Steeds meer mensen trekken naar de grote stad om hun geluk te beproeven, en Tanger is daar geen uitzondering op. Wie deze zomer, zoals wij, hier neerstrijkt, zal opmerken dat de stad in een krankzinnig tempo uitdijt en de lucht in schiet. De hoogbouw aan de begeerde playa, de baai van de stad, is exclusief en peperduur. De huizenprijzen rijzen de pan uit; de sky is hier echt the limit.

De huizen die in de breedte worden gebouwd, schieten als paddenstoelen uit de grond. De buitengebieden van Tanger worden klaargemaakt voor bebouwing, voor de almaar groeiende aanwas van nieuwkomers. De stad kraakt en piept aan alle kanten door de toevloed.

Het iconische pleintje dat aan het begin van de Rue Pasteur een prachtig uitzicht biedt over de benedenstad en de zee, is zojuist na een grondige restauratie opnieuw opgeleverd. Het moet de stad nieuw aanzien geven. Van oudsher flaneren hier hele gezinnen en strijken neer bij de zware kanonnen die lang geleden door de Republiek aan Marokko zijn verkocht. Probleem is alleen dat dit plein de massa helemaal niet aankan. Zo wordt het plein exemplarisch voor het lot van deze stad: te populair en dus onleefbaar geworden.

Grootverdieners kopen prachtige penthouses met uitzicht over de baai

De buitenwijken hebben niet zulke brede pleinen, nauwelijks groenvoorziening en ook geen parken. Wie verkoeling zoekt, moet wel naar het centrum. En als het nacht wordt, dan vullen de portieken zich met de honderden migranten uit het zuiden van Marokko. Ze strijken hier neer op zoek naar een boterham en wat geluk. Ze slapen in het gras, onder de palmbomen, bij de speeltuinen. Veel van hen werken in de bouw, maar hebben ’s avonds nergens om naartoe te gaan.

Men leeft op de pof. De dagloners vullen de straten, op zoek naar een bordje witte bonen en sardines. Niemand die er nog van opkijkt. Of toch wel. Steeds harder klinken de stemmen van de stad die ‘nee’ zeggen tegen de verrommeling. En hier raakt hun protest aan een groter probleem dat ook bij ons in de grote steden speelt. De bevolking ziet met lede ogen aan hoe, door de influx van nieuwkomers, de stad uitgeput raakt. Vuil wordt niet opgehaald, waardoor de straten vies blijven. Er is een groter gevoel van onveiligheid.

Zoals bij ons in de grote steden de fatbikes voor overlast zorgen op de fietspaden, zijn het hier de Chinese motortjes waarmee de talloze pakketbezorgers ongemeen hard door de straten zoeven. De toegenomen welvaart heeft er ook voor gezorgd dat Marokkaanse gezinnen standaard een auto hebben. Tanger kent een fileprobleem, iets wat onbestaanbaar was toen ik hier tien jaar geleden neerstreek.

Gentrificatie vergroot de contrasten alleen maar. De grootverdieners kopen prachtige penthouses met uitzicht over de baai en wanen zich bevrijd van de last waar de bewoners beneden onder zuchten. De mooie plaatjes van de projectontwikkelaars verkopen een betondroom waarin men is bevrijd van het vuil van de stad. De bouwkranen draaien vierentwintig uur per dag. De temperatuur stijgt, en er is maar zoveel schaduw per persoon.

Ondertussen volg ik via sociale media de social warriors van de stad, die in beeld en geluid de overlast, overbevolking en desolaatheid die de nieuwe welvaart heeft gebracht, aan de kaak stellen. Ze trekken steeds meer de aandacht, omdat mensen voelen dat het anders moet om de stad leefbaar te houden voor iedereen.