Ik krijg geen genoeg van haar. Kamala Harris. Misschien wel de nieuwe president van de Verenigde Staten. Aan haar communicatieve eigenschappen zal het niet liggen. Ze straalt gewoon. Ik was eerst sceptisch. Waarom had ik nog niet eerder van haar gehoord? Als vice-president was ze onopvallend. Maar schijn bedriegt: ze is alles behalve onopvallend.

Kind van Jamaicaans-Indiase migranten, openbaar aanklager in Californië, politiek dier. Ze is de frisse wind die wellicht de toxische mannelijkheid kan wegblazen. Kijk naar Trump en zijn onderknuppel J.D. Vance en je ziet twee mannen die gelijkhebberig hoog van de toren blazen, vol op het orgel gaan en niemand in de ogen aankijken. Trump verhaspelt haar naam bewust in een poging haar belachelijk te maken. Maar wie hier belachelijk overkomt is hijzelf.

Wen er maar aan dat in onze wereld steeds meer en meer mensen met ‘moeilijke’ namen hun plek opeisen. Hoe vaak is mijn naam niet verkeerd uitgesproken? We komen er wel.

Ik zag hoe Kamala contact maakte met de zaal in Winsconsin; een waterval van liefde en genegenheid. En dan die brede, warme mond waar een heerlijk bulderend gelach uit komt. Bevrijdend gewoon.

Er mag weer gelachen worden in die verrotte wereld van de geopolitiek. Poetin. Netanyahu. Trump. Ze lachen nooit. Lachen is een teken van zwakheid. Lachen is in onze wereld een teken van kracht. Ontlading. Vanachter het katheder kijkt ze de mensen aan, de ogen spiegelen de teruggekregen blik. Ze bedankt de mensen die het podium mogelijk hebben gemaakt persoonlijk. Alles voelt vertrouwd, intiem, dichtbij. Politiek is een gesprek tussen twee mensen waar een derde mens bij zit als nieuwsgierige toehoorder.

Een waterval van liefde en genegenheid

Ik ga elke dag zoeken naar Kamala Harris. Ze breekt met de ontstane code dat je belerend moet zijn. Een goed voorbeeld hiervan is de publieksfilosoof Jordan Peterson. In dezelfde week waarin Kamala Harris haar opwachting maakte, ging hij in gesprek met Elon Musk. Ook zo’n man die geen weerwoord duldt. In het gesprek trekt Peterson de regie geheel naar zich toe. Hij onderwijst Elon Musk, geeft hem geen ruimte, dringt hem in een hoek en probeert hem te overtuigen van allerlei esoterische kletskoek. Elon Musk kan alleen maar murmelen, ook weleens leuk om te zien.

Dit is geen gesprek maar een persiflage. De ultieme tragedie van de man Jordan Peterson: hij kan niet meer luisteren. Net als Trump, Poetin en Netanyahu. Net zoals je een lichaamsdeel kan verliezen, kan je ook het vermogen tot luisteren verliezen. Opgevroten door het hongerige ego. Jordan Peterson komt over als een man die langdurige zorg nodig heeft.

Kamala Harris komt over als een aimabele vrouw die de wereld aankan door haar vermogen om ruimte te maken voor de ander. Een gouden wissel, deze switch van de Democraten.

Vergis je niet: iemand die goed kan luisteren, empathisch gedrag vertoont en niet bang is om te relativeren (lachen is de ultieme uiting van relativering) kan ook hard uithalen, streng zijn en duidelijke grenzen stellen. Voor haar tegenstanders bewaart Kamala Harris een analytischer, afstandelijker en berekender gezicht. Dan gebruikt ze al het zelfvertrouwen dat ze heeft getankt bij haar fans om de politieke vijand omver te kegelen. Het is tenslotte een spel van geven en nemen.

De westerse democratie is toe aan nieuwe leiders. Leiders die hun plek kennen op het wereldtoneel. Leiders die niet over lijken gaan. Leiders die zichzelf durven zijn. Wat hoop ik dat Kamala Harris die leider wordt.