Wetenschappers, politici en mensen uit de media kijken terug op het voorbije jaar en delen hun verwachtingen voor het nieuwe. ‘Ik zie mensen die eerder waren afgehaakt weer aansluiten.’

Babah Tarawally, schrijver
‘Eind 2025 leek Nederland wakker te schrikken uit een lange, grauwe roes. De verkiezingen lieten zien hoe moe we waren van het harde praten, het bouwen van muren en het half dichttrekken van gordijnen. Tussen al dat rumoer klopte iets ouds weer aan: fatsoen. Dat klonk voorzichtig en bijna verlegen, alsof het eerst wilde peilen of we er nog ruimte voor hadden. En ergens, onder alle spanningen, bleek dat we verlangen naar eerlijkheid en rust. Hoe kan het anders, als we de afgelopen jaren op hete kolen stonden? De drang naar verbinding en vooruitgang is groot. De verkiezingsuitslag maakte de balans op: een verdeeld land, vermoeid maar zoekend naar hoe we kunnen verbinden.

Als het nieuwe kabinet die stille roep naar nuchterheid en menselijkheid durft te volgen, kan Nederland weer lucht krijgen in 2026. Niet door grote woorden, maar door gewone ontmoetingen: een groet in de trein, een gesprek dat wél luistert, een buurman die eindelijk serieus genomen wordt. In zo’n sfeer krijgen verhalen weer waarde buiten de schreeuwcultuur van talkshows en tijdlijnen.

Misschien wordt 2026 dan het jaar waarin ons land weer lichter voelt. Vriendelijker. Een jaar waarin we elkaar niet verliezen, maar terugvinden. Ik hoop het. En ik geloof dat het kan.’

Abdelkader Benali, schrijver

‘Het laatste beetje hoop voor de mensheid ging dit jaar door het afvoerputje. Trump kwam aan de macht, waarna een verbijsterend machtsvertoon door de wereld trok. Massavervolging van migranten in het land dat migratie in zijn dna draagt, wijst erop dat Amerika aan het veranderen is, en dat betekent dat onze wereld verandert. Het gepresenteerde veiligheidsplan van de Trump-regering zal het komende jaar elk contact tussen Europa en Amerika domineren. In die zin wordt 2026 een cruciaal jaar, omdat wellicht de wereldorde die na WO2 werd geconstrueerd definitief ten grave wordt gedragen, met grote consequenties voor de veiligheid van de wereld.

Maar wat moet Europa? Is het continent nu niet hard wakker gekust uit een diepe slaap om eindelijk echt gemeenschappelijk op te treden?

Het draaide alleen maar om dingen stoppen of beëindigen

2026 wordt een interessant jaar, omdat alles wat komen gaat interessant is en omdat nog steeds niet duidelijk is wat de genocide in Gaza precies heeft aangericht. Ik hoop dus op toegang voor journalisten en schrijvers die de verhalen van de overlevenden kunnen vertellen. Het is nodig om het precieze gewicht van deze menselijke tragedie te bepalen.

Het afgelopen jaar werd in Nederland gedomineerd door een stille vernietigingsdrang; alle vormen van verandering of constructief beleid werden de kop ingedrukt. Het draaide alleen maar om dingen stoppen of beëindigen – zie de bezuinigingen op cultuur bij de publieke omroep. Dat er juist op cultuur werd bezuinigd, verbaasde me niets; juist mensen zonder verbeelding kunnen niet begrijpen wat verbeelding vermag.

Er is een crisis van de verbeelding: we durven ons niet meer een betere toekomst voor te stellen, we durven niet meer te fantaseren over een mooiere, alternatieve wereld. Voor mij wordt 2026 het jaar waarin de verbeelding weer aan de macht mag komen, niet uit machtszucht, maar omdat het zonder verbeelding niet gaat.’

Manuela Kalsky, bijzonder hoogleraar aan de Karen Armstrong Leerstoel voor religie, waarden en maatschappelijke transformaties aan de Universiteit van Humanistiek

‘2025 was voor mij het jaar waarin ik mijn geloof in het principe ‘Nooit meer Auschwitz’ verloor. Als tweede generatie naoorlogse Nederlander met Duitse wortels was ik er diep van overtuigd dat Europeanen – en Duitsers voorop – nooit meer bij mensenrechtenschendingen op zo’n massale schaal, laat staan bij genocide, betrokken zouden zijn. Ik had ongelijk.

