Een hardnekkig stereotype blijft de Nederlandse media overheersen, namelijk dat van de moslima die voorovergebogen over de markt schuifelt. Een vrouw met een lange jurk, een hoofddoek, een plastic tasje van de Wibra of Zeeman in de hand.

Zo wordt de moslimvrouw al tientallen jaren afgebeeld. Een beeld dat niets zegt over wie ze werkelijk zijn, maar des te meer over hoe de samenleving hen graag ziet: als niet ontwikkelde, ongezonde, machteloze huisvrouwen en slachtoffers, die onderdrukt worden en gered moeten worden.

Laat mij je vertellen wie ze eigenlijk zijn. Zij waren de eersten die hun families hebben geholpen te aarden in nieuwe, onbekende landen. Zij zijn moeders die hun kinderen grootbrengen met een dubbele hoeveelheid wilskracht, die hen leren schipperen tussen verschillende culturen en hen inspireren om te dromen. Ze zijn moeders die zonder enige erkenning hele gemeenschappen draaiende houden in Nederland.

Het maakt mij trots dat deze vrouwen hun kinderen hebben opgeleid tot de professionals die ze vandaag zijn. Wij, die kinderen, zijn bijvoorbeeld ondernemers die eigen bedrijven runnen, artsen in ziekenhuizen, advocaten in rechtbanken. Wij zijn ook schrijvers die onze verhalen vertellen, kunstenaars die schoonheid creëren, wetenschappers die grenzen verleggen.

Vergeet de eerste Marokkaanse burgemeester in Nederland niet – en de eerste Marokkaanse burgemeester van een grote stad in Europa. Want achter elk van deze successen staat een moeder met een Zeeman-tas op de markt, die haar persoonlijke wensen heeft opgegeven zodat haar kinderen hun dromen kunnen najagen.

Wij eisen erkenning voor wie wij en onze moeders zijn

Toch blijven de Nederlandse media koppig vasthouden aan dat eenzijdige beeld van de zogenaamde onderdrukte moslima. De vooroordelen zeggen meer over die mensen dan over wie onze moeders werkelijk zijn. Hokjesdenkers weigeren te zien dat achter een schuifelende vrouw met een Zeeman-tas een inspirerend verhaal schuilt.

En zelfs als zij enkel een huisvrouw is, wat is daar mis mee? Wie bepaalt eigenlijk dat uiterlijke symbolen zoals een hoofddoek iets zeggen over iemands levensgeluk? Waarom zouden we überhaupt geluk willen afmeten aan nietszeggende kenmerken?

Onze moeders zijn geen personages in verhalen over onderdrukking en bevrijding. Ze zijn mensen van vlees en bloed, met eigen dromen en streven. Ik vind dat het tijd wordt dat de Nederlandse media en samenleving verder kijken dan dit verstikkende stigma. Want haar identiteit is geen beperking, maar een bron van kracht. Haar geloof is geen keten, maar een anker. Haar cultuur is geen gevangenis, maar een schatkist.

Mijn stem – samen met die van talloze andere moslimvrouwen – wordt steeds luider. Wij eisen geen medelijden of bevrijding. Wij eisen erkenning voor wie wij en onze moeders zijn. We zijn sterke vrouwen die onze eigen pad kiezen en die hun kinderen opvoeden tot wereldburgers.

Dus, de volgende keer dat je een moslimvrouw op straat ziet, kijk dan verder dan je vooroordelen. Zie de mens, de vrouw, de drager van dromen. Want zij zijn hier en ze zijn sterk met of zonder Wibra-tas.

Bovendien wordt het echt tijd om voorbij het winkeltasje te kijken. Want achter elk stigmatiserend beeld schuilt een menselijk verhaal dat verteld moet worden. Dat is meer dan zomaar een verhaal: het is een bewijs van vrouwelijke veerkracht. Van onvoorwaardelijke liefde en van een hart dat blijft vechten. Het overstijgt alle mediahokjes en daarom is het te belangrijk om niet te vertellen.

Deze verhalen helpen om bestaande vooroordelen te doorbreken en een completer beeld te scheppen van wie deze vrouwen zijn. Zo werken we aan een samenleving waarin vrouwen niet beoordeeld worden op het plastic tasje dat ze vasthouden, de kleding die ze kiezen en de hoofddoek die ze dragen.