mee. Elders wordt BIJ1 aangevoerd door twee landelijke oud-lijsttrekkers: in Rotterdam Edson Olf en in Amsterdam Tofik Dibi.

Een vraag

Onlangs kwam ik Dibi tegen bij een debat voor kleine partijen. ‘Ga je weer een stukje schrijven?’ riep hij sarcastisch. Nou beste Tofik, ik heb eigenlijk wel wat vragen aan je. Zijn er grenzen aan wat BIJ1 acceptabel vindt? Wat zegt het over de organisatie dat bijna iedereen in vier jaar tijd is vertrokken? Hoe verhoudt zich dat tot het streven van BIJ1 om tot een betere representatie te komen? Is dat überhaupt nog een doel van BIJ1? Waaruit blijkt dat?

Wat is dit eigenlijk voor een partij, die wel heel hard schreeuwt, maar niet in staat is kandidaten en vrijwilligers aan zich te binden? Wat is er bij BIJ1 de afgelopen jaren eigenlijk opgebouwd? Inhoudelijk, personeel en organisatorisch? Waarom lopen mensen weg omdat ze geen contact met de leiding kunnen krijgen, terwijl het om een superkleine partij gaat? Wat zegt dit over het leiderschap en over de vraag of BIJ1 daadwerkelijk een maatschappelijke beweging is?

Of is BIJ1 inmiddels niet veel meer dan een middel voor mensen als jou om een baantje te krijgen? Wordt het niet gewoon tijd de boel op te heffen?

Dit is de laatste column van Chris Aalberts op deze plek. De redactie van de Kantekening dankt hem voor zijn waardevolle bijdragen.