Het nietsontziende geweld van de regering-Netanyahu in Gaza na de afschuwelijke aanval van Hamas op 7 oktober 2023, het negeren van het oorlogsrecht, het naast zich neerleggen van de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof botst fundamenteel met mijn visie op en gevoel voor rechtvaardigheid. Voor het eerst voelde ik hoe het is wanneer een moreel houvast wegvalt: alsof iemand die in God gelooft ineens ontdekt dat God niet bestaat. Een vacuüm van ontreddering.

Abraham Heschel zei terecht: ‘Sommigen zijn schuldig, maar allen zijn verantwoordelijk’

Mijn persoonlijke ontgoocheling zegt, denk ik, ook iets over de staat van de democratie in Europa. Het idee dat onze democratische rechtsstaat mensenrechten altijd boven politieke of economische belangen stelt, bleek een illusie. Ook al weet je dat al lang, plotseling zie je het heel helder. Seksisme, racisme en fascisme zijn weer salonfähig geworden. Veel moeizaam verworven rechten worden door macho-leiders in een handomdraai van tafel geveegd. Gelukkig wint bij mij uiteindelijk de veerkracht – of beter gezegd: de woede over wat ik als onrecht ervaar.

Abraham Heschel zei terecht: ‘Sommigen zijn schuldig, maar allen zijn verantwoordelijk.’ Dat geldt voor Gaza, maar evenzeer voor vrouwen met kinderen die hier in Nederland buiten moeten slapen omdat er geen plek in de opvang is, of voor vrouwen die we dreigen terug te sturen naar Afghanistan – alsof hun lot ons niet aangaat.

Mijn vraag voor 2026 is daarom eenvoudig en dringend: wat moeten we doen om onze medemenselijkheid weer te hervinden? Op een antwoord op die vraag ga ik tussen kerst en oudjaar broeden.

Ik ben blij dat bij mij het glas meestal halfvol is. Ik zie heel veel initiatieven waarin gewerkt wordt aan verbinding en rechtvaardigheid. Compassie met ‘de ander’ versterken en iets minder ikke, ikke, ikke – dat wens ik ons allen toe in het nieuwe jaar.’

Mpanzu Bamenga, Tweede Kamerlid voor D66

‘2025 was voor mij een jaar van dankbaarheid en verantwoordelijkheid. Dankbaarheid, omdat zoveel mensen na de verkiezingswinst van de PVV hun stem weer gaven aan positieve, hoopvolle politiek. En verantwoordelijkheid, omdat ik elke dag voel dat die stemmen ook staan voor mensen die zich nog steeds niet gezien of gehoord voelen.

Mijn politieke hoogtepunt was het indienen van mijn initiatiefwet tegen etnisch profileren. Voor mij is dat veel meer dan een technisch dossier: het is een brug tussen de belofte van artikel 1 van onze Grondwet en de werkelijkheid van mensen die te vaak worden tegengehouden, gewantrouwd of uitgesloten. Het verlangen naar een systeem dat rechtvaardig, menselijk en duidelijk is, is groot. En waarin vrijheid niet afhankelijk is van je naam, huidskleur of afkomst.

Voor 2026 hoop ik dat we twee dingen durven combineren: meer stevigheid én meer menselijkheid. Steviger in het beschermen van onze rechtsstaat, het aanpakken van racisme en discriminatie, en het eerlijker organiseren van migratie. Menselijker in de manier waarop we spreken over mensen op de vlucht en over Nederlanders die het gevoel hebben dat niemand naar hen luistert.

Persoonlijk neem ik mijn geloof, de lessen van mijn moeder en de droom van mijn zus opnieuw als kompas. Zolang onrecht mensen klein probeert te maken, wil ik de politiek gebruiken om te laten zien: je doet ertoe, je vrijheid doet ertoe, en samen kunnen we het systeem wél veranderen.’

