In deze tijd van grote gebeurtenissen – zoals Trump, Gaza en onze eigen Geert en Faber –  merk ik dat ik een kort lontje heb als het gaat over de zogenaamd kleine thema’s in onze samenleving. Het lijkt alsof er geen aandacht meer is voor de beslommeringen van de gewone mens. En ik trek het niet.

Misschien heeft het te maken met de bubbel waar ik het meeste in leef, een waar de mensen theoretisch geschoold zijn, wit, en een aantal van de zeven vinkjes (Joris Luyendijk) hebben. Een andere bubbel, oftewel de omgeving van mensen waarmee ik leef, is niet wit, is praktisch geschoold en misschien maar een of twee vinkjes.

Eerste generatie student. Zoals ik. De eerste generatie in jouw familie die naar de universiteit of hogeschool is gegaan. Moslim. Zwart. Lesbisch of homo. Transgender. Opgegroeid in de bijstand. Nog steeds levend van salaris naar salaris (paycheck to paycheck). Aan het overleven in plaats van leven. En ik trek het niet.

Zo had ik vorige week een discussie over vliegen. Ik ben met vrienden, wit en theoretisch geschoold, zij gaan drie keer per jaar op vakantie, en we hebben het over mobiliteit. Vervoer. De fiets, het vliegtuig, de auto. ‘We vliegen te veel. Vliegen is ook veel te goedkoop. En waarom zou je zo ver moeten reizen? Je kan ook prima in Europa op vakantie met de trein.’

‘Jij vind vliegen toch zo goedkoop? Blijkbaar kan jij het je veroorloven’

Ik kijk mijn goede vriend aan terwijl ik de ergernis voel opkomen in mijn lijf. ‘Oh? Is dat zo? Ik ken anders behoorlijk veel mensen die nog nooit hebben gevlogen omdat het te duur is. Mensen die misschien maar een keer in een vliegtuig hebben gezeten, toen ze naar Nederland kwamen, en nu elk jaar smachten naar het moeder- of vaderland maar het te duur vinden. Ze zijn aan het overleven. Mensen die hun roots buiten Europa hebben liggen en dus een oceaan moeten oversteken om familie en de eigen wortels te ontmoeten.’

Ondertussen denk ik, als vliegen voor jou goedkoop is, en jij vind dat jij te veel vliegt, waarom koop je niet een ticket voor iemand die het niet kan betalen en die nooit vliegt? Zouden we niet een systeem moeten hebben waarbij iedereen drie vliegvergunningen per jaar heeft voor trans-Atlantisch reizen en dat je dan jouw vergunning kan schenken aan een ander? Want , hee, jij vind vliegen toch zo goedkoop? Blijkbaar kan jij het je veroorloven. Betaal dan voor een ander. Gun het een ander.

Dezelfde irritatie voel ik wanneer het over de fiets of de auto gaat. In de stad heb je geen auto nodig. En iedereen kan fietsen. Oh ja joh?! Want iedereen die in de stad woont, werkt ook in die zelfde stad? Op tijden dat er OV beschikbaar is? Oh, en iedereen kan fietsen? En al zou iedereen kunnen fietsen, heeft iedereen dan een fiets? Of een plek waar zij de fiets veilig kunnen stallen?

Ik probeer me bezig te houden met d e dingen waar ik invloed op heb’

Bubbels. Het eigen perspectief. Het maakt me woest. Tegenwoordig meer dan voorheen. Wellicht heeft het te maken met de grote gebeurtenissen in onze tijd. Ik loop met een zeer kort lontje rond. De beelden van Gaza wil ik niet binnen laten komen. Die luxe heb ik. De rode lijn die Nederland heeft getrokken, waar Schoof en consorten doof voor zijn, daar ben ik trots op en tegelijkertijd vraag ik me af, wat gaat het opleveren?

Ondertussen zie ik in mijn omgeving mensen die geen tijd of ruimte hadden om op het Malieveld te staan. Mensen die bezig waren met hun tweede baan, het betalen van de huur, zorgen dat er weer een maaltijd op tafel komt. En waar is de media voor hen? Waar is de aandacht voor hun leed?

Ik probeer me bezig te houden met de dingen waar ik invloed op heb. Ik kan niets veranderen aan Trump. Ik kan Faber geen sympathie voor vluchtelingen laten voelen en ik kan Geert Wilders niet stoppen met het verspreiden van zijn islamhaat. Maar ik kan er wel zijn voor de mensen om mij heen. Mijn deur openen. De tafel dekken. Een luisterend oor zonder oordeel bieden. Doe je mee?