‘Wat zullen we eten?’, vraag ik aan mijn neefje na afloop van de demonstratie onder de noemer ‘Huur Is Te Duur’. ‘Een patatje? Of gaan we eerst kijken wat oma heeft gemaakt?’

We lopen voldaan over de Blauwbrug aan de Stopera, na alweer het derde protest over wonen in zeven maanden. De jonge activist heeft de longen uit zijn lijf geschreeuwd: ‘Wonen is een recht, geen privilege!’, ‘Huisjesmelkers, functie elders!’ en ‘Huizen voor mensen, niet voor winst!’

Zal het wat uitmaken? Zal de wachttijd voor een sociale huurwoning in Amsterdam van gemiddeld vijftien jaar voor mijn generatie naar een ‘gezonde’ acht jaar worden teruggebracht? Of moet mijn neefje van tien straks nog langer wachten?

‘Doe maar een patatje!’, zegt hij opgetogen. Ik kijk om me heen in pretpark Amsterdam: overal toeristen en toeterende taxichauffeurs. Het is hier te druk, dus lopen we door naar tram 13. De halve binnenstad ligt open door werkzaamheden. Nog meer lopen. We komen aan bij de Westerkerk, waar we tram 17 pakken.

Daar hoor ik hem uit over Anne Frank. ‘Ze woonden in een klein huisje’, zegt hij, ‘en in de oorlog zijn ze na twee jaar verraden.’ Da’s al veel beter dan ‘de opbrengst van dat museum gaat vast naar Israël’, aldus een oude Turkse vriend toen we daar als twintigers rondliepen.

Ergens bij de Kinkerstraat vraagt de kleine man hoe lang het nog duurt tot we bij oma zijn. Tien of vijftien minuten, antwoord ik. Hij vindt het opmerkelijk dat ik dat zo uit mijn hoofd weet. ‘Deze route heb ik al duizend maal afgelegd’, zeg ik, rondkijkend alsof ik de burgemeester ben van tram 17.

Bij Pizza Nieuw-West treffen we het lelijke gezicht van gentrificatie aan

Bij oma eten we wat restjes menemen – roerei met tomaten, paprika, ui en kruiden. Natuurlijk is dat niet genoeg. De kleine activist had nog een patatje van me tegoed.

We maken daar een pizza van, en gaan naar Pizza Nieuw-West om de hoek. Daar treffen we niet alleen pizza aan, maar ook het lelijke gezicht van gentrificatie in Amsterdam.

Twee aangeschoten witte twintigers, met een blikje Amstel in de hand, steken de draak met de hardwerkende ondernemers met een migratieachtergrond. Slap geouwehoer over ‘de beste pizza’s van Nederland’. De ondernemers kunnen alleen maar vriendelijk teruglachen.

‘Mijn vrienden in Purmerend hebben het al dagen over Pizza Nieuw-West’, zegt de ene kakstem tegen de ander, ‘en ook hoe hij die pizza’s voor ons snijdt, zo’n service kunnen we nergens meer krijgen.’

‘Hmm, dus het is niet alleen de zeven euro voor een grote pizza die deze zo lekker maakt’, denk ik.

Ze hebben er zeven besteld om de Champions League-finale te kijken in een gesplitte voormalige sociale huurwoning op de Jan Tooropstraat, waar ik ze, met muziek uit een bluetooth-speaker, uit zag komen. Verkocht door De Key, waar we vanochtend tegen hebben gedemonstreerd. Hoeveel vangt de pandjesparasiet er nu per student? Vast meer dan de 550 euro die werd betaald door het gezin dat er eerst woonde.

Het gaat allemaal in een split second door mijn hoofd, totdat ik bijna wordt omvergeduwd door klierende Marokkaanse pubers. Zij hebben de witte indringers in de pizzazaak natuurlijk ook opgemerkt en beginnen al commentaar te leveren.

‘Ja, lekker dronken’, hoor ik ze tegen elkaar roepen. Maar één van de hardwerkende ondernemers achter de kassa weet ze met één dodelijke blik enigszins te disciplineren.

‘Zullen we weggaan?’, vraag ik aan de kleine Amsterdammer naast me. ‘Nee’, zegt hij met observerende ogen. We bestellen onze pizza en nemen plaats. De witte zatlappen vertrekken met de grootste gebaren. Eén stressfactor minder.

We zijn nu weer Turken en Marokkanen in da hood, een uitvloeisel van het zogenaamde ‘mislukte immigratiebeleid’, zoals oud-minister Henk Kamp (VVD) in 2017 zei. De exponenten van een multiculturele generatie met ‘integratieproblemen’, een generatie waar vanaf 2005 de ‘Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek’ op werd losgelaten en die nu op basis van onze afkomst en inkomen onze buurten uitgegentrificeerd wordt.

We maken ruimte voor de witte omvolkers van Amsterdam Nieuw-West, die nooit als een ‘grootstedelijk probleem’ in beleidstukken zullen terechtkomen en ook nooit hoeven te ‘integreren’. Ze nemen gewoon de hele buurt over.