Vanessa Umboh, armoedebestrijder en oprichter van Stem Zonder Gezicht

‘Het jaar loopt ten einde, maar de toenemende zorgen blijven zwaar op onze schouders drukken. De meerdere oorlogen in de wereld, het eindeloze gesteggel binnen de landelijke politiek – het maakt me stil, verstomd. Mensen met macht lijken soms zó ver weg van de dagelijkse realiteit dat hun besluiten mij juist onmachtig maken. Het wordt steeds moeilijker om vooruit te kijken en te geloven in een hoopvolle toekomst.

Toch vind ik troost en kracht in wat wél binnen mijn macht ligt. In het kleurrijke en rauwe Feijenoord zet ik mij in voor de kracht van de gemeenschap: liefde, betrokkenheid, nabijheid en verantwoordelijkheid. Dáár is het geen theorie, maar dagelijkse praktijk. Dáár ligt mijn hoop, mijn medemenselijkheid.

En als ik op dé bestuurdersdag van D66 word geïntroduceerd als één van de bevlogen doeners die al begonnen zijn om morgen mooier te maken dan vandaag — dan is dat een klein teken van erkenning van de partij die nu de scepter zwaait. Het kán wél. Maar alleen als we leren samenwerken. Want waar systemen verdelen, verbinden gemeenschappen. Zij dragen het vertrouwen dat de macht in onze wijken allang kwijt is.’

Jeffry Pondaag, Indonesië-activist

‘2025 was voor mij een jaar van uitersten. Het hoogtepunt lag op 17 augustus, toen ik in Jakarta de tachtigste verjaardag van Indonesia Mandiri, onze zelfstandigheid, vierde. Het was een dag van trots. Maar tegelijk was er die dag ook een dieptepunt: op de NOS werd door de eigenwijze correspondent Mustafa Marghadi Suharto genoemd als degene die Indonesia merdeka, vrij en onafhankelijkheid, verklaarde. Maar het was Sukarno.

Ik heb de NOS en daarna de ombudsman geschreven, omdat de NOS niet openbaar in een live-uitzending aan het Indonesische volk haar excuses wilde aanbieden, terwijl ze erkennen dat ze fout zijn. ‘Het had niet mogen gebeuren’, schreef de NOS. Wel kreeg ik persoonlijk excuses. Wordt vervolgd!

Witte Nederlanders moeten in de spiegel kijken

Een ander dieptepunt is dat de Molukse afstammelingen van KNIL-strijders excuses eisen van Nederland, terwijl ze hun broeders en zusters executeerden en vermoordden namens de bezetter, denk onder meer aan de beruchte Zuid-Sulawesi-affaire van Raymond Westerling. Ook blijft Nederland weigeren 17 augustus 1945 de jure te erkennen als datum van onze mandiri.

Voor 2026 ben ik optimistisch. Indonesia is pas 80 jaar onafhankelijk en als land 63 keer groter dan dat van de vroegere bezetter. In Nederland wordt president Prabowo corrupt genoemd, maar de witte Nederlanders moeten in de spiegel kijken. Witte Nederlanders zeggen nu dat steden onherkenbaar zijn veranderd als gevolg van de migratie, maar dat Nusantara (Indonesië, red.) 350 jaar bezet was door Nederland en daardoor onherkenbaar is veranderd, beseffen ze niet.’

Enis Odaci, directeur van Volzin magazine

‘Journalisten wordt aangeleerd dat zij de hoeders van de democratie zijn. Dankzij hun kritische houding ten opzichte van de macht worden de rechten van burgers beschermd. Journalisten zijn van de feiten en ze hebben een ethisch kompas. Helaas is dat idyllische beeld niet waar. Ik ken geen arrogantere beroepsgroep dan de journalistiek.

Noem eens iemand die al deze zelf aangemeten kenmerken van een journalist etaleert? In 2025 heb ik veel gesprekken gevoerd met collega’s in de media en allemaal beginnen ze te stotteren zodra ik bijvoorbeeld begin over Gaza. Of over zionisme in Nederland. Dan blijken feiten en mensenrechten opeens niet zo belangrijk te zijn. Het is natuurlijk gewoon niet handig voor de carrière om erover te schrijven. Wierd Duk, Angela de Jong en Johan Derksen maken het nieuws.

