In Turkije werd het allemaal niet gewaardeerd. Een journalist van de nieuwzender AHaber, een spreekbuis van Erdogan, belde mij, vroeg mij of ik de auteur van genoemde column was, een beetje een bizarre vraag, en – eveneens een bizarre vraag– of ik achter de inhoud van mijn column stond. Ik gaf bevestigend antwoord op beide vragen. De man bleef verder vaag over zijn bedoelingen, maar in de middag verscheen een filmpje op YouTube waarin de column centraal stond. Hoofdgedachte van het filmpje was evenwel niet zozeer de inhoud van de column, maar het feit dat de redactie van Zaman Vandaag deze ‘profeetlasterende column’ geplaatst had. De column paste prima in de anti-Gülen-campagne van AHaber. Eén en ander vond overigens twee weken voor de couppoging plaats.

Het filmpje en de begeleidende teksten gingen al gauw viraal in Turkije en de doodsbedreigingen aan het adres van Zaman Vandaag en haar hoofdredacteur waren niet van de lucht. Het was zeer bedreigend en buitengewoon onaangenaam, ook voor mij, om mijn naam genoemd te zien in een regelrechte haatcampagne tegen Zaman Vandaag. Toen besloot de hoofdredacteur van Zaman Vandaag dat het beter was als ik voorlopig maar niet meer zou schrijven voor de krant. Ik stemde daar schoorvoetend mee in, maar begreep wel dat veiligheid voor alles stond. Dat schoorvoetende zat hem dus niet in de veiligheidsoverwegingen van de hoofdredacteur, maar meer vanwege het feit dat mijn mond gesnoerd werd door intimidatie vanuit Turkije. Zo lang is dus de arm van Erdogan .

De zomer verliep verder rustig, maar het zat me niet lekker. De persvrijheid beknot door intimidatie. Ik vond dat het grote publiek op de hoogte moest zijn van deze schandalige inbreuk en nam contact op met Trouw, de krant die eerder ook al rapporteerde over het thema islam en homoseksualiteit naar aanleiding van de Orlando-aanslag.

De krant schreef erover in een artikel en interviewde daarvoor de hoofdredacteur van Zaman Vandaag en mijzelf. En dan zie je dat de media weer helemaal hun eigen interpretatie van gebeurtenissen geven want de journaliste legde het accent op een vermeende controverse tussen de hoofdredacteur en mijzelf. Nu was er ongenoegen bij mij, zeker wel, maar die gold dus vooral de inperking van de persvrijheid en niet de terechte noodzaak de veiligheid te waarborgen. Maar op de dag van de publicatie van het artikel lag de nadruk van de diverse reacties op de gebeurtenissen meer op het ”Berufsverbot” zoals The Post Online ze labelde dan de schandalige inbreuk die het Erdogan -bewind deed op de persvrijheid in Nederland.

Als je geschoren wordt moet je stil zitten, maar op een gegeven moment is de kin glad en de bakkenbaarden getrimd. Gelukkig was er ook veel aandacht voor de achterliggende ontwikkelingen rond deze gebeurtenissen. Dezelfde The Post Online interviewde mij en daarmee corrigeerde ze het beeld als dat er sprake was van een intern conflict en ook De Telegraaf rectificeerde, onder andere omdat ook de hoofdredacteur van Zaman Vandaag publiekelijk uit de doeken deed hoe de zaken ervoor stonden en dat hij altijd het voornemen had gehad mij weer ‘in dienst te nemen’. Waarvan dus akte in deze column. Tegelijkertijd heb ik de gelegenheid te baat genomen om de bredere tekst over islam en homoseksualiteit op basis waarvan de gewraakte column is geschreven, te laten vertalen in het Engels, Turks en Arabisch en deze tekst online te zetten (janjaapderuiter.eu). Op de dag van de publicatie van het Trouw-artikel werd de tekst honderden keren bekeken.