Vandaag begin ik aan de vraag die me steeds bezighoudt. Wat laat het onwaarschijnlijke gescharrel rond Trumps bizarre vredesaanbod, het ‘28-puntenplan’, zien? Nog in oktober speelde Trump met het plan Oekraïne zijn verwoestende Tomahawkraketten te verkopen en brieste hij dat hij ‘teleurgesteld’ was over Poetin, ja ‘boos’.

Wat is er daarna gebeurd? Zijn eigen Witkoff adviseerde zijn Russische collega Oesjakov dat Poetin Trump moest bellen vóór Zelensky kwam en hem vleien moest als groot ‘vredesstichter’. Witkoff stak zich dus in de verraderlijke rol van Kremlinfluisteraar en dat laat op z’n minst zien dat Trump weinig greep op hem heeft. Poetin belde Trump inderdaad, midden oktober, en wonder boven wonder waren na dit gesprek de Tomahawks uit Trumps hoofd. Zelensky vloog vergeefs naar Washington, fijn in pak, om erom te vragen.

Want Trump was vol van zijn laatste gesprek met Poetin, die hem wijsgemaakt had dat een nieuw vredesinitiatief kans van slagen had en dat Trump er bovendien geld aan kon verdienen. Donald zette vriend en vastgoedcollega Witkoff nu aan het werk om samen met Poetins gezant Dimitrijev een nieuw vredespad uit te stippelen. Dat werd het beruchte 28-puntenplan, dat terecht wordt weggezet als het wensenlijstje van Poetin: Donbas inleveren aan het Kremlin, Oekraïne nooit in de NAVO en iedereen in de ingeleverde gebieden voortaan Russisch-orthodox. Dit gepresenteerd als een Amerikaans voorstel.

Het idee was dat Witkoff nog eens naar Poetin zou vliegen om er de laatste hand aan te leggen en dat intussen de Amerikaanse legerleider Driscoll in Kyiv Zelensky ervan zou doordringen dat zijn land geen enkele kans meer heeft om niet vermorzeld te worden door de Russen, dat alles alleen maar slechter voor zijn land zou worden als hij niet onmiddellijk zou tekenen. Bovendien zouden hem dan helemaal geen wapens meer verkocht worden en zou de CIA geen inlichtingen meer verstrekken. Wat verborg zich achter dit Russisch-Trumpiaanse ‘vredesaanbod’?

Er werd serieus over vergaderd in Genève, met verontwaardigde Europese leiders, en na enige tijd is het omgebogen tot een voor Oekraïne wat meer aanvaardbaar lijkend voorstel. Maar natuurlijk beweegt Rusland niet. Dat blijft strak op de oorspronkelijke doelen gericht van de dierbare Speciale Militaire Operatie. Zodat nu toch weer het door de Amerikanen gepresenteerde 28-puntenplan het gespreksonderwerp blijft tussen de twee grootmachten. Weer gaat Witkoff naar Moskou en biedt daar zelfs aan de bezette gebieden van Oekraïne de jure te erkennen, om Poetin aan een complete overwinning te helpen.

Deze hele draaimolen lijkt sterk op een herhaling van het circus rond het eerdere ‘vredesvoorstel’ van Trump dat ook zwaar in het voordeel van Rusland was en de reden was waarom de Europese leiders in juni met z’n allen naar Washington vlogen, het Smeekschrift der Edelen.

Het document bevat details van de  plannen die de regering-Trump in het grootste geheim aan het bekokstoven is met Rusland

Het resultaat van al dit gedoe is nu nul. Nee, toch niet echt nul, want deze hele rondedans heeft maanden gekost en in die tijd heeft Rusland, mede door de aarzelingen van Trump, terrein op het slagveld kunnen winnen.

Kan deze diplomatieke dronkenschap nu alleen maar worden toegeschreven aan Trumps labiliteit en voorliefde voor het christenfascisme uit Rusland? Niet alleen. Trump pocht nu dat er sinds zijn nieuwe macht er weer veel meer mensen naar de kerk gaan en bidden. Maar dat is camouflage. Zeker geen verklaring voor zijn stoplichtrelatie met Poetin en zijn jojopolitiek.

Trump-toren in Moskou

Anatoli Moesajev, de voormalige KGB-chef in Kazachstan, die al eerder geopperd heeft dat Trump een agent van de FSB was, is ervan overtuigd dat Poetin een flink dossier vol compromitterend materiaal over Trump heeft, met stukken die laten zien hoe diep Trump in de schuld zit vanwege witgewassen leningen van Russische oligarchen en ook met foto’s en video’s van seksuele exercities van Trump met minderjarige meisjes. Zijn conclusie is dat Poetin dit materiaal gebruikt om controle uit te oefenen op Trumps politiek. Dat is ook mijn veronderstelling geworden.

Vrij zeker is dat de eerste stukken in Poetins kompromatdossier dateren van 1987, toen Trump zijn eerste zakenreis naar Moskou maakte en daar een Trump-toren in het vooruitzicht gesteld werd, en hij met zakken vol nieuwe leningen terugkeerde, om likkebaardend over zijn Moskouse toren een advertentie in de New York Times te plaatsen. Met de boodschap aan de NAVO om met Rusland samen te werken en het land niet dwars te zitten.

Geheim gesprek

En dat is waarschijnlijk ook de inhoud van het geheime gesprek van de twee dictators in Alaska geweest. Een rapport van een Europese geheime dienst, doorgespeeld aan The Wall Street Journal, laat het zien. Heel tevreden lees ik het in het AD, want het bevestigt mijn vermoedens. Het document bevat details van de commerciële en economische plannen die de regering-Trump in het grootste geheim aan het bekokstoven is met Rusland, onder meer rond het gezamenlijk winnen van zeldzame aardmetalen in het noordpoolgebied. Daarvoor, stel ik vast, was een snel in elkaar geflanst vredesaanbod nodig, om opgewekt en zonder hinderlijke oorlog en Europeanen samen zaken te kunnen gaan doen. Dat Poetin daarmee zijn oorlog wint, gunnen Trump en Witkoff hem.

De Russische sabotageacties in Europa gaan ondertussen door, ik hoorde van 110 maal in deze maand november. Voor het eerst zeggen nu onze Europese bronnen dat de Europese landen ook cyberaanvallen in Rusland uitvoeren, als reactie op de hybride Russische oorlogsvoering tegen Europa. Link, maar onvermijdelijk als we stand willen houden aan het onzichtbare front achter de Oekraïense vuurlijn. Een keerpunt.