Helaas zijn de talrijke ‘serieuze’ DPG-mediaredacties inmiddels zelf de bijl aan de wortels van de democratie. Zij volgen ook gewoon slaafs de trends op sociale mediaplatforms. De prijs die je betaalt voor het openlijk voorleven van de eerder genoemde journalistieke principes is groot: minder opdrachten, geen rugdekking door de hoofdredactie en een schokkend gebrek aan solidariteit van collega’s.

Waarom? Omdat we eindelijk zullen moeten erkennen dat invloedrijke media net als burgers zijn: rechts, racistisch en radicaal. Zij zijn de macht geworden en zij zullen, net als de andere machten, niet zomaar zichzelf op de snijtafel leggen. Daarom is mijn advies voor 2026: wantrouw in de basis de mainstream media en ondersteun die journalisten en die kranten of platforms die nog wel – tegen de stroom in – vechten voor een betere wereld.

Aukje van Roessel, , voormalig journalist bij De Groene Amsterdammer

‘Hier geen kanttekening bij het afgelopen jaar, maar 2025 samengevat in één woord: kantelpunt. Je zou het met hoofdletters willen schrijven, om het in stilte uit te schreeuwen. Want afgelopen jaar is onontkoombaar het jaar waarin onomkeerbare veranderingen met onheilspellende gevolgen steeds duidelijker zijn geworden. Drie keer on, en ja, dat is onrustbarend.

We zijn verscheidene kantelpunten gepasseerd. Die kantelden niet onafhankelijk van elkaar; ze beïnvloedden elkaar. En we, dat zijn wij met elkaar: de aarde, de mensen, dieren, planten, politieke systemen, de economie, moraal, de vrede.

Op 20 januari van afgelopen jaar legt Donald Trump als nieuw gekozen president van de Verenigde Staten de eed af voor zijn tweede ambtstermijn. Greed, egocentrisme, bully-gedrag, uitsluiting van vreemdelingen, geweld en handel worden definitief de nieuwe richtlijnen op het toneel van de internationale betrekkingen. In Rusland en Israël wrijven Vladimir Poetin en Benjamin Netanyahu zich in hun handen. En ook in Nederland worden politieke partijen die liegen, bedriegen of blokkeer-gedrag vertonen, zoals de VVD, beloond — bij verkiezingen en (vooralsnog) bij de kabinetsbesprekingen.

Hoe zullen onze nakomelingen daar over honderd jaar op terugkijken?

Ondertussen smelt er wereldwijd nog meer ijs, valt er nog meer regen die gebieden doet overstromen, is er op andere plekken juist meer hitte en droogte, moeten nog meer mensen vluchten voor honger en geweld en zijn er nog meer planten en dieren uitgestorven, voorgoed verleden tijd.

Hoe zullen onze nakomelingen daar over honderd jaar op terugkijken? Mocht de mensheid dat nog halen. Maar stel dat, dan is er maar één woord dat ons tekent: oerstom.’

Remco van Mulligen, predikant in opleiding

‘Voor mij was 2025 geen hoopvol jaar. We zitten met een trumpiaans kabinet dat zich van mensenrechten niets aantrekt. De genocide in Gaza gaat achter het rookgordijn van de ‘vredesdeal’ van Trump gewoon door. En vanwege het succes van die deal met oorlogsmisdadiger Netanyahu willen de Verenigde Staten een vergelijkbaar pact sluiten met oorlogsmisdadiger Poetin.

Dit was ook het jaar waarin antifascisme verder werd gecriminaliseerd en het demonstratierecht verder onder druk kwam te staan. Met als dieptepunt voor mij de veroordeling van vijf activisten van Christelijk Collectief tot voorwaardelijke geldboetes, omdat ze demonstreerden tegen de genocide in Gaza. En dit was het jaar van het kerkasiel in Kampen, de kerkdienst die al meer dan een jaar doorgaat om te voorkomen dat het gezin Babayants wordt uitgezet.

