De afgelopen week heb ik de gekte van Trump en de fascistische groet van Elon Musk voorbij mogen zien komen op tv en andere media. En het staakt-het-vuren van Israël in Gaza, wat toch niet echt een hoopvolle wapenstilstand is.

Mijn vrienden in Israël geven aan dat het een gekkenhuis daar is. Mensen op straat, veel berichten in de media, maar niemand weet wat waar is en wat er gaat gebeuren. Mijn vrienden willen zo snel mogelijk naar Europa, weg uit een land waar zij het gevoel hebben dat de helft van de bevolking hen haat. Ze ervaren Netanyahu als een dictator en hebben te maken met een groep gelovigen die vindt dat heel het land van hen is en die al het onrecht dat ze anderen aandoen daarmee goedpraat.

Vervolgens lees ik berichten over Greenpeace die een rechtszaak wint tegen de Nederlandse staat – en terecht, de aanpak van het stikstofprobleem schiet tekort. In 2030 moet de overheid mogelijk een dwangsom van 10 miljoen betalen. En als klap op de vuurpijl stelt een spoedcommissie nu weer dat de afhandeling van het toeslagenschandaal het beste gedaan kan worden door de stichting die door prinses Laurentien is opgericht. Diezelfde stichting waar het Rijk van vond dat deze teveel geld aan slachtoffers toekende.

Waar zijn we nu helemaal mee bezig?

Volgens mij moeten wij Nederlanders ons voor nu even richten op onszelf en op de zeer nabije toekomst. Wat gaan we doen met de wooncrisis, de stikstofcrisis, de inkomensongelijkheid, ons moeilijke belastingstelsel, en met Ter Apel?

Kunnen we niet een minister van Welvaart benoemen? In plaats van een minister van Armoede – een functie die Carola Schouten overigens zeer goed heeft vervuld. Maar armoede en welvaart zijn niet hetzelfde.

Mensen verwijten mij vaak dat ik te simpel denk

Een minister van Welvaart zou naast de minister van Financiën moeten staan. Met een mandaat over alle departementen heen. En dan samen bekijken wat er nodig is om de BV Nederland draaiende te houden, zodat burgers tevreden mensen zijn die hopelijk, in de toekomst, niet meer weten wat een kostendelernorm of huurtoeslag is, maar die wel een basisinkomen hebben en leven in een maatschappij gestoeld op gezondheid, vertrouwen en talentontwikkeling.

Een minister van Welvaart kan kijken wat er nodig is aan investeringen. Geef bijvoorbeeld veel meer geld aan de jeugdzorg om zo de uitgaven aan ggz en jeugdwerkers juist te verkleinen. Of verbied vapes, sigaretten en drank, omdat deze producten in de nazorg en behandeling van aandoeningen veel te veel kosten.

Mensen verwijten mij vaak dat ik te simpel denk. Maar als je een berekening maakt van bijvoorbeeld alle particuliere schulden in Nederland en de kosten die gemoeid zijn met het innen daarvan, dan is het voordeliger om die schulden kwijt te schelden. Hetzelfde geldt voor het stelsel met toeslagen en uitkeringen en ambtenaren die dat allemaal moeten uitvoeren en controleren. Dan is een basisinkomen goedkoper.

Simpel.

Het gaat niet om de eenvoud van ideeën, maar over de politieke moed die nodig is om ons land een wezenlijke andere opzet te geven. Het stelsel, het systeem moet veranderd worden. En dat zie ik het huidige kabinet niet doen. Sterker nog, ik zie het huidige kabinet helemaal niets doen aan alle problemen die er zijn. Hoe lang zitten ze er al? Waar zijn de plannen, waar is de visie? Ik hoor en zie alleen maar ruis.

Nederland staat stil. Door Schoof, door Wilders, door Yesilgöz, door Faber en door Keijzer, die geen idee heeft hoe ze meer woningen moet gaan realiseren. Hoe een partij als NSC nog met droge ogen zichzelf in de spiegel kan aankijken en dit kabinet in stand houdt, is mij een raadsel.

Maar goed, ik ben en denk simpel. Het zal wel.

Wat ik in al mijn eenvoud wel weet, is dit: de Nederlander gelooft er niet meer in, heeft geen vertrouwen in de politiek en gaat daarom niet naar de stembus. De Nederlander heeft het steeds zwaarder en merkt dat de welvaart achteruitgaat, al geldt dat zeker niet voor iedereen. De inkomensongelijkheid in Nederland neemt steeds meer toe. Rijken worden rijker, de middenklasse wordt armer, en de armen nog armer. En hoe belangrijk duurzaamheid ook is, we hebben maar één planeet. Dat is niet iets waar je mee bezig bent als je de kachel niet hoger kunt zetten vanwege de hoge energiekosten of als jij nog nooit hebt gevlogen omdat je je dat niet kunt veroorloven. Maar ondertussen schreeuwt heel de wereld over vliegschaamte en een vliegtax.