Het is deze week een jaar geleden dat Quinsy Gario door BIJ1 werd geschorst. Een mooi moment om te zien hoe de partij ervoor staat. Gario zou leden een onveilig gevoel hebben gegeven. De zaak werd nooit opgehelderd. BIJ1 liet onderzoek doen, maar maakte het verslag niet openbaar en concludeerde dat Gario het beste geroyeerd kon worden. Uiteindelijk vertrok hij zelf. Het blijft raar: de nummer twee op de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer is irrelevant als een partij maar één zetel heeft.

Gario had prima een zieltogend bestaan buiten de spotlights kunnen leiden, zonder dat iemand last van hem had. Maar BIJ1 koos de aanval en niet zonder effect: een deel van de activistische flank vertrok, waaronder de afdeling Den Haag. Daar had BIJ1 makkelijk een zetel binnen kunnen halen bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar de partij vond het belangrijker een prominent lid te lozen, dan de gelederen te sluiten en verkiezingen te winnen. Sommige leden zijn er nog steeds boos over.

BIJ1 heeft er het afgelopen jaar een traditie van gemaakt conflicten niet te beslechten of uit te praten, maar ze voort te laten sudderen. Vier andere probleemgevallen:

1: Almere. In Almere deed de kandidatencommissie van BIJ1 haar werk niet goed. Men voerde geen diepgaande gesprekken met lijsttrekker Gladys Wielingen, waardoor BIJ1 er pas tijdens de campagne achter kwam dat ze afweek van de partijbeginselen, die overigens pas achteraf op papier kwamen te staan. Wielingen wilde een open gesprek aangaan met de PVV. BIJ1 probeerde van haar af te komen, wat mislukte, waarna ze een coach in haar maag gesplitst kreeg. Een veeg teken dat je binnen BIJ1 niet je eigen mening mag ventileren en dat is een ideale manier om vroeg of laat nieuwe conflicten te krijgen.

2: Amsterdam. In Amsterdam bestaat de fractie van BIJ1 sinds kort uit drie personen, maar het is eigenlijk al vanaf de eerste dag hommeles, omdat raadslid Nilab Ahmadi een meer activistische koers voorstaat dan de rest. Ze viel al eerder uit de toon met een eigen sociale mediacampagne die haar veel voorkeursstemmen opleverde. Het conflict werd besproken maar niet opgelost. Ahmadi liet aan het Parool weten dat ze ‘voorlopig’ bij BIJ1 blijft. Dat is codetaal voor een conflict wat niet echt is uitgepraat. Ahmadi sluit niet uit dat ze alsnog haar biezen pakt. Het is niet eens een geheim.

Met deze geschiedenis zal een groter BIJ1 alleen maar meer interne conflicten genereren

3: Jursica Mills. Vlak voor de laatste ledenvergadering stapte voorzitter Jursica Mills op. Ze beklaagde zich over de toxische cultuur en vriendjespolitiek binnen BIJ1. Ze voelt zich als zwarte vrouw nog nooit zo respectloos behandeld en noemt veel partijleden niet integer. BIJ1 haastte zich door te zeggen hoe geschokt men is, hoe plotseling het besluit was gekomen en gaat nog eens over de interne cultuur vergaderen, maar wat er precies speelde blijft in de lucht hangen en wordt niet onderzocht. Zo zien we hier hetzelfde als in Almere en Amsterdam, namelijk een conflict wat gewoon door blijft etteren.

4: Rebekka Timmer. Als klap op de vuurpijl werd Rebekka Timmer de nieuwe partijvoorzitter, ondanks een negatief advies van de kandidatencommissie. De ene afdeling steunt haar wel, de andere niet. Bij gebrek aan tegenkandidaten is ze nu in functie, maar dit is natuurlijk een valse start. Kennelijk heeft Timmer het vertrouwen van een deel van de leden niet, wat reden zou moeten zijn om van de functie af te zien en op zoek te gaan naar een ander. Zo gaat dat bij BIJ1 echter niet, want Timmer zit al te lang in de partijtop, onder andere als persoonlijk medewerker van Sylvana Simons. Een oudgediende is in een verziekte cultuur natuurlijk geen pré.

In de marge konden we vernemen dat BIJ1 de Provinciale Statenverkiezingen van 2023 waarschijnlijk overslaat. Timmer wil tijd om te helen. Slim: met deze geschiedenis zal een groter BIJ1 alleen maar meer interne conflicten genereren. BIJ1 heeft het druk genoeg met het oplossen van de bestaande.