Wat hoop ik voor het nieuwe jaar? Dat mensenrechten echt de ‘rode lijn’ vormen. Dat er een kabinet komt dat asielzoekers die hier al meer dan vijf jaar zijn gewoon laat blijven. Dat onze politici in actie komen om te voorkomen dat Israëlische kolonisten doorgaan met het innemen van de Westelijke Jordaanoever. Op dit moment loopt het stadje Beit Sahour, nabij Bethlehem, ernstig gevaar en wij voeren actie om Kamerleden hierop te wijzen. En ik hoop dat D66 geen (stiekeme) politieke steun zoekt bij partijen als JA21, FvD, BBB en PVV. Electoraat van die partijen heeft in september de ruiten van D66 ingegooid. Maar D66 is een machtspartij, die ook al meegaat met het anti-migratiesentiment. Mijn hoop is dat Rob Jetten principes ontwikkelt.’

Fatima Oulad Hadj, Statenlid voor de PvdA in Noord-Holland

‘2025 was voor mij een jaar van grote emoties, zowel in mijn werk als privé. De ziekte van mijn vader hing als een zware wolk boven ons gezin, en het liet me opnieuw voelen hoe belangrijk het is om tijd samen te hebben. Een van de mooiste momenten dit jaar was dat mijn dochter na twee intensieve jaren weer thuiskwam van UWC Atlantic, een internationale middelbare school in Wales. Ze heeft daar zoveel geleerd en stappen gezet, en ik ben trots dat ze die kans heeft gehad. Dat ze nu weer thuis is, brengt rust en een warm nieuw begin.

In mijn rol als Statenlid voor Noord-Holland, namens PvdA-GroenLinks, zag ik hoe belangrijk het is dat politiek weer om mensen draait. De samenwerking tussen GroenLinks en PvdA groeit langzaam. Het zijn twee verschillende identiteiten die hun plek aan het vinden zijn, en dat kost tijd, maar juist dat proces geeft mij hoop. Ik zie mensen die eerder waren afgehaakt weer aansluiten, omdat ze voelen dat wij een ander geluid laten horen in een steeds hardere politieke tijd: solidariteit, menselijkheid en omzien naar elkaar. Ik geloof echt dat we daar iets groots mee kunnen bouwen.

Ondertussen blijft het toeslagenschandaal laten zien hoe het mis kan gaan. Gezinnen raken nog steeds verdwaald in een oerwoud van regels en procedures waar niemand meer uitkomt. Er wordt zo veel naar het proces gekeken dat de mens achter het dossier uit beeld raakt. En daardoor ontstaat er nóg meer leed. Het blijft mij raken, en het geeft me kracht om door te gaan voor een overheid die wél naar mensen kijkt.

Ondertussen blijft het toeslagenschandaal laten zien hoe het mis kan gaan

Voor 2026 hoop ik vooral dat we elkaar terugvinden. Dat vertrouwen mag groeien, dat mensen zich weer gezien en gehoord voelen en dat politiek dichterbij komt. En persoonlijk hoop ik op gezondheid voor mijn vader, rust voor mijn familie en de ruimte om met liefde en kracht door te gaan met wat ik belangrijk vind.’

Thomas van Gool, projectleider Israël-Palestina bij vredesorganisatie PAX

‘Helaas was het weer een jaar vol oorlog, geweld, genocide en een afglijdende internationale rechtsorde. Straffeloosheid die voortduurt voor ernstige schendingen van het internationaal recht en mensenrechten. Een jaar waarin vele mensen gedood zijn. Op vele plaatsen in de wereld, waaronder Gaza, Oekraïne en Soedan. Echte mensen. Echte levens die verwoest zijn. Vernietiging die tot de dag van vandaag doorgaat. Toch was 2025 ook het jaar waarin mensen uit heel Nederland zich uitspraken tegen geweld. Zo waren er na 100.000 en 150.000 mensen in Den Haag uiteindelijk meer dan 250.000 mensen bij de Rode Lijn in Amsterdam. De grootste demonstratie in Nederland in decennia. Een dwarsdoorsnede van de samenleving met een duidelijke boodschap: stop de Nederlandse medeplichtigheid.

Ook in 2026 zal het nodig zijn om ons uit te spreken. Om de neerwaartse spiraal te doorbreken. Te benadrukken hoe belangrijk het is dat we elkaar allemaal als mensen zien, ook de ander die we niet goed kennen. Om ervoor te zorgen dat mensenrechten ook daadwerkelijk weer een hoeksteen van ons buitenlands beleid worden. Dat we ons niet terugtrekken achter de dijken, maar ons als Nederland juist inzetten voor de internationale rechtsorde in plaats van deze af te breken. Een wereld waarin iedereen in vrede en veiligheid kan leven. Hopelijk kunnen we daar komend jaar allemaal ons steentje aan bijdragen, groot of klein. Het is nodig, misschien wel meer dan ooit.’

