Wat was de vonk die het Turkse vuur aanstak voor het EK? De 65e minuut van het geweldige duel tussen Turkije en Georgië, waar ‘de nieuwe jongen op het veld’, Arda Güler een prachtige goal maakte, zijn eerste EK-doelpunt.

Een episch moment, voor het team, voor de fans, die zich hadden opgesteld op de tribunes, en voor ons, vastgekluisterd aan de tv-schermen. Dit was precies zoals het moest zijn: jonge sterren, nieuwkomers die ons het plezier van het spel laten zien. Geen wonder dat Ancelotti, de manager van Real Madrid, snel zijn felicitaties stuurde naar zijn nieuweling. Dit waren de 90 minuten die de wereld vertelden dat de toekomst van het voetbal in veilige handen was.

Maar voetbal zit nu eenmaal vol ups en downs. De volgende wedstrijd, tegen Portugal was een echte domper. Natuurlijk, hoe hoger de verwachtingen, hoe harder de noodlanding. Maar nu het Turkse team vanavond voor een existentiële strijd staat tegen het Tsjechische team, een harde noot om te kraken, is de stemming weer positief. Het vertrouwen in de ‘jonge Turken’ van het team is hersteld.

In een breder perspectief tonen de wedstrijden een ander Europa dan de verkiezingsuitslagen voor het Europees Parlement ons voorspiegelen. Het Europees voetbal kent in veel opzichten een schitterende dynamiek. De EK-euforie wordt gedeeld door miljoenen mensen van verschillende rassen, klassen en genders.

Veel teams hebben die magische mix van kinderen en kleinkinderen van degenen die vertrokken uit problematische en arme delen van de wereld, op zoek naar geluk. Het zijn de kinderen van de vroegere gastarbeiders, die de wil om te winnen voortstuwen, de vlag van hun nieuwe vaderlanden dragend.

Veel spelers van het Turkse nationale elftal komen uit Duitsland, Nederland en Frankrijk

Neem bijvoorbeeld Ilkay Gündogan, een van de beste middenvelders ter wereld en aanvoerder van het Duitse nationale team. Of Kylian Mbappe, een razendsnelle aanvaller en de aanvoerder van de Fransen. Deze en andere voetballers vormen het beste argument tegen extreemrechts.

Voor mij, een ongeneeslijke sportfan – en een uitgestotene uit Turkije, simpelweg omdat ik een hardnekkige onafhankelijke journalist ben – is het meest opvallende deel van het toernooi tot nu toe één man en zijn beslissingen. Zijn naam is Vincenzo Montella, de manager van het Turkse team. Nee, ik heb het niet over zijn kenmerkende 4-2-3-1 opstelling, of hoe hij zijn elf spelers leidt gedurende 90 minuten. Montella negeerde de grote ego’s in Turkije en koos voor de jongeren en diegenen die geboren en getogen zijn in de EU. Dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest.

Het gaat niet alleen om de 19-jarige Arda Güler. Kijk bijvoorbeeld naar Mert Müldür, die het eerste doelpunt scoorde tegen Georgië. Hij werd geboren in Wenen, als zoon van Turkse immigranten, en groeide op bij Rapid Wien. Of kijk naar Orkun Kökcü, die in Haarlem ter wereld kwam. Veel spelers van het Turkse nationale elftal komen uit Duitsland, Nederland en Frankrijk.

Deze Turkse spelers, met een dubbele nationaliteit, maken zoveel mensen in de wereld enthousiast. Zij zijn geen Gastfussballer. Ze zijn een inspiratie voor iedereen wiens afkomst bijdraagt aan de nieuwe texturen van de EU, en voor alle andere voetbalfans.