De rust is wedergekeerd aan de Kerkweg in Giethoorn. De Turkse vlag is van de voorgevel weggehaald. De bewoonster heeft het bord met ‘We are discriminated’ achter het raam van de voorkamer verwijderd. Er worden geen kastanjes meer tegen het raam gegooid. Tijdens het langsfietsen worden geen discriminerende, kwetsende en bedreigende teksten geroepen. Die nare jongens trappen inmiddels niet meer tegen de voordeur bij de Turkse moeder met haar vijftienjarige zoon. Ze zijn nog één keer langs geweest, met een bloemetje.

Binnenkort komt de woning van mevrouw en zoon Yilmaz mogelijk leeg te staan. Zij wonen dan op een andere, veiligere plek in Nederland. Maar wat dan? De beschuldigende vingers wijzen nu al in het rond. De gemeente Giethoorn vraagt zich af hoe dit in vredesnaam heeft kunnen gebeuren.

Waren het alleen die jonge knullen van een jaar of zestien, zeventien, die ernstig over de schreef zijn gegaan? Of ook de politie, die deze heftige vorm van discriminatie en bedreiging ten onrechte heeft afgedaan als ‘kattenkwaad’? De bestuurders op het gemeentehuis dan, die niet in de bres zijn gesprongen voor dit gezin? En die Turkse vlag, die de buren links en rechts ‘mateloos irriteerde’? Hoe dan ook: deze casus kan worden toegevoegd aan een steeds langer wordende reeks aan vreemdelingenhaat in ons land.

En na alle spijtbetuigingen? De jongens kunnen kennelijk voor niets anders vervolgd worden dan voor het vernielen van de autospiegel van mevrouw Yilmaz. Verder is er niet echt een strafbaar feit gepleegd. Iedereen gaat weer zijn gang. Zo gauw de winter weer voorbij is, wordt het mooie Giethoorn zoals altijd overspoeld door andere ‘vreemdelingen’. Maar die vertrekken aan het einde van de dag.

Mevrouw en zoon Yilmaz hebben recht om te zien hoe hun belagers een echte les wordt geleerd

Wat gaat nu met deze rakkers gebeuren, die ongestraft hun gang hebben kunnen gaan? In gedachten ga ik terug naar 2015. Na een vergelijkbaar voorval door knullen en meiden tijdens de Dodenherdenking in Hoofddorp belde de bedachtzame politiechef me op: ‘Wat moet ik met deze kinderen? Want kinderen zijn het. Als ik de zaak doorzet, komen er veroordelingen. Een Verklaring Omtrent het Gedrag – VOG – kunnen ze wel vergeten. Dus geen stageplekken, geen sollicitatiegesprekken. Weg is hun toekomst.’

Drie maanden zijn we met de groep opgetrokken. Tal van plekken hebben we met die ‘kinderen’ bezocht. Ja, uren hebben we met elkaar gesproken. Ze namen ons mee in hun netwerk. Het bezoeken van het Achterhuis van Anne Frank was voor hen een keerpunt.

Zo ging het ook met vier Turkse jongeren in Arnhem, die in 2013 vreselijke antisemitische uitspraken deden. Ook zij konden zich aan het einde van hun leertraject van maanden niet voorstellen dat zij ooit dat afschuwelijke hadden geroepen waarvoor zij veroordeeld hadden kunnen worden en waarmee zij zoveel mensen heel diep hadden gekwetst. Inderdaad, de vervolging kon geseponeerd worden. Hun school maakte de schorsingen weer ongedaan. Zij konden verder met hun toekomst, om daarin als rolmodellen hun verhaal te gaan vertellen. Als waarschuwingen aan leeftijdsgenoten om nooit voor die foute weg te kiezen die zijzelf eerder wel hadden bewandeld.

Giethoorn verdient ook niet minder dan dat deze afschuwelijke zaak, waarbij de autoriteiten zoveel steken hebben laten vallen, op deze manier wordt afgewikkeld. Dit verdienen ook de bewoners, uit wiens omgeving een gezin is weggepest. Dit verdienen eveneens de overheidsinstanties, die elkaar nu slechts schaapachtig aan kunnen kijken over het in gebreke blijven. Bovendien hebben mevrouw en zoon Yilmaz er recht op om te zien hoe hun belagers een echte les wordt geleerd. En de jongens zelf verdienen ook zo’n behandeling, zodat zij te zijner tijd kunnen beamen dat dit hele afschuwelijke avontuur een levensles is geweest die hen altijd bij zal blijven.

Of zij daar ook récht op hebben? Ja, want op die leeftijd zijn ze, hoe je het ook wendt of keert, nog kinderen. Ook voor het strafrecht.