Twee dadels. Een glas melk. Daarna volgt de Marokkaanse soep, waarna ik de tajine aanval. Islamitische gebedsliederen komen uit de speakers van de televisie, die beelden van Mekka uitzendt. Duizenden moslims uit de hele wereld aanbidden hun God. Het is zaterdagavond en ik dineer in een Marokkaans restaurant in Antwerpen. De iftar is net aangebroken. Een Marokkaanse jongen bij mij aan tafel probeert mij te overtuigen om mijn christelijke overtuiging vaarwel te zeggen en moslim te worden. ‘Het is een snelweg naar Allah, je hoeft niet meer te stressen’, zegt hij met een scherpe blik in zijn ogen. Ik beantwoord zijn preek met een knik, terwijl ik verder geniet van het gerecht.

Marokkaanse muntthee neem ik als nagerecht. Daarna beweeg ik mezelf richting De Roma, een evenementcentrum tegenover het Marokkaanse restaurant. Dalilla Hermans, een Belgische auteur van Rwandese komaf, presenteert feestelijk haar nieuwe boek Blackout. Deze thriller gaat over een zwarte schrijfster, tevens antiracismeactiviste, die vermoedelijk door een internettroll is vermoord.

Als je in een land als Nederland of België woont lijkt het er soms op dat de dood alleen bestaat in thrillers en op het Afrikaanse continent. Maar ook hier is de dood natuurlijk aanwezig. Hij komt als een dief in de nacht. Terwijl ik tijdens het feest danste, om het nieuwe boek van Dalilla Hermans te vieren, moest ik plotseling aan Julie van Espen denken. Dit meisje verliet op zaterdag 4 mei om half zeven in de avond haar woning, op de fiets richting een vriendin in Antwerpen. Dat was het laatste wat we van haar vernamen. Ze raakte vermist. Haar familie, vrienden en de politie gingen koortsachtig naar haar op zoek. Twee dagen later werd het lichaam in het Albertkanaal gevonden.  Kort daarna werd de verdachte opgepakt, een man die al eerder was veroordeeld voor moord en verkrachting. Hij moet voor de rechter verschijnen, maar hij heeft de moord op Julie al bekend.

Julie volgde aan de Universiteit van Antwerpen een master Internationale Betrekkingen en Diplomatie. Op donderdag 9 mei namen studenten en professoren een minuut stilte voor haar in acht. Tegelijkertijd stonden ze stil bij de in 1994 geboren rechtenstudente Valérie Verstraeten, die was overleden als gevolg van een slopende ziekte. Verstraeten was van plan om in Antwerpen een master in de Rechten te gaan volgen, na het behalen van haar bachelor. ‘Het overlijden van jonge mensen raakt ons zo diep, omdat dit geknakte leven niet ‘af’ is’, zei rector magnificus Herman van Goethem in zijn toespraak. ‘De mens wil in zijn leven verleden, heden en toekomst verbinden vanuit dromen, hoop en verwachting, waarbij liefde de rode draad is.’

Alsof deze tragedie niet al heftig genoeg was, was het deze week weer raak. Alsof deze tragedie niet al heftig genoeg was, was het deze week weer raakDe universiteit van Antwerpen liet in een mededeling aan haar studenten en medewerkers weten dat zij weer een van haar studenten, Raf Morgat, vroegtijdig heeft verloren. Hij was van 1982 en zat op dezelfde faculteit als Julie. In slechts twee weken tijd raakten we drie studenten kwijt.

In zijn vorige week verschenen boek Notre vie a un sens! (Ons leven heeft een betekenis!) betoogt de Franse filosoof Bertrand Vergely dat het besef dat het leven toeval is zin geeft aan ons leven. Vergely laat zich hierbij leiden door het motto van de Franse schrijver Antonin Artaud: ‘We moeten vooral leven en geloven in wat ons doet leven en dat iets zorgt dat wij leven.’ Met andere woorden: het is niet toevallig dat wij ademhalen.

Maar wat moeten wij eigenlijk met dit inzicht? Onze droomopleiding volgen, een boek uitgeven en dat uitbundig vieren, in een God geloven. En vooral: samen een of twee dadels en een glas melk delen. Het leven heeft een betekenis, een mooie gedachte om tijdens de vastenmaand Ramadan over te bezinnen.