Floris van den Berg, filosoof

‘De essentie zien van wat er in een jaar is gebeurd, is bijzonder moeilijk. Pas met een zekere afstand kan een historicus duiding geven aan welke gebeurtenissen belangrijk waren en welke slechts hypes. Ik denk dat ik twee zaken uitlicht.

Ten eerste het blijvende falen om de ecologische crisis, waarvan de klimaatcrisis een aspect is, aan te pakken. Niemand lijkt er nog wakker van te liggen, terwijl een mondiale ecologische catastrofe onvermijdbaar lijkt. Ten tweede is er de ontmanteling van de oudste en sterkste democratie ter wereld. In 2025 heeft Trump, met hulp van zijn radicaalrechtse trawanten, de kettingzaag gezet in zowel de democratie in Amerika als in de pijlers van het vrije Westen wereldwijd.

Een vooruitblik kan twee dingen betekenen: wat je hoopt of wat je denkt dat gebeurt. Wat ik hoop, is dat Trump het veld ruimt en dat er een democratische president komt, zoals Gavin Newsom, de gouverneur van Californië. Ik hoop dat de ecologische crisis serieus genomen wordt en dat de wereld in 2026 overstapt op een geheel plantaardig dieet – en dat Nederland daarin pionier is. In 2026 wordt Nederland het eerste veganistische land ter wereld. Onverwacht, maar het blijkt te kunnen en met succes. België volgt in 2027. Duitsland in 2028.

Ik hoop dat de mensheid in 2026 het licht der rede ziet

Ik hoop dat de verzorgingsstaat wordt verbeterd. Dat de woningnood wordt opgelost door bouw van betaalbare huizen – en dat de overheid zich weer direct met volkshuisvesting bezighoudt. Dat er betere geestelijke gezondheidszorg komt.

Ik hoop dat de mensheid in 2026 het licht der rede ziet en eindelijk bij zinnen komt en die vermaledijde religies doorziet als sprookjes en achter zich laat. Dat 2026 een land is waar mensen zich niet meer identificeren met religie. Religie is opgelost zoals het geloof in Sinterklaas bij een tienjarige.’

Saïd Bouddouft, oud-voorzitter van Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders (SMN)

‘2025 voelde te zwaar op de schouders. Het afbrokkelende kabinet leek het zicht op de samenleving volledig kwijt te zijn. Verhalen over machtsmisbruik, ministers die hun grenzen overschreden, wetten die niet werden nageleefd en rechters die genegeerd werden… Het tastte iets aan dat moeilijk te herstellen is: het vertrouwen dat een overheid er is voor haar burgers.

Maar 2025 beperkte zich niet tot Nederland. In Marokko wrong hetzelfde gevoel van onrust zich door de straten. Bijna zesduizend jongeren werden opgepakt omdat ze hun frustraties een stem gaven: gebrek aan kansen, uitzichtloze werkloosheid, hardnekkige corruptie. Het jaar liet zien hoe dun de lijn kan zijn tussen hoop en wanhoop.

Het beeld dat mij het meest bijblijft, is dat van Nasser Zefzafi. Een man die al jaren onschuldig vastzit, kreeg eindelijk toestemming om de begrafenis van zijn vader bij te wonen. Even ademhalen. Even rouwen. Maar zodra de laatste schep zand de kist bedekte, werd hij teruggevoerd naar de cel waar zijn dagen en nachten samenvallen.

Vooruitkijkend naar 2026 hoop ik op meer verlangen. Verlangen naar herstel. Naar een samenleving die wakker wordt en zich niet neerlegt bij cynisme. 2026 zal vast niet het jaar zijn waarin alles ineens goed komt. Maar misschien wordt het wel het jaar waarin we opnieuw leren geloven dat verandering niet begint bij politici, maar bij mensen die weigeren hun menselijkheid op te geven.’

