‘Mensen vertrouwden mij toe dat ze met racisme te maken kregen in de partij, en hiervoor zelfs in therapie moesten.’ Aan het woord: GroenLinkser Fiona Frank, die in Utrecht bestuurslid Inclusie en gemeenteraadslid was. Ze sprak ook leden buiten Utrecht die werden gediscrimineerd, vertelde ze in ons artikel over GroenLinks’ worsteling met diversiteit.

De strekking van dat artikel: GroenLinks doet vooral voor de bühne aan diversiteit. Althans, dat vinden sommige leden die al jaren meelopen. ‘Als ik een witte vrouw was geweest, zouden mijn kritiek en mijn moed door de partijtop aangeprezen worden en niet als negatief bestempeld zijn’, zei het assertieve oud-raadslid Serpil Ates uit Den Haag bijvoorbeeld.

Of neem Khadija al Mourabit, oud-fractiemedewerker in Amsterdam: ‘Ik zou te lang doen over bepaalde taken’, zei ze in ons artikel. ‘Dit, terwijl witte collega’s daar geen opmerkingen over kregen en ze wat mij betreft ook even lang deden over hun eigen taken.’

Misschien wel het meest in het oog springende verhaal: een campagnemedewerker die voor een video voor de verkiezingen van 2017 mensen van kleur werft met de tekst ‘Heb je nog bruine hoofden voor mij?’ Precies de mindset die diversiteit als een moetje ziet, in plaats van als een must. En die leden ziet als een lege huls, in plaats van als een mens.

Juist in deze tijd ligt dit gevaar op de loer. Mede aangejaagd door de Black Lives Matter-protesten, investeerden partijen als GroenLinks meer dan ooit in kleur op hun lijsten, zowel landelijk als lokaal. Zo’n ontwikkeling zou geen sluitstuk, maar een begin moeten zijn van hoe binnen partijen met diversiteit wordt omgegaan.

Echte diversiteit begint nu pas

Dat betekent: niet zelfvoldaan teren op het aantal ‘bruine hoofden’ binnen de partij. Maar ze serieus nemen en ze, vanzelfsprekend, niet discrimineren of racistisch bejegenen. Dit vergt inspanning van leden van de hoogste tot de laagste niveaus. Als dat niet gebeurt, is dat een recept voor nog meer desillusie. En dat voedt, zoals Khadija al Mourabit de situatie bij GroenLinks beschrijft, een ‘carrousel’ van bicultureel talent dat in- en al snel weer uitstroomt.

Fiona Frank, die een Joods-Indonesische achtergrond heeft, is inmiddels ook zo’n uitstromer van kleur. 24 juni heeft ze haar haar lidmaatschap opgezegd. Na het artikel zou het bestuur geen contact meer met haar hebben gezocht, terwijl alweer vier mensen zich bij Frank zouden hebben gemeld met verhalen over racisme binnen de partij. Maar het bestuur reageert steevast ontkennend op klachten van leden, zegt ze.

Laten we de reactie op ons artikel van GroenLinks-voorzitter Katinka Eikelboom er eens bij pakken. Ook nu zegt GroenLinks: we zijn niet bekend met de voorvallen uit het artikel, ‘en voor zover ik weet zijn hier ook geen klachten over ingediend, maar duidelijk is wel dat ze niet passen bij hoe wij als GroenLinks willen zijn’. De partij rept wel over een nieuw diversiteitsbeleid en een nieuw vertrouwensprotocol, maar ‘er is ook nog werk aan de winkel’.

Werk aan de winkel. Laat dat een opdracht zijn aan alle partijen, ongeacht hoe goed of slecht het er nu voorstaat met de interne diversiteit. De tijden waarin biculturele Nederlanders genoegen namen met een positie onderaan de lijst om biculturele stemmen te trekken, die zijn nu wel voorbij.

Jarenlang wordt er geklaagd dat het met de emancipatie en participatie van biculturele Nederlanders te traag gaat. Maar een nieuwe generatie biculturele Nederlanders wil volwaardig mee kunnen doen. Deze zullen vaker op een assertieve manier de hogere posities claimen. Dat is een mooie ontwikkeling in een veranderende samenleving anno 2022.

Partijen moeten zich nu afvragen: kunnen wij deze vraag van de nieuwe generatie biculturele Nederlanders realiseren? Willen wij oprechte diversiteit of diversiteit voor de bühne?

En ja, dat schuurt. Niet iedereen zit te wachten op verandering. Binnen zoveel instituties niet, ook niet binnen de partijen. Maar echte diversiteit begint nu pas, zoals de worsteling van GroenLinks laat zien.