In aanloop naar de verkiezingen geeft de Kanttekening wekelijks een podium aan biculturele kandidaten voor de Tweede Kamer. Vandaag: Joan Nunnely, ondernemer en adviseur op het gebied van teamontwikkeling. Zij is kandidaat nummer 33 voor D66.

De protesten, rellen en plunderingen kwamen voor veel gezagsdragers als een complete verrassing. Hoe kon het dat de vlam van de ene op de andere dag in de pan sloeg en dat een lavastroom van geweld door de straten vloeide? Vertwijfeld keken politie en politici naar de bonte stoet aan demonstranten en relschoppers, verzuchtend dat elke grens was overschreden.

Natuurlijk zaten er raddraaiers tussen en is geweld en vernietiging van andermans spullen altijd onacceptabel. Maar het is ook een groep mensen waarvan de sluimerende onvrede al weken zichtbaar was in de samenleving en op de social mediakanalen. De één kwam rellen omdat de voetbalclub al maanden zonder publiek speelt en de wedstrijdspanning in het dagelijks leven ontbreekt, de ander is het gejengel van jongere broertjes en zusjes beu terwijl de school is gesloten.

Mensen die dag in, dag uit te maken hebben met de gevolgen van de coronacrisis kwamen plots samen om het door hen verfoeide gezag tot de orde te roepen. Zonder succes, want de rellen zijn de kop ingedrukt, maar het is belangrijk om naar de oorzaken te kijken. Het gaat om een bont palet aan frustraties. Mensen voelen zich niet gehoord, niet vertegenwoordigd door de politiek. Al jaren zien ze hun wereld veranderen, maar de vooruitgang lijkt aan hen voorbij te gaan.

Wat dat betreft is een gemakkelijke parallel te trekken naar de wereldwijde Black Lives Matter-protesten. Ook daar lag de kern in decennialang opgebouwde frustratie over onrecht, discriminatie en zich jarenlang niet gehoord voelen.

Ook in de zwarte gemeenschap hoor ik veel ontevredenheid over de politiek en het mantra dat stemmen toch niks uitmaakt. Ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het zo dat de wereld niet met een vingerknip verandert als we een keer gaan stemmen. Maar dat de politiek en representatie van verschillende groepen beter wordt als je stemt, bewijzen de recente verkiezingen in de Verenigde Staten.

We moeten deze keer wél het rode potlood ter hand nemen en onze eigen toekomst kleur geven

Het waren de Democraten Joe Biden en Kamala Harris die samen de zwarte gemeenschap in beweging wisten te krijgen en er met vereende krachten voor zorgden dat Donald Trump, ondanks 74 miljoen stemmen, naar een van zijn golfresorts werd teruggestuurd. Ook in Nederland staan we na de Black Lives Matter-protesten aan de vooravond van een ware ommekeer. Maar om die ommekeer te realiseren, moeten we wel gaan stemmen. Kandidaten met een biculturele achtergrond zijn er op de lijsten van bijna elke partij. Daarom is het zaak dat we deze keer wél het rode potlood ter hand nemen en onze eigen toekomst kleur geven.

Het is zaak slim met ons stemrecht om te gaan en onze kansen om te zetten in zichtbare zetels in de Tweede Kamer. Initiatieven om ons daarin een handje te helpen zijn er voldoende. Zo zet onder meer Kleur de Kamer de biculturele kandidaten in de schijnwerpers en zet Stem op een Zwarte Vrouw onze zusters in het zonnetje. Het is belangrijk dat we 17 maart slim stemmen en zo via voorkeurstemmen zoveel mogelijk biculturele kandidaten in de Kamer krijgen.

Van groot belang is dat veel mensen de weg naar de stembus weten te vinden. Daarin moeten we elkaar echt stimuleren en elk cynisme wegnemen. Want politiek is heel simpel: het is niet meer dan koppen tellen en de juiste verbinding en samenwerking zoeken. Slecht georganiseerde groepen worden veelal gemarginaliseerd. Zij komen als laatste aan de beurt als er overeenkomsten gesloten moeten worden in de politiek.

Er zijn, afhankelijk van de opkomst, rond de 18.000 voorkeursstemmen nodig om iemand die laag op de lijst staat in de Tweede Kamer te verkiezen. De black community in Nederland bestaat uit honderdduizenden mensen. U kunt met uw stem echt voor verandering zorgen.