De deuren van OBS De Kleine Wereld staan maandagochtend wijd open. Anders dan anders moet iedereen via de voordeur naar binnen. Mijn dochtertje vraagt, terwijl ze aan haar roze djellaba trekt, of haar kroontje goed zit. Het glinstert mooi in het ochtendlicht en haar broer rent al vooruit, opgewonden over wat hem te wachten staat. Het is een dag waarop we vieren wie we zijn en waar we vandaan komen. Onze Riffijnse wortels en Imazighen-identiteit zijn zichtbaar, net als alle andere culturen op deze bijzondere dag.

Bij binnenkomst worden we begroet door een onvergetelijk tafereeltje. De juffen en meesters staan op de trap, elke leraar op een eigen trede. Ze beginnen te zingen: ‘Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.’ Het is een hartverwarmende gebeurtenis. De woorden van het lied klinken krachtiger dan ooit, en het is een boodschap van acceptatie die alle ouders en kinderen raakt.

Ook doet het me denken aan het nieuws van enkele dagen geleden, waarin een 15-jarige jongen in Vlaardingen van school werd gestuurd omdat hij een djellaba droeg. De schoolleiding eiste dat hij het traditionele gewaad uittrok, anders zou hij geschorst worden. Het contrast met de aanpak hier kan niet groter zijn. De Kleine Wereld laat namelijk zien dat scholen ook een plek van acceptatie en viering van diversiteit kunnen zijn, in plaats van uitsluiting. Dit soort momenten biedt een krachtige tegenstem tegen de onverdraagzaamheid die vaak de boventoon voert. Want wie bepaalt eigenlijk wat ‘normaal’ is in onze samenleving?

Ook denk ik aan mijn eigen schooltijd, die zo anders was

Mijn kinderen zijn omringd door deze warmte en acceptatie. Mijn zoon ontdekt iets dat hem laat juichen. Hij rent naar een klasgenootje dat trots een Amazigh-vlag vasthoudt, met de blauw-groen-gele kleuren en het rode Tifinagh-symbool. Daar staat hij, mijn zoon, in zijn blauwe abaya, vol trots met de vlag van zijn identiteit in een school in Nederland.

Ook denk ik aan mijn eigen schooltijd, die zo anders was. Hoe vaak moest ik me verantwoorden? Hoe vaak werd mijn cultuur als ‘anders’ bestempeld? De strenge blikken en vragen vol onbegrip blijven me bij. Maar nu zie ik mijn kinderen opgroeien in een school die actief ruimte maakt voor wie ze zijn. Dit geeft me hoop en maakt me dankbaar. Eigenlijk hoef ik dat niet te zijn, want uiteindelijk moet dit normaal zijn. Het is een recht dat we allemaal hebben in Nederland.

Daarom krijgt de Week tegen Racisme voor mij een diepere betekenis. Het gaat niet alleen om het tegengaan van discriminatie, maar ook om het vieren van diversiteit. Het creëren van een wereld waarin mijn Riffijnse kinderen zonder schaamte kunnen zijn wie ze zijn, is voor mij erg belangrijk.

Vandaag klinkt de boodschap van De Kleine Wereld door de gangen en maakt hiermee inclusie meer dan alleen een mooi woord. Dit gebeurt door de deur open te zetten voor alle culturen en identiteiten. Hiermee wordt een sfeer van acceptatie gecreëerd, door de toekomst van de grote wereld te omarmen.

Vandaag is niet alleen een viering van cultuur, maar ook van de belofte van een betere toekomst. Maar laten we onszelf de vraag stellen: wat kunnen wij doen om ervoor te zorgen dat deze boodschap van acceptatie en inclusie niet alleen op De Kleine Wereld, maar ook in de hele samenleving wordt omarmd? Het is namelijk aan ons om de deur wijd open te zetten en te zorgen dat niemand ooit meer het gevoel heeft dat hun identiteit niet welkom is.