Het blijft opmerkelijk, hoe ook veel intelligente mensen zich in zulke gevallen genoodzaakt zien om terug te vallen op onjuiste clichés. Minister van Onderwijs Robbert Dijkgraaf, afgelopen zondagochtend in het tv-programma Buitenhof gevraagd te reageren op het door Hamas aangerichte bloedbad: de hele wereld staat nu achter Israël.

Nee – dat is dus niet zo. En het wordt tijd dat het Westen zich eindelijk eens afvraagt, hoe dat komt. Net als bij Poetins agressieoorlog tegen Oekraïne, die elders in de wereld ook vaak wat lauwe reacties oproept. Zoals gewoon al het bekijken van het achtuurjournaal de avond tevoren Dijkgraaf had kunnen leren: niet alleen het regime in Iran sprak zijn instemming uit, ook veel Palestijnen en Arabieren deden dat.

In de ogen van velen hunner is dit gewoon een koekje van eigen deeg. In een variant op de uitspraak van Zelensky, vanwege het gegeven dat inmiddels ook de Russen zélf de gevolgen van Poetins agressie beginnen te bespeuren: Hamas heeft de oorlog gewoon bij Israël thuisgebracht.

En het klinkt hard, maar geheel ongelijk hebben die Palestijnen en Arabieren daarmee niet. Ik leef mee met de familie van de slachtoffers van moord en ontvoering, maar al veel minder met de Israëlische samenleving – nu in een soort paniektoestand verkerend – als geheel, en zeker niet met de Israëlische regering en de Israëlische staat.

Ook de Nederlandse regering valt weer terug in de vertrouwde groef

Het is ronduit verbijsterend dat een land, zijn bevolking en de door haar gekozen regering – en daarop is dus ook die bevolking aanspreekbaar – meent dat je meer dan een halve eeuw een buurvolk ongestraft kunt discrimineren, arresteren, koeioneren, terroriseren, voor het minste of geringste al van hun grond beroven, verjagen en wat niet al, zonder dat dat zich op een gegeven moment tegen je keert.

Dat je, je wentelend in een zelfgenoegzame cocon van vermeende onschendbaarheid, meent dat je dat allemaal gewoon kunt doen. Dat je op een paar kilometer van het door jouw regering opgerichte ijzeren gordijn vrolijk feest kunt vieren zonder dat de opgekropte frustratie van twee miljoen mensen, samengepropt en opgesloten in een getto van tweemaal de omvang van Texel, ooit tot een bloederige uitbarsting komt.

Anders dan in het geval van Oekraïne is dit niet een conflict waarin het gelijk evident aan ‘onze’ kant ligt – integendeel. Met een extreemrechtse regering, waarvan enkele leden openlijk de totale verdrijving van alle Palestijnen uit de bezette gebieden bepleiten, is Netanyahu werkelijk de laatste om zich over een bloedige bejegening door de bloedsbroeders van de door hemzélf met etnische zuivering bedreigde Palestijnen te beklagen.

Wie dit niet onder ogen ziet, ziet niets. De totale ontsporing van Israël, de sluipende illegale annexatie van Palestijns gebied – niet minder illegaal dan die van de Krim en de Donbass door Poetin – heeft al die jaren in Amerika en Europa nooit tot meer geleid dan enig handenwringen en een verontrust ‘doe-dat-toch-vooral-niet’.

Met de recent in gang gezette interne afbraak van de rechtsstaat is dat handenwringen hooguit toegenomen. Daarbij is het wrang dat daartegen wél Israëlische burgers massaal de straat op zijn gegaan. Maar tegen de vertrapping van de rechten van hun Arabische medeburgers doen ze niets.

Ook de Nederlandse regering valt weer terug in de vertrouwde groef. Zowel premier Rutte als zijn eerste minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal – tijdens zijn kortstondige bewind vooral opgevallen als minister zonder verstand van zaken – kwamen niet verder dan dat we nu ‘onverkort achter Israël moeten staan’.

Dat is hoogst onverstandig – en ik doe dat dus ook niet. Dat geldt ook voor de gemakzuchtige oproep tot kalmte zonder ook bij de oorzaken van het conflict en de eenzijdige machtsbalans en dus dodenbalans – tegenover één Israëlisch slachtoffer staan al jarenlang gemiddeld honderd Palestijnse – stil te staan. Dat dreigt men zo weer eens naar sint-juttemis door te schuiven, zodat het fundamentele onrecht dat aan het conflict ten grondslag ligt opnieuw bestendigd wordt.

Zo’n oproep tot kalmte is gemakkelijk als je de bovenliggende partij vormt, en dan door het traineren van elke duurzame oplossing eindeloos kunt vasthouden aan de voor jou voordelige status quo. Die Israëlische luxe hebben de Palestijnen niet.