Terwijl de oorlog in Gaza in al zijn verschrikking en waanzin doorgaat, moet ik aan het nummer Life goes on van de vermoorde zwarte rapper 2pac denken. Hij eert een maatje uit de buurt die is omgekomen vanwege straatgeweld in de straten van Amerika. Hier werd 2pac zelf uiteindelijk ook slachtoffer van, zoals zoveel zwarte Amerikanen in de getto´s van Amerika. Een systemische kwaal van het racistische en gesegregeerde Amerika, dat ook wel bekend staat als het zogenaamde ‘land of the free’.

Maar het gaat me niet exact daarom. Het gaat me meer om hoe 2pac de waanzin van het onrecht wat zwarte mensen overkomt wist om te zetten in een nummer en zichzelf en anderen een therapeutische behandeling geeft met een simpele zinsnede als ´het leven gaat door´. Wat mij het meest raakt in dit nummer komt aan het einde, wanneer hij het volgende zegt:

Last year we poured out liquor for ya
This year n—, life goes on

2pac zegt dat ze vorig jaar het verdriet een plek hebben gegeven met het rituele sprenkelen van alcohol op de grond, om de gevallen broeders in de straten te herdenken. Dit jaar gaat het leven door.

We worden dagelijks met het geweld in Palestina geconfronteerd. Elke dag maar weer de gruwelijke alledaagsheid van de systematische moord op Palestijnse kinderen, al meer dan 4000 nu, in bijna een maand tijd.

Ik stuur de wijze waarop dit geweld de Nederlandse berichtgeving haalt dagelijks via sociale media de wereld in. Waarom eigenlijk? Wat voor zin heeft het? Verandert er daarmee iets aan de situatie daar? Het antwoord op de laatste vraag is in ieder geval ontkennend. En toch ga ik door met het delen van deze berichten.

Ik zie veel gelijkenissen met Turkse nationalisten die Turks staatsgeweld verdedigen

Waarom? Uiteindelijk doe ik het, denk ik, puur als documentatie. Als vastlegging van wat de rationalisering van Rutte’s mantra ‘Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen’ daadwerkelijk betekent: nóg meer dood en verwoesting van Palestijnse levens.

Ik weet dat dit aan de pro-Israëlische kant van het politieke spectrum niet aankomt. Alles wordt immers in één woord weggewuifd. Terreur. Hamas. En nog eens terreur. Als het dood en Palestijns is, dan zijn het terroristen. Helaas ken ik dit mechanisme dondersgoed uit het Turkse discours tegenover Koerden en Armeniërs. Daarom kan ik, denk ik, heel goed de knop omzetten en toch naar pro-Israëlische verhalen luisteren. Ik zie veel gelijkenissen met Turkse nationalisten die Turks staatsgeweld verdedigen en rationaliseren.

Al mijn hele leven hoor ik namelijk dat Koerden terroristen zijn. Dat het hun eigen schuld is wanneer Koerdische politici, journalisten en mensenrechtenactivisten worden vermoord, vastgezet en moeten vluchten. Hadden ze maar geen ‘terroristen’ moeten zijn, zeggen Turks-nationalistische stemmen in koor. Waarom zou ik niet naar de Israëlische versie van deze leugen kunnen luisteren?

Ik ben me uiteraard bewust van een groot verschil tussen het Israëlische en Turkse verhaal. De Holocaust. Turken zijn nooit uitgeroeid, Turken hebben uitgeroeid. En die geschiedenis van uitroeiing, de angst daarvoor, komen we in het Israëlische vergoelijken van het geweld in Gaza vaak tegen, terwijl pro-Palestijnen nu juist beweren dat de Palestijnen worden uitgeroeid. En dan is de cirkel weer rond tussen Israëlische en Turkse ‘terreurbestrijders’.

Pff, zo veel pijn. Terwijl je gewoon in tram 13 zit, terug naar Geuzenveld, te malen over hoe
genormaliseerd het is dat Nederlandse politici Israël en hun eigen geweten schoonwassen met hun ‘onvoorwaardelijke steun’ en zo onvervalst Turks worden in hun Israëlische nationalisme.

Mijn lichaam reageert erop door een verhoogde hartslag. Ik weet: dit is niet goed. Ik zet mijn telefoon weg en klamp me vast aan de wietgeur van toeristen in Amsterdam. Ik focus me op hun donkerrode, glazige ogen. Ze giechelen, zoals wij ook deden als tieners en twintigers. Ik kan boos worden op het feit dat het leven doorgaat, zoals 2pac zong, maar het is een waarheid als een koe. Het leven gaat door. Voor ons in ieder geval, hier in het veilige Nederland.

Maar hoe lang nog, denk ik wel steeds vaker. Hoe lang nog…