In het Verenigd Koninkrijk is al langere tijd onrust over grooming gangs, bendes van jonge mannen die meisjes seksueel misbruiken.

Het begon met de extreemrechtse English Defence League, die de berichten over de grooming gangs misbruikte voor de eigen islamofobe, xenofobe agenda. De beruchte anti-islamitische activist Tommy Robinson sprak over Pakistaanse kinderlokkers die minderjarige meisjes hadden misbruikt en gebruikte het leed van slachtoffers om Pakistaanse moslims te demoniseren.

De extreemrechtse taal van Robinson is mainstream geworden. Suella Braverman, de Britse minister van Binnenlandse Zaken, heeft zijn kruistocht overgenomen. Vorige week zei ze op het tv-journaal dat grooming gangs een Pakistaans probleem zijn. Dit is een volkomen onjuiste weergave van de werkelijkheid, die is ingegeven door electorale motieven. De Conservatieve Partij hoopt potentiële kiezers te werven die naar rechts zijn overgestapt.

Pakistaanse moslims in het Verenigd Koninkrijk ondervinden decennialang dagelijks gevolgen van racisme. In de jaren zeventig werden Pakistaanse jongemannen bij hun terugkeer van fabriekswerk in de vroege ochtenduren in elkaar geslagen door het Nationaal Front. ‘Paki bashing’ heette deze volkssport. In de jaren 2000 werden Pakistanen figuurlijk gebasht, door Citizen Khan, een sitcom van de BBC, waarin Pakistanen op nogal stereotype wijze werden geracialiseerd. En nu is er dus de kwestie van grooming gangs. Hoewel de meerderheid van de daders witte mannen zijn, lichten politici en media alleen Pakistaanse moslims uit. Vervolgens krijgt de Pakistaanse moslimgemeenschap in het Verenigd Koninkrijk collectief de schuld.

Dit is niet uniek. Over de hele wereld worden moslimminderheden ‘gecanceld’. Denk bijvoorbeeld aan Oeigoeren in China, die plaats moeten maken voor etnische Han-Chinezen. Of aan de Rohingya-minderheid in Myanmar, die slachtoffer is van extremistisch boeddhistisch geweld en daarvoor massaal op de vlucht is geslagen. Uiteraard mag de deprimerende realiteit niet vergeten worden waarin Palestijnse moslims zich bevinden. Zij lijden in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever dagelijks onder de Israëlische terreur.

‘Hoewel de meerderheid van de daders witte mannen zijn, lichten politici en media alleen Pakistaanse moslims uit’

En ten slotte is er de discriminatie van moslims in Europa – in het onderwijs, op de arbeidsmarkt en in de samenleving in het algemeen – die in schril contrast staat met de veel betere positie die moslims in de Verenigde Staten hebben. Dat Europese moslims een slechtere positie in de maatschappij hebben dan hun broeders en zusters in de Verenigde Staten heeft trouwens historische oorzaken. In Europa kwamen moslimmigranten in de zware industrie te werken, en moesten ze werk doen waar witte Europeanen zich te goed voor voelden, terwijl moslimmigranten in de Verenigde Staten vanwege de strenge immigratiewetgeving alleen hoogopgeleide kenniswerkers waren. Het kan dus ook anders.

Terug naar Suella Braverman. Zij heeft, als minister van Binnenlandse Zaken, de taak om ervoor te zorgen dat haar beleid voldoet aan de behoeften van de samenleving. Ook moet ze, als lid van de Britse regering, verantwoording afleggen aan het grote publiek. Maar Braverman heeft helaas een andere taakopvatting. Ze doet verdeeldheid zaaiende en polariserende uitspraken over Pakistaanse moslims. Die zijn niet alleen onnauwkeurig, maar mogelijk ook ongelooflijk schadelijk voor de relaties met de Pakistaans-islamitische gemeenschap in het Verenigd Koninkrijk.

Bravermans uitspraken kunnen we niet anders dan interpreteren als opzettelijke en daarom cynisch berekende woorden. De minister hoopt rechtse zieltjes te winnen. Volgend jaar zullen er hoogstwaarschijnlijk weer parlementsverkiezingen zijn, en de Conservatieve Partij probeert wanhopig om, koste wat het kost, aan de macht te blijven.

Tot slot wijzen de islamofobe, xenofobe uitspraken van Braverman op een mogelijk duistere toekomst voor het Verenigd Koninkrijk, die heel goed werkelijkheid kan worden. Maar voordat dit eventueel gebeurt, zal Bravermans ultrarechtse retoriek ervoor zorgen dat de Britse politiek nog verder wegzakt in de bruine drek, zo ver als het kan.