Sinds begin dit jaar heb ik officieel een politieperskaart. Die is mij toegestuurd door de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Aangezien ik me als journalist en onderzoeker graag onder de mensen begeef – bij demonstraties, maar ook in zaaltjes en bij andere evenementen – en hen vragen stel over de beweegredenen van hun participatie. Zo’n kaart is dan wel zo handig, al merk ik dat het sommige mensen ook afschrikt. En dat wil je juist niet hebben als je hun verhalen wilt noteren.

Ik kon mijn werk vaak gewoon zonder perskaart doen en dicht bij de mensen komen. Maar Nederland lijkt Nederland niet meer, sinds de pro-Palestijnse studentenprotesten tegen de genocide in Gaza. Willekeurig staatsgeweld trof ook mij vorig jaar, middels geduw en getrek in verschillende hoedanigheden.

Zo werd ik precies een jaar geleden als journalist op Roeterseiland door de ME naar de activisten geduwd, omdat ik ‘in de weg zou lopen’. Ik had toen geen officiële perskaart, maar op AT5 is duidelijk te zien dat ik daar vreedzaam aan het filmen was.

Vervolgens werd ik ook aangepakt bij de zogenoemde Maccabi-rellen, nu als bewoner bij Plein 40-45, toen ik een patatje wilde halen bij de Febo die nog gewoon open was. Tot mijn grote schrik zag ik een brute show of force van de ME. Precies op het moment dat ik tegen een fietser vertelde dat hij beter een blokje om kon fietsen, werd ik uit het niets aangevallen door een ME’er, die me met een aanloop van tien meter drie stappen naar achteren duwde.

Als journalist moet ik mijn werk ongestoord kunnen doen

‘Zo ga je niet met vreedzame bewoners van Nieuw-West om’, schreeuwde ik toen tegen hem. Een Parool-journalist was getuige, maar koos ‘heel collegiaal’ de kant van de politie. Terwijl je ook onder hoogspanning onderscheid moet kunnen maken tussen relschoppende tieners en een man van 39, die alleen maar stond te kijken. Nieuwsuur heeft een paar dagen later mijn woede en tranen opgenomen, maar niet volledig uitgezonden. Ik heb de politie toen bij een bewonersavond laten weten dat ik niet van de aanval gediend was, maar ik had geen zin om een klacht in te dienen.

Drie weken later ging het in de Amsterdamse Mars voor Gaza van Geuzenveld naar het centrum weer mis, dit keer als activist. Bijgestaan door journalist Frederike Geerdink en Bij1-politica Dorien Ballout werd ik op het Mercatorplein, bij de aangekondigde pitstop, door een boa naar achteren getrokken. Gelukkig was de politie, met wie ik vooraf vriendelijk contact had en bij wie ik de demonstratie had aangemeld, er snel bij, zodat de boa in kwestie mijn demonstratievrijheid niet verder kon inperken en ik gewoon door kon lopen.

Dit alles heeft mij genoopt tot de aanvraag van een perskaart, al moet ik zeggen dat ik meteen al weinig vertrouwen had dat die me echt zou kunnen beschermen tegen de losse handen van opgefokte dienaars van de staat. Vorige week in Den Haag werd dat bevestigd.

Een agent sloeg, ondanks mijn perskaart, mijn telefoon uit mijn hand, omdat ik ‘de hele tijd’ zijn collega’s aan het filmen was. Ten eerste: dat klopt niet. Ik filmde als journalist de openbare weg, waar een demonstratie plaatsvond. Dat is nieuws. En als journalist moet ik mijn werk ongestoord kunnen doen. Hij gaf me ook geen enkele waarschuwing vooraf. Hij sloeg er meteen op los. Ten tweede: wie geeft een agent het recht om andermans eigendom mogelijk te vernielen? Dat is gelukkig niet gebeurd, maar op basis waarvan deed hij dat?

Ik heb op advies van collega’s en vrienden een klacht ingediend over deze mogelijke aanval op de persvrijheid. Nederland gaat de verkeerde kant op. Een week geleden interviewde ik nog historicus René van Stipriaan, die nog niet wil spreken van ‘code rood’ wat betreft de staat van de persvrijheid in Nederland. Dat is wat mij betreft te optimistisch. Het is sowieso te laat als zelfs mijn niet zo solidaire collega’s van de NPO en ‘kwaliteitskranten’ klappen beginnen te vangen. Dan heeft het staatsgeweld ook de elite bereikt. Je bent gewaarschuwd.