Er bestaan gelukkig toch nog (enige) grenzen. Op grond van screening door de AIVD heeft Geert Wilders zijn droomkandidaat voor het vicepremierschap Gidi Markuszower moeten terugtrekken – binnen de PVV-fractie ongeveer de ergste van het hele stel. Zelfs VVD en NSC voelden zich er ongemakkelijk bij en schijnen lichtjes tegengesputterd te hebben. Dat wil bij hun voortdurende wegkijkgedrag wat zeggen.

Voor het nieuwe ministerie van Asiel en Migratie zelf maakt zijn val niet zo veel uit. Marjolein Faber is niet minder grof en hardvochtig. Naast de PVV-minister voor Ontwikkelingshulp Reinette Klever, die haar portefeuille het liefst zou opdoeken, is zij minstens de tweede beroepsleugenares in het kabinet. Faber vanwege haar beruchte tweet over een Gronings steekincident in 2019; Klever vanwege haar sleutelrol bij de oprichting van de nepnieuwsomroep Ongehoord Nederland.

In kwaadaardigheid doet Faber weinig voor Markuszower onder, wel in gevaarlijkheid. En het is verheugend dat de AIVD voor zijn komst naar de Treveszaal, en daarmee naar het hart van de macht, een stokje heeft gestoken. Ook al zal dat vast oppercomplotdenker Thierry Baudet in zijn wanen over de Deep State versterken. Interessant is natuurlijk wat de rol van voormalig AIVD-baas Dick Schoof daarbij is geweest: als vicepremier zou Markuszower zijn eerste plaatsvervanger zijn geworden.

Over Markuszower zelf kunnen we kort zijn: dat is getuige tal van onfrisse uitlatingen een Joodse racist die zich een onverkort voorstander van de etnische zuiveringspolitiek van de rechts-extremistische regering van Israël betoont. En evenmin als de ijskast bij Wilders iets voorstelt, kan men erop vertrouwen dat Markuszower zich als kabinetslid wél plotseling fatsoenlijk gedraagt. In de wetenschap dat VVD en NSC dan weliswaar de neus dicht en de billen samen zullen knijpen, maar niets zullen doen wat hun rechtse droomcoalitie in gevaar kan brengen.

In kwaadaardigheid doet Faber weinig voor Markuszower onder, wel in gevaarlijkheid

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu zou met Markuszower een directe pion in het Nederlandse kabinet hebben gekregen. Verdacht van nauwe banden met – en het daaraan gepaarde doorbrieven van vertrouwelijke informatie aan – de Israëlische geheime diensten zou hij een potentieel gevaar voor onze nationale staatsveiligheid hebben gevormd.

Die nauwe band is hoogstwaarschijnlijk de reden waarom Markuszower niet door de screening is gekomen. Helemaal zeker weten wij het niet; ook Wilders heeft immers geen reden gegeven. In dat opzicht heeft Markuszower, als wij het theatrale misbaar over zijn afwijzing buiten beschouwing laten, wel enigszins gelijk: een verdachte moet zich tegen een verdenking kunnen verdedigen. En als hij inderdaad staatsgeheimen heeft doorgebriefd, is dat ook voor de kiezer relevant – ook zonder de precieze inhoud van die geheimen te kennen.

Het is evident dat hij niet in het centrum van de staatsmacht thuishoort – als vicepremier is hij nog veel gevaarlijker dan als vakminister. Dat is extra relevant, gezien de inmiddels bekend geworden vergaande intimidatie van het Internationaal Strafhof door de Mossad. Reken maar dat iemand die zich zo met Israël vereenzelvigt als Markuszower, dan binnen het kabinet bij strafmaatregelen dwars zou gaan liggen – met het risico daarenboven inside-informatie dienaangaande door te geven.

Kortom: het gevaar van landverraad ligt op de loer. Zou dat misschien ook de echte reden zijn waarom Wilders geen premier is geworden? Dus niet zozeer omdat Nederland – om de woorden van Frits Bolkestein ten aanzien van een mogelijk premierschap van Pim Fortuyn in 2002 te citeren – dan internationaal een pleefiguur zou slaan? Want daaraan gemeten krijgen we nu immers een half pleekabinet.

Nee: zouden VVD en NSC voorvoeld hebben dat Wilders zélf mogelijk evenmin door de screening zou zijn gekomen? We weten van zijn evidente sympathieën voor Vladimir Poetin in het verleden, van Russische pogingen via hem en Baudet voet aan de grond op het Binnenhof te krijgen, van Russische lintjes en leningen én van het feit dat Wilders nog na Poetins overval op de Krim zich door het Kremlin liet fêteren.

Er zijn de nauwe banden tussen Wilders en Poetinpraatpaal Viktor Orban. Er is de vanuit Tsjechië aangereikte verdenking van omkoping van Nederlandse politici, voorlopig culminerend in de inval bij een medewerker van Europarlementariër Marcel de Graaff, die eerst PVV’er was en toen overstapte naar FvD.

Zouden ondershandse waarschuwingen van de AIVD aan Dilan Yesilgöz en Pieter Omtzigt niet de ware reden voor hun veto over een premierschap van Wilders kunnen zijn geweest?

Hier ligt het nodige om uit te zoeken.