Op de ‘Wij trekken de Rode Lijn’-demonstratie in Den Haag sprak ik verschillende mensen die vertelden voor het eerst te hebben gedemonstreerd tegen de genocide op de Palestijnen. Mensen die misschien voorheen Israël-adepten waren. ‘What would Jesus do?’ ‘Deze ChristenUnie-leden trekken wél een rode lijn.’ ‘Welkom, als je het niet meer uithoudt in de oorverdovende stilte van onze kerken,’ stond op verschillende spandoeken te lezen.

De kentering heeft plaatsgevonden. Wat dertig jaar geleden ondenkbaar was, namelijk massale, openlijke kritiek op Israël en steun aan het Palestijnse volk, vindt nu plaats. In al het sentiment dat daarmee gepaard gaat, lees ik ook felle veroordelingen van mensen die nu pas, na negentien maanden, willen erkennen dat Israël bezig is de Palestijnen uit te roeien. Opiniemaker Owen Jones schrijft in The Guardian over het naderbij komen van de dag van de afrekening. Nadat de Pakistaanse Nobelprijswinnares Malala Yousafzai op X postte dat ze zich ‘ziek’ voelt bij het zien van ‘Israëls wreedheden’ in Gaza, kwamen er reacties: ‘Jouw stilte gedurende achttien maanden maakte ons ziek’. En ‘Eindelijk mag ze van haar meesters spreken.’ De waarheid is dat ze zich wel degelijk eerder had uitgesproken tegen de vernietiging van Gaza en het Palestijnse volk.

Ik moest denken aan de beroemde woorden van Bobby Sands, de Noord-Ierse verzetsstrijder, die ik las in Belfast op een muurschildering. Sands zat 22 jaar in een Engelse gevangenis vanwege zijn verzet tegen de Engelse bezetting van Noord-Ierland, en ging 66 dagen in hongerstaking, waaraan hij overleed, omdat Iron Lady Margaret Thatcher weigerde op zijn eisen in te gaan. Ook in zijn laatste weken protesteerde hij tegen het feit dat hij niet als politiek gevangene werd erkend. Hij en anderen voerden de dirty protest: geen gevangeniskleding dragen (alleen een deken), zich niet wassen, en hun uitwerpselen aan de muren smeren. In Belfast staan zijn woorden geschreven: ‘Our revenge will be the laughter of our children.’ Oog op de bal.

Dat sommige mensen misschien moeite hadden om zich te ontworstelen aan het juk van de schuld aan de Holocaust, is begrijpelijk

Ook op Nederlandse sociale media lees ik bittere verwijten aan mensen en redacties die zich nu pas ‘bekeerd’ hebben en uit de knellende, onlosmakelijke band met Israël zijn gebarsten. Hun wordt lafheid verweten; ratten die het zinkende schip verlaten. Maar kennen we hun motieven wel precies? In Den Haag protesteerden mensen die nooit eerder actief waren geweest voor de Palestijnse zaak, maar het onrecht niet langer kunnen aanzien en hun machteloosheid wilden omzetten in een daad. Collaborateurs? Spijtoptanten? Opportunisten? Wat mij betreft: onnodige oordelen. Wil de echte Nederlandse held nu opstaan?

De Palestina-zijinstromers, noem ik ze maar, moeten juist worden omarmd. Nieuwe laatbloeiers moeten worden verleid. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Het koppie erbij houden: alle krachten bundelen en strategisch denken. Onze pijlen richten op bestuurders. Je kunt het haast niet bevatten, maar de VVD stemde vorige week nog tegen een oproep aan het kabinet om Israël onder druk te zetten meer hulpgoederen Gaza binnen te laten. De groeiende groep dissidenten binnen die partij heeft onze steun nodig — in plaats van dat we ons storten in nasty achterhoedegevechten die beneden onze waardigheid zijn. En verspilde energie.

Dat sommige mensen misschien moeite hadden om zich te ontworstelen aan het juk van de schuld aan de Holocaust, is begrijpelijk, na het ingeprente schuldgevoel en decennia van Israëlische propaganda en leugens. Maar iedereen kan een steentje bijdragen. De vereende krachten moeten gericht zijn op de ziende, blinde en horende dove bestuurders van de instituten, organisaties, en politieke partijen die zich niet alleen medeplichtig maken aan de genocide op het Palestijnse volk, maar zich ook schuldig maken aan het willens en wetens ontkennen van die medeplichtigheid. Zij hebben niet meer het recht om te zwijgen. Daarvoor is er te veel bewijsmateriaal, van journalisten, juristen, artsen, alle Gazanen én de Israëlische soldaten die zelf vastleggen wat er gebeurt.

Als deze genocide voorbij is, zal er naast veroordeling van Israëlische verantwoordelijken ook verantwoording moeten komen van westerse bestuurders. Maar van de bijltjesdag na de Tweede Wereldoorlog hebben we allemaal spijt gehad.

Sands overleed, maar droeg met zijn persoonlijke offers bij aan de bevrijding van Noord-Ierland. Aan de andere kant van de muurschildering staat een ander citaat: ‘Everyone, Republican or otherwise, has their own particular role to play.’