Het zijn enorme massa’s beton waar de eerste dagen nog levens onder vandaan worden gehaald. Dat te midden van duizenden en duizenden die dat moment niet meer mochten meemaken.

De onvoorstelbare getallen beheersen het nieuws. Door politieke conflicten blijven daarnaast gebieden onbereikbaar voor de moedige redders en hulpverleners. Wat dit aan mensenlevens kost, wordt nog eens toegevoegd aan die levens die al niet meer te redden waren.

We zien de beelden op het nieuws. Wanhopige familieleden zitten op een paar tuinstoelen. Dat is alles wat zij nog bezitten. Zij zitten daar in wanhopige afwachting of die redders, die geen andere middelen hebben dan hun bloten handen, in staat zullen zijn op tijd hun dierbaren vanonder het puin te bevrijden.

Zevenendertigduizend doden in Turkije en Syrië, op het moment dat ik deze woorden schrijf. Alle aandacht gaat terecht uit naar het menselijke drama in deze twee landen.

Maar juist als gevolg van deze grote ramp speelt er zich een ramp af veel dichter bij huis, waar wij ook absoluut niet aan voorbij mogen gaan.

Veel van onze oorspronkelijk Turkse landgenoten hebben familie- en vriendenbanden in deze zwaar getroffen gebieden. Diegenen onder hen die de middelen en de mogelijkheden hebben om af te reizen naar Turkije om mensen te helpen doen dat nu ook. Zo gauw het maar even kan.

Maar, en dat is de politieke realiteit, niet iedereen heeft de mogelijkheid om dit te doen. Allereerst is er een grote groep burgers die het al heel lang onmogelijk is gemaakt om terug te keren naar Turkije. Op straffe van wat hen daar te wachten staat, zo gauw zij het land binnenkomen.

Laten wij vooral niet de Turkse en Syrische Nederlanders vergeten die niet naar hun families kunnen gaan in Turkije en Syrië

Ook deze groep medelanders lijdt op een ontzettende manier, vanwege de onmacht om iets te kunnen doen en in de buurt van hun naasten te kunnen zijn. Ze leven in die afschuwelijke onzekerheid over hun dierbaren. En als er berichten komen over het noodlot dat zich heeft voltrokken, is ervan hieruit niets te doen aan begrafenissen en rouwverwerking op zo’n grote afstand. Ze kunnen en mogen niets. De grens blijft voor hen gesloten.

Daarnaast zijn er natuurlijk onze van oorsprong Syrische landgenoten. Onder hen bevinden zich vluchtelingen die al eerder het oorlogsgebied verlieten. Ze wisten hier, langs moeilijke vluchtroutes, een veilige plek te bereiken, in de hoop een nieuw bestaan op te bouwen. En nu worden ook zij geconfronteerd met deze grote ramp, en moeten ze machteloos toezien hoe de hulp aan hun naasten op een vreselijke manier stagneert. En hier staan zij. Het enige wat zij in hun handen hebben is hun verdriet. En het gevoel van machteloosheid.

Net als andere landen spannen wij ons in, om alles te doen om de nood in het grote rampengebied te lenigen. Dat is daar. Dat is de grote ramp.

Maar laten wij vooral niet de Turkse en Syrische Nederlanders vergeten die niet naar hun families kunnen gaan in Turkije en Syrië. Noemt dit, getalsmatig, dan maar de kleine ramp.

Zij verdienen onze hulp, materieel en immaterieel. In dit geval is zelfs een uitgestoken hand, een arm om iemands schouder of een luisterend oor het ultieme middel om de pijn en het verdriet te verzachten. Laten we te midden van de grote ramp verder weg, de kleine ramp hier in de straat niet vergeten.