Wat is je droom, Israël?

De jonge vrouw met de hoofddoek zit op de grond, de handen vastgebonden, ingeklemd tussen de muur en een politiejeep, waartegen een soldaat of agent leunt. Van hem zien we alleen de benen. Het filmpje, dat laag perspectief toont, moet wel gemaakt zijn door een mede-arrestant. Het meisje kijkt omhoog, recht in het gezicht van de gezagsdrager, die zwijgt.

In het Engels vraagt ze: ’Waarom arresteer je mij? Omdat ik een meisje beschermde dat geslagen werd? Omdat ik families bescherm die uit hun huizen worden geschopt? Hoe voel jij je? Misschien heb je een gezin en kinderen? Is dit wat je wilde worden toen je een kind was? Toen je een kind was en opgroeide en grote dromen had, om aan de kant van de onderdrukkers te staan?’

Ja, is dat je droom, Israël?

De moedige vragen van het meisje, die pijn doen, en de man die quasi niet luistert, omdat hij weet dat hij oppermachtig is. Palestina en Israël. Zo gaat het al decennialang. In deze dagen vierden Israëli’s Jeruzalem Dag (10 mei 1967). De Palestijnen herdenken morgen al Nakba (15 mei 1948), oftewel de ramp, de vernietiging van hun land en hun hele gemeenschap, waardoor hun grootouders uit hun huizen verdreven werden.

Het volk ging voor een deel in ballingschap. De handgrote, verroeste sleutels die ze behielden, en veelal nog met eigendomspapieren stammend uit het Ottomaanse tijdperk, hebben ze na vijftig jaar, in 1998, in een gemeenschappelijke ceremonie overgedragen aan hun kinderen en kleinkinderen. Reken er dus maar niet te veel op dat die zich weg laten sturen zonder protest. Al helemaal niet uit de lommerrijke wijk Sjeikh Jarrah in Jeruzalem, met zijn stokoude paleizen.

De Palestijnen weten dat ze het tij mee hebben. Ze weten dat Netanyahu’s positie internationaal verzwakt is na het vertrek van Donald Trump. Daarnaast slaagt de Israëlische premier er verkiezing na verkiezing maar niet in een regering te formeren en heeft hij bovendien een corruptieproces aan zijn broek hangen. De Palestijnen voelen zich ook gehoord door het rapport van Human Rights Watch, met als toponderzoekers twee Joden, waarin Israël wordt beschreven als apartheidsstaat. De oorverdovende recente steun op de social media en van regeringen – ja, zelfs inclusief de Arabische, waarmee Israël onlangs akkoorden sloot – heeft ervoor gezorgd dat de Israëlische bezettingsmacht de Palestijnen niet meer afschrikt. Het betekent ook dat Israël – ondanks het feit dat de IDF tot de sterkste legers van de wereld behoort – zijn blik niet langer kan afwenden van de Palestijnse hunkering naar vrijheid.

Een bezetting heeft geen toekomst

Wat is je droom, Israël? Was dat wat je wilde toen je je huis inrichtte in 1948?

De man en het meisje. De wereld is zo moe van jullie geëtter. Jort Kelder verwoordde de tijdgeest zo: ‘Ik denk dat het Midden-Oosten moet affikken voordat we een oplossing hebben.’ Hij had blijkbaar niet gezien dat de regio al sinds 1948 brandt, maar dat door het vuur geen enkele vooruitgang is geboekt.

Uit zijn methodiek bleek ook dat hij er niemand kent, – je gunt je familieleden geen autodafe, lijkt me – en er vast ook nog nooit is geweest. Hij heeft de heuvels van de Westelijke Jordaanoever nooit langzaam roze zien kleuren, met uitzicht op de zilveren schittering van de Dode Zee vanaf Ram-allah, ja, de hoogte van Allah. Zeker heeft hij nooit met de bretels op de boot Het verhaal van Liefde en Duisternis van Amos Oz gelezen of Weerzien met Ramallah van Murid Barghouti, boeken die het conflict zo doen oplichten dat je echt zielevuur ziet. En voelt.

Jort en het Westen zijn bovendien even ‘vergeten’ dat zij medeverantwoordelijk zijn voor dit conflict, met hun gebroken belofte aan de Palestijnen van een eigen land. Doe daar dus wat aan, jongens. Want er zullen nog veel meer jonge vrouwen komen die de rechten van hun vriendinnen en families beschermen.

Een bezetting heeft geen toekomst. De gemeenschappen die het langst de heilige stad Jeruzalem en het land bestuurden, waren zij die tolerantie en vreedzame co-existentie tot stand brachten, in plaats van een dodelijk omhelzing van macht en soevereiniteitsdrift, stelt theologe Karen Armstrong in haar boek Jerusalem.

Wat was jouw droom, Israël?

Begrijp je dan, na 73 jaar existentie en 54 jaar bezetting, nog steeds niet wat Barghouti, de banneling, schrijft? ‘We willen niet het verleden, maar de toekomst terug.’