Vandaag en morgen wordt de spreidingswet behandeld in de Tweede Kamer. U weet wel, de wet die in sommige gemeenten veel weerstand oproept. Het doel van deze wet is om de opvang van vluchtelingen eerlijker te verdelen over de meer dan driehonderd gemeenten die Nederland telt, zodat overbelaste asielzoekerscentra even op adem kunnen komen. Als iedere gemeente (naar rato) de schouders eronder zet, dan kunnen we met gemak de asielinstroom aan die nu zo wordt geproblematiseerd aan de rechter-, maar zeker ook aan de linkerkant van het politieke spectrum. Niks nieuws onder de zon. Nederland wordt al sinds de jaren tachtig geconfronteerd met xenofobe partijen die beweren dat het ‘te vol’ is als het om migratie gaat.

‘We weten al langer dat deze strategie een racistische afleidingsmanoeuvre is’

Nu wil de VVD met een lijstrekker van kleur migratie en de vluchtelingenkwestie tot de belangrijkste onderwerpen van de verkiezingen bombarderen. We weten al langer dat deze strategie een racistische afleidingsmanoeuvre is, bedoeld om maar niet te hoeven praten over de ellendige staat van de volkshuisvesting, de zorg, het openbaar vervoer en de hoge energiekosten. Deze problemen zijn na dertien jaar VVD-beleid van privatiseringen alleen maar erger geworden: de prijzen voor basale levensbehoeften zijn gestegen en de sociale woningbouw is verpulverd.

Ik maak me daarom geen illusies over de spreidingswet. Die wordt alleen ingezet als campagnemateriaal voor de verkiezingen. Ondertussen moeten alle niet-Oekraïense vluchtelingen onnodig blijven wachten in overvolle noodopvanglocaties, alsof hun levens worden uitgesteld voor politieke doeleinden. We zullen tot 22 november en lang daarna moeten aanhoren dat Nederland al die migranten niet aankan, dat er ‘geen draagvlak’ is, of dat er maar ‘draagkracht’ is voor 50.000 migranten of 75.000 asielzoekers in de maatschappij.

‘Je hele zijn wordt als het ware gereduceerd tot een zekere overtolligheid waar je helemaal niks aan kunt doen’

Het gaat je niet in de koude kleren zitten. Vooral niet voor iemand met een migratieachtergrond, die deze boodschap al zo lang hoort dat hij het inmiddels wel kan zingen. Je hele zijn wordt als het ware gereduceerd tot een zekere overtolligheid waar je helemaal niks aan kunt doen. Het is alsof je zegt dat er te veel witte Nederlanders zijn in Nederland. Hoe voelt dat? Deze mensen willen ons niet, denk je dan. En kijken je voortdurend aan alsof je hen iets verschuldigd bent. Je moet dankbaar zijn in de omgang. Braaf zijn. Zeker geen grote bek hebben en de wijsneus uithangen.

Soms leidt deze constante stroom van institutionele achterdocht – vanuit de politiek en de media die dit klakkeloos maar blijven herhalen – tot zelftwijfel en gevoelens van vervreemding. Toch maar weggaan dan? Wat voor opties heb je eigenlijk als zoon van immigranten? Natuurlijk speelde lange tijd een eventuele ‘terugkeer’, naar het land van mijn ouders, Turkije, als mogelijkheid op de achtergrond. Maar dat is nooit een levensvatbare optie geweest aangezien ze daar nog racistischer zijn dan hier, ook in de behandeling van de Almanci – alle gastarbeiders en nageslacht worden gemakshalve Duitslandgangers genoemd.

Bovendien, ik mis Nederland als ik in Turkije ben. Ik mis de A10 en Nieuw-West. De Sloterplas. Een patatje oorlog. Ja, ergens mis ik zelfs het gezeik van Hollanders. Maar toch blijf je denken: ‘Zal ik ook gemist worden als ik weg ben? Hebben migranten en Nederlanders met een migratieachtergrond dan helemaal geen krediet opgebouwd hier? Wat laten we achter?’

 Een Amsterdams Migratiemuseum in Nieuw-West

Daarom stel ik voor om onze geschiedenis hier te vereeuwigen met een Amsterdams Migratiemuseum in Nieuw-West. In dit museum wordt niet alleen de historische migratiegeschiedenis van de hoofdstad belicht, maar wordt tevens ruimte geboden aan een gastvrij dialoogcentrum waar we de impact van migratie door de eeuwen heen en in de hedendaagse context kunnen bespreken.

We zijn jarenlang ondankbaar geweest tegenover de migranten die Nederland hebben opgebouwd. Welke partij heeft nu het lef om eens dankbaar te zijn tegenover migranten en steunt mijn voorstel om hun verhalen toegankelijk te maken in een Amsterdams migratiemuseum in Nieuw West?