Helaas hield ik het dit jaar maar een paar dagen vol met de ramadan, de islamitische vastenmaand waar je van zonsopgang tot zonderondergang niks mag eten, drinken, roken of ejaculeren, hetzij met een partner of alleen. Het was voornamelijk dat allerlaatste punt…

Nee hoor, het stierachtige libido van mijn twintiger jaren is al lang voorbij. Gezondheid is de reden. Sinds een paar maanden ben ik goed te grazen genomen door een acuut verstoord evenwichtsorgaan.

Dat was heftig aan het begin. Ik dacht: klaar, ik ga dood. Maar het is goddank rustiger nu. Hoewel het na lange werkdagen weer angstaanjagend kan duizelen, heeft een ontnuchterend gesprek met de neuroloog me goed gedaan en krabbel ik langzaam op. Ik moest niet ‘al te veel doordenken’. Tot ik me sterk genoeg voel geen ramadan voor mij.

Nota bene: dit zijn ook de islamitische regels. Als je fysiek niet in staat bent om te vasten, dan is het in de islam zelfs zonde om je gezondheid op het spel te zetten. Mooi dat de islam zo’n regeling kent –  dat geeft mij weer aanleiding om schaamteloos een ‘islamofiele’ opmerking te maken als hierboven.

Huh, wat? Parool-columniste Lale Gül introduceerde onlangs de term ‘islamofiel’. Ze legde deze ook gelijk even uit: ‘De neiging om alles wat van de islam is meer te eren en op te hemelen, terwijl er geen haan naar kraait als het bijvoorbeeld tijd is voor de christelijke vastentijd.’

Al die ‘positieve jubelverhalen’ in de media over de ramadan, Gül werd er als ex-moslim kennelijk helemaal gek van. Zulke verhalen zouden ‘de werkelijkheid’ een ‘hoop geweld’ aandoen.

Ten eerste: sorry christenen, dat ik geen feelgood-column aan jullie vastentijd heb besteed. Zo’n ondankbare allochtoon ben ik dan wel weer, om eerst mijn eigen geloof te promoten, alvorens ik überhaupt nog hartelijkheden wens te wisselen vanwege de christelijke festiviteiten. Ook niet bij Pasen.

Ondertussen staat onze agenda nog steeds vol met al die institutioneel erkende christelijke feestdagen. Tot zover dus het ‘journalistieke probleem’ van Gül dat je nooit wat zou horen over de katholieke vastentijd. Met onze christelijke agenda ontkom je niet aan de christelijke festiviteiten! Oh, verrek – nogmaals mijn excuses voor deze islamitische, betweterige transgressie in Nederland.

Ten tweede: zal Gül het opkomen voor en vieren van de rechten van de LHBTIQ+-gemeenschappen in Nederland, met regenboogstraten en veelvuldige media-aandacht, als een ‘homofiele’ neiging wegzetten? Doe je dan al die mensen die voor gelijkwaardigheid en vrijheid opkomen niet tekort?

Zal Gül het opkomen voor en vieren van LHBTIQ+-rechten, met regenboogstraten en veelvuldige media-aandacht, als ‘homofiele’ neiging wegzetten?

Natuurlijk moet er aandacht zijn voor de schaduwkanten van de ‘ramadanpolitie’, die Gül in haar column terecht benoemt. Daar heb ik zelf in mijn jeugd ook last van gehad. Ik heb overijverige soennitisch-Turkse of Marokkaanse gelovigen gezien die anderen, bijvoorbeeld Turkse alevieten, als ‘ramadanvreters’ hebben zwartgemaakt. Wat hypocriet is het juist om zogenaamd de goede moslim uit te hangen, terwijl je kwaad spreekt over je medemens die je niet eens werkelijk kent. Alsof het moslim-zijn staat of valt bij het vasten en bidden of niet.

Uiteindelijk dient het individu in alle vrijheid te kunnen beslissen of hij of zij mee wil doen aan de ramadan. Niemand heeft over die keuzevrijheid wat te zeggen. Moslims niet, maar ook ex- en niet-moslims niet.

De ware islam kent geen dwang. In helemaal niets. En ja: toch bestaat er helaas dwang door moslims. Die dient ook geproblematiseerd te worden. Dus bij dezen.

Een laatste punt naar aanleiding van de term ‘islamofilie’: komt het tegenovergestelde, namelijk de neiging om alles wat van de islam is de grond in te boren – islamofobie -, niet juist veel vaker voor in dit land? Gül lijkt blind voor partijen die in hun verkiezingsprogramma’s onder meer pleiten voor ‘de-islamisering’, een immigratiestop en ‘inheems Nederlanderschap’, racisme in de vluchtelingenopvang en discriminatie van moslima’s met hoofddoek die bij de politie willen werken.

Daarnaast ben ik wel benieuwd naar Güls eigen ervaringen met islamofobie. Ze gaat me toch niet zeggen dat ze bijvoorbeeld vanwege haar vroegere hoofddoek nooit islamofobie heeft meegemaakt of gevoeld? Ik zou dat namelijk erg ongeloofwaardig vinden, net zo ongeloofwaardig wanneer iemand zou beweren dat met de hoofddoek nooit islamitische dwang gemoeid zou zijn.