Onlangs presenteerde GroenLinks de kandidatenlijst voor de Tweede Kamerverkiezingen. Binnenkort wil ik voor de Kanttekening een serie interviews maken met kandidaten met een migratieachtergrond. Een collega appte me: je moet Kauthar Bouchallikht interviewen. Geen idee wie ze is, dacht ik nog, maar ik noteerde haar naam. Eerst maar eens afwachten of de GroenLinks-leden de lijst nog veranderen. Misschien horen we nooit meer iets van haar.

Inmiddels hangt de vlag er heel anders bij: de ster van Bouchallikht is rijzende, al is het misschien niet op de manier die ze gehoopt had. Ze is na Jesse Klaver inmiddels de bekendste kandidaat van GroenLinks. Ze is bestuurslid van een onbekende club van islamitische jongeren- en studentenorganisaties en die zou dan weer banden hebben met de Moslimbroederschap. Half Nederland in de gordijnen.

Het relletje ging zoals dat altijd gaat. Het begon met een blog, die leverde wat verkeer op sociale media op, waaronder een verklaring van Bouchallikht dat ze van GroenLinks is en niet van de Moslimbroederschap. Jesse Klaver steunde haar, er volgden nog wat artikeltjes en dinsdag mocht Klaver haar verdedigen voor de camera’s van de NOS en GeenStijl. Het heeft veel weg van een mediahype: er komt steeds meer aandacht voor de zaak omdat de media er aandacht aan besteden. Hoeveel interesse de gemiddelde kiezer normaliter in de nummer negen van GroenLinks heeft laat zich raden.

Als u wilt begrijpen hoe echoputten werken, moet u dezer dagen op Twitter zoeken op de naam Bouchallikht.

Veel critici zijn eruit: Bouchallikht heeft banden met de Moslimbroederschap gehad en dat maakt haar een ongeloofwaardige kandidaat voor GroenLinks, waar men simpelweg veel progressiever is. Ze ontkent deze banden weliswaar, maar dat is volgens allerlei oud-leden, onderzoekers en overheden een leugen. De kandidatencommissie van GroenLinks heeft haar werk gewoon niet goed gedaan door een conservatieve moslima op het schild te hijsen.

Voor anderen geldt het omgekeerde, namelijk dat de rel het ultieme bewijs is van islamofobie, aangewakkerd door populistisch rechts. Een uitstekend voorbeeld hoe moslims in Nederland worden bejegend en wat islamitische jongeren dagelijks moeten doormaken, namelijk dat er aan je loyaliteit aan Nederland wordt getwijfeld. Anders gezegd: als je een hoofddoek draagt zou je niet progressief kunnen zijn. Alle vragen over Bouchallikht zijn ongeïnteresseerd, want de politieke tegenstanders hebben hun conclusies toch al getrokken. GroenLinks kan er beter over zwijgen, want moslims doen het toch nooit goed.

Laat ik een poging doen deze uitersten te verbinden. Bouchallikht is kandidaat. Het is heel gewoon dat er vragen worden gesteld over iemands achtergrond, bijvoorbeeld over bestuurswerk. Die vragen kunnen zeker als doel hebben een kandidaat te beschadigen of verdacht te maken, maar dat is in de regel geen reden om er geen antwoord op te geven. Het klopt dat antwoorden niet altijd worden geaccepteerd: sommige kandidaten zullen in de ogen van critici altijd ongeloofwaardig blijven.

Waarom moeten we het doen met de halfslachtige antwoorden van Jesse Klaver en wat tweets van Bouchallikht?

Het punt is: er zijn ook andere mensen. Er zijn ook mensen die niet de hele dag bezig zijn met de islam. Er zijn mensen die denken dat moslims individuen zijn die allerlei eigen meningen en karaktereigenschappen hebben, die zelfstandig nadenken en keuzes maken en die achteraf trots terugkijken op wat ze hebben gedaan en in andere gevallen dingen liever vergeten. Of iets ertussen in. Er zijn mensen die moslims niet willen reduceren tot een huidskleur, hoofddoek of geloof, maar hen zien als mensen waar je misschien iets van kunt leren, die een verhaal hebben. Misschien wel over een wereld die ze zelf niet kennen.

Mijn vraag is: waarom moeten die mensen het doen met de halfslachtige antwoorden van Jesse Klaver – die ook niet alle details kent – en wat tweets van Bouchallikht? Waar blijft het interview waarin ze vertelt wie ze is, wat haar drijft en hoe ze in het leven staat? Welke keuzes ze maakte en hoe ze daarop terugkijkt? Veel mensen zouden het graag lezen en zich dan een oordeel vormen. Wat is daar eigenlijk op tegen?