Yesim Candan, columnist bij Linda

‘De moord op Lisa heeft diepe sporen nagelaten in Nederland. Voor velen voelt het alsof er een leven vóór en een leven ná Lisa bestaat. In zijn troonrede sprak de koning voor het eerst expliciet over femicide en de veiligheid van vrouwen. Dat was noodzakelijk: het afgelopen jaar zijn er opnieuw te veel vrouwen vermoord.

Daarnaast heeft de oorlog in Gaza wereldwijd tot schaamte geleid. De mensheid is geconfronteerd met beelden en gebeurtenissen die diep raken. Voor mij geldt dat vooral islamitische landen hun ware gezicht hebben laten zien, wat tot discussie en ongemak heeft geleid. Ik heb ook gezien dat niemand geeft om Soedan, waar mensen bij bosjes worden vermoord. Waar zijn de influencers die zich eerder zo fel voor Gaza inzetten gebleven?

Heel Nederland staat nu in hoogste paraatheid om de veiligheid van vrouwen beter te waarborgen. Het is bemoedigend dat er Kamerleden zijn zoals Songül Mutluer, Bente Becker, Hanneke van der Werf en Sarah Dobbe, die zich krachtig inzetten in de strijd tegen femicide. Op 8 maart kleurt Nederland rood tijdens de Rode Hakken-demonstratie, een zichtbaar signaal dat de bescherming van vrouwen nu eindelijk prioriteit krijgt.

Er is een voelbare wens om afstand te nemen van negativiteit en polarisatie

De oorlog in Gaza is tot een einde gekomen, en ik hoop dat dit het begin vormt van een tweestatenoplossing. Rust en stabiliteit zijn hard nodig in het Midden-Oosten. Daarnaast geeft de verkiezingswinst van D66 onder leiding van Rob Jetten veel Nederlanders nieuwe hoop. Er is een voelbare wens om afstand te nemen van negativiteit en polarisatie. De focus van D66 op onderwijs biedt bovendien kansen: goed onderwijs creëert perspectief, vergroot mogelijkheden en helpt jongeren hun talenten daadwerkelijk te benutten.

Het nieuwe jaar voelt als een kantelpunt. Er is beweging, er is bewustzijn en vooral: er is weer hoop.’

Marvin Hokstam Baapoure, journalist

‘In 2022 vroeg Het Broos Instituut bij de gemeente Amsterdam een vergunning aan voor een Afrocentrische middelbare school. De wethouder vreesde segregatie en lage kwaliteit.
Wij vroegen niet waarom dat argument niet geldt voor andere groepen die onder artikel 23 hun eigen scholen hebben. We legden niet uit dat kinderen beter presteren als hun identiteit serieus wordt genomen. Dat spreekt vanzelf. Een kind dat zich veilig voelt, benut zijn talent en dient gemeenschap en land.

Ik koos een andere weg. Ik zocht een partner om de eerste Afrikaanse universiteitscampus in Nederland te starten. Amerikaanse en Britse universiteiten zijn wereldwijd actief. Er is zelfs een Nederlandse universiteit in Zuid-Afrika. Waarom bestaan er geen Afrikaanse instituten buiten Afrika? Er leven 150 miljoen mensen van Afrikaanse afkomst in de diaspora. Zij verdienen onderwijs vanuit het gedachtegoed van hun continent.

In 2025 lukte het. Het Broos Instituut deed onderzoek in Suriname naar de invloed van tot slaaf gemaakten op plantages. We gaven een cursus African and Diasporan Studies. En we lanceerden de eerste masteropleiding African Culture and Development Studies in Nederland. Dit is een stap richting de campus die zwart activisme naar een hoger niveau tilt.

Er waren meer hoogtepunten in 2025. De nieuwe website van Afromagazine bijvoorbeeld. Tien jaar geleden werd die nog ‘segregatie’ genoemd. Maar het belangrijkst zijn de aanmeldingen voor de masteropleiding. Zij vormen het bewijs dat leren over Afrikaanse afkomst niet verboden moet worden, maar juist noodzakelijk is.’

Nu u hier toch bent...

Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.

Vertel mij meer!

Eindejaarspanel: ‘De drang naar verbinding en vooruitgang is groot’

Lees meer

Nu u hier toch bent...

Over ons

Over menu