‘Consequent verzet tegen onrecht en bestuurlijke willekeur. Het is tijd voor herstel van wederzijds vertrouwen. Nederlanders mogen niet opnieuw onrecht worden aangedaan.’  Zie hier de presentatie van die nieuwe partij NSC, niet lang vóór de verkiezingen van 22 november 2023.

Maar dan is er de uitslag. De NSC onder leiding van haar leider Pieter Omtzigt gaat in zee met de VVD, met de BBB en met de PVV van Geert Wilders.

Maar hoe zit het dan nu met ‘Verzet tegen onrecht’ en ‘Tijd voor herstel van wederzijds vertrouwen’ van dat Nieuw Sociaal Contract? Meneer Omtzigt, zover u dat al meende te hebben, mijn vertrouwen heeft u in alle opzichten verbruid.

U deinst er niet voor terug, in deze ongehoorde coalitie, een minister in uw kabinet toe te laten die niet schuwt om de nazi-term ‘omvolking’ te gebruiken. En ze deed meerdere uitspraken die getuigen van islamofobie en racisme.

Na het debacle met mislukt beoogd minister Gidi Markuszower wordt Marjolein Faber naar voren geschoven. Een vrouw die berucht is om uitspraken als ‘de Koran verbieden, moskeeën dicht, weg met die islam’, wordt, ook met Omtzigts welnemen, minister van Migratie. Een vrouw die bij de benoeming van de Arnhemse burgemeester Ahmed Marcouch samen met Geert Wilders een spandoek omhoog hield met de tekst  ‘Geen Arnhemmistan! We raken ons land kwijt!’

Pieter Omtzigt werd op 15 juni in het programma Nieuwsuur met deze uitspraken van deze aanstaande minister geconfronteerd.  Maar hij wuifde de bezwaren lacherig weg. ‘Ook de PVV heeft in januari haar handtekening onder de door de coalitiegenoten opgestelde rechtsstaatverklaring gezet. Ik heb er vertrouwen dat een minister in mijn kabinet deze termen niet zal gaan gebruiken.’ ‘Maar meneer Omtzigt, als een minister dat dan wel doet, wat gaat u dan doen?’ Opnieuw dat lachje. ‘Ik vertrouw er op dat dit niet gaat gebeuren.’

Die overlevende van de verschrikkingen in de jaren 1940-1945 vertrouwt mij toe dat hij er voor kiest om toch nog één keer zo’n nazi in het gezicht te kijken. Jaren later. Een van zijn beulen. De man móét voor zichzelf weten hoe het in vredesnaam mogelijk is dat een mensenwezen in staat was om dat onbeschrijfelijke leed van de Holocaust toe te brengen aan andere mensen.

Meneer Omtzigt, mijn vertrouwen heeft u in alle opzichten verbruid

De voormalige beul legt het in een paar zinnen uit. ‘Joden waren mijn medemensen. Tot het moment dat die propaganda begon. Joden moesten worden uitgesloten, Joden moesten het land worden uitgegooid, Joden moesten worden opgepakt. En uiteindelijk moesten Joden worden weggevaagd. Van medemens werd de Jood tot vernietigingswaardig. Toen de Jood in de ogen van mij als Duitser die fase had bereikt was inmiddels alles mogelijk.’ Hij besluit zijn verhaal met een diepe zucht.  ‘Ik kon het doen. Het resultaat van propaganda.’

Pieter Omtzigt beroept zich op een hoofdlijnenakkoord, een coalitieakkoord en een rechtstaatverklaring. Hij vertrouwt erop dat deze papierwinkel haat, racisme en xenofobie de komende regeringsperiode in toom gaat houden. Ik heb daar niet eens een hard hoofd in. Ik geloof er helemaal niets van.

De getuigenis van deze beul zegt alles. Zoals iedere vorm van rassenhaat, moslimhaat of ook antisemitisme al eeuwen lang onuitroeibaar is, zal het nu niet anders zijn.

De propaganda heeft opnieuw haar werk gedaan. Propaganda van de afgelopen twintig jaar, die nota bene het product is van die ministers die Omtzigt zelf in zijn kabinet heeft laten opnemen. En met hem de VVD en de BBB.

De harde waarheid is altijd krachtiger dan het geduld van papier. Het zal nu niet anders zijn. En zo kunnen de idealen van die nieuwe NSC op de schroothoop, samen met hopelijk deze aanstaande regering.

Extreemrechts bij, monde van de PVV, krijgt niet alleen eindelijk gelijk. Zij krijgt nu ook eindelijk macht. En dat is alleen maar mogelijk geworden door een weglachende Pieter Omtzigt, een machtswellustige Dilan Yesilgöz en een naar zetels smachtende Caroline van der Plas.

Mij rest alleen nog een klein beetje hoop. En wat is die hoop dan? De hoop dat ik toch ongelijk heb. Maar mijn verstand vertelt mij dat ik daar niet teveel op moet rekenen. Daarvoor heb ik te veel geschiedenis aan mijn kant staan.