Wie vertelt Pieter Omtzigt dat Nederland na de Tweede Wereldoorlog een ontmoedigingsbeleid voerde om van zijn ‘overtollige’ bevolking af te komen? Vadertje Drees, de toenmalige minister-president, maakte er Chefsache van, en koningin Juliana sprak zich er in de Troonrede over uit: Nederland moest krimpen.

Diegenen die men het liefst zag gaan, waren de asocialen; de mensen onderaan de sociale ladder. Asocialen was toen een staande begrip waar handarbeiders, werklozen, mensen met een verstandelijke beperking, criminelen en klootzakken onder vielen. Met Australië en Canada werden verdragen gesloten om deze mensen te ontvangen. Deze grote landen waren redelijk ongeschonden uit de oorlog gekomen en konden dus economisch groeien.

In Nederland bereidde men zich voor op krimp. Hoe ging de landbouw, de kurk waar de economie op dreef, die groeiende bevolking voeden? In het licht van de toenemende spanningen met de Sovjet-Unie was men er helemaal niet zeker van dat het goed ging komen. Dus vertrokken er elke week grote schepen volgeladen met ‘landverhuizers’ van de kades van Rotterdam. Om mensen lekker te maken toch maar te gaan, werd lectuur gedrukt en werden informatieavonden georganiseerd. Je kreeg ook wat geld mee en je kreeg een subsidie van de ontvangende overheid, al moest die laatste dan wel weer terugbetaald worden.

Kortom, migratie werd als middel ingezet om de demografische ontwikkeling te beïnvloeden. In die periode verschenen tientallen romans, kinderboeken, reisboeken en dichtbundels die verhaalden over de grote sprong in het onbekende.

Wat niet veel mensen weten is dat het avontuur vaak een teleurstellend staartje kreeg. Het merendeel van de emigranten keerde onverrichterzake terug. Het avontuur was op een mislukking uitgelopen. Teveel schorpioenen en slangen, slechte werkomstandigheden, slechte huisvesting in de woestijn en heimwee maakten dat het verblijf van de pioniers kort bleef.

De gemiddelde levensverwachting in Nigeria is 55 jaar

In zijn Schoo-lezing heeft Omtzigt het over het lage geboortecijfer in Nederland wat op de lange termijn een geopolitiek gevaar inhoudt. Als je bevolking krimpt, wie moet dan je vitale economie draaiende houden? Ik zou dan zeggen: misschien moet de economie veranderen? Of kan het ook zijn dat er nieuwe mensen voor in de plaats komen?

Omtzigt wijst naar de Afrikaanse landen waar het geboortecijfer een stuk hoger ligt. Niger heeft de hoogste in de wereld, zes kinderen per vrouw. Maar geboorte zegt niks. De kindersterfte is er hoger. Überhaupt leeft de mens er een stuk korter. De gemiddelde levensverwachting in Nigeria is 55 jaar, die in Nederland 83 jaar, voor vrouwen net iets hoger. In dat licht bezien is migratie niet alleen een mensenrecht maar zelfs een noodzaak – door noordwaarts te gaan schiet je levensverwachting met twintig jaar omhoog! De hoge leeftijd is het witte goud!

Waarom haal ik het verhaal van de naoorlogse emigratie aan? Omdat bevolkingspolitiek niet werkt. Het geboortecijfer omhoog pushen leidt tot ongewenste gevolgen. Op korte termijn stort de kinderopvang totaal in – om de nieuwgeboortes op te vangen zullen we arbeidsmigranten moeten werven, niet honderden maar duizenden. Malinezen zijn geweldige verplegers! Daarnaast getuigt Omtzigt van een verwrongen wereldbeeld: namelijk een waarin massa boven individu gaat. Mijn vrienden in Tanger hebben twee kinderen. Dat vinden ze meer dan genoeg. Die geven ze alle liefde en aandacht die ze kunnen geven. Kinderen zijn trouwens erg duur geworden, wie vertelt dat Omtzigt? Lapt hij bij voor alle vioollessen, kampeervakanties en bijscholingskampen?

Waarom is Omtzigt bang dat Afrikaanse landen zo groot worden dat ze ons zouden kunnen domineren? Die angst lijkt me weinig reëel. Maar hoe overtuig je angstige mensen van het tegendeel?

Troost voor Omtzigt: naar wat ik weet is sterfelijkheid onder Nederlanders en Afrikanen eerlijk verdeeld. Die ligt nog altijd op honderd procent.