De moordaanslag op misdaadverslaggever Peter R. de Vries roept veel reactie op. Grote woorden werden gebruikt om deze aanslag te veroordelen. Het was een aanval op de journalistiek, een aanval op de persvrijheid en een aanval op de rechtsstaat.

Hoewel de impact van deze aanslag op de (misdaad)verslaggeving zeker niet onderschat mag worden, mogen we niet uit het oog verliezen waar het hier werkelijk om gaat. Een laaggeplaatste pion valt een journalist niet aan omdat zijn baas een hekel heeft aan de journalist of aan de rechtsstaat. Peter R. de Vries was doelwit omdat hij een belangrijke rol speelt in een proces tegen een groot aantal criminele verdachten. Een zaak waarvan de leider van die organisatie heeft aangegeven dat iedereen die erbij betrokken is dood moet. En waarvan een aantal betrokkenen ook reeds dood is geschoten.

We hebben het hier over het Marengo-proces tegen zeventien criminelen, waaronder maffiabaas Ridouan Taghi. Het is een proces waarbij belangrijke maffiakopstukken terecht staan. Een proces tegen keiharde drugshandelaren, die er niet voor terugdeinzen om iedereen die hen in de weg staat uit de weg te ruimen. Cokehandelaren die profiteren van het feit dat er in Nederland een boel drugs geconsumeerd wordt, maar ook van het feit dat ons land de grootste doorvoerhaven voor cocaïne in Europa is.

Met grote woorden zijn we er niet. Want zolang de coke door onze neuzen blijft vloeien, blijft het ook voor de politie dweilen met de kraan open. De prijs van een gram coke ligt al jaren stabiel rond de vijftig euro. Hoewel er regelmatig coke wordt onderschept, komt deze drugs in voldoende mate in ons land aan. De vraag naar coke blijft bovendien onverminderd hoog. Van oud naar jong, rijk naar arm, hoog- en laagopgeleid, iedereen snuift het witte goedje maar al te graag op.

Wat als we op termijn de productie, verkoop en consumptie van cocaïne legaliseren?

Je zou kunnen zeggen dat cokegebruikers de echte schuldigen zijn aan de aanslag op Peter R. de Vries. Zij die coke gebruiken, hebben bloed aan hun neus. Maar ik geloof niet dat een verbod op coke gaat werken. Als ik om mij heen kijk zie ik veel prima functionerende young professionals geregeld losgaan in het weekend met een zakje coke. Net als alcohol, tabak of een pilletje is het gewoon een consumptie-item geworden. Met als verschil dat aan coke-consumptie criminelen verdienen.

Coke-consumptie is niet het probleem, maar het feit dat deze consumptie illegaal is. Wat als we op termijn de productie, verkoop en consumptie van cocaïne legaliseren? Wat zou dat kunnen betekenen? Dat Nederlanders legale, veilige en niet-criminele coke verkiezen boven het goedje dat dealers verkopen. Dat boeren in Latijns-Amerika legaal aan coke kunnen verdienen, net als andere ondernemers in de handel, distributie en verkoop. En vooral dat de grootste inkomstenbron van criminelen – drugs – wegvalt. Een zwaardere klap zou je criminelen niet toe kunnen brengen, zou je denken.

Het label narcostaat moet je niet alleen plakken op Zuid-Amerikaanse landen als Colombia. We moeten erkennen dat Nederland er steeds meer op begint te lijken. En we moeten ook over de grens kijken, naar andere (voormalige) narcostaten, om zo een oplossing te vinden voor de problematiek waarmee we nu worstelen als Nederland. Juist in Latijns-Amerika vindt op dit moment een ongekende revolutie plaats als het gaat om het geleidelijk decriminaliseren en legaliseren van drugs.

Waar wij met ons gedoogbeleid ten aanzien van wiet ooit voorloper waren in de wereld, zijn we inmiddels allang ingehaald door Noord- en Zuid-Amerika. Zij laten ons de toekomst zien. Willen we niet langer dat criminelen het geld en de macht hebben om hier aanslagen te plegen, en dat wij hierdoor allemaal bloed aan onze neus hebben, dan moeten we binnen afzienbare tijd drugs gaan legaliseren. Zo nemen we criminelen wind uit de zeilen. En blijft onze samenleving veilig.