Nora Akachar (38) is geboren in het noorden van Marokko en groeide op in de Haagse Schilderswijk. Als jong meisje droomde ze van theater maken, waar ze haar creatieve vrijheid voelt om te zeggen en vragen wat ze wil.

Akachar is actrice en theatermaker. Haar nieuwe solovoorstelling ‘Ongesteld’ gaat 26 oktober in theater De Regentes in Den Haag in première. Ze neemt daarin jonge generaties mee in een reeks sketches over man-vrouwbeelden.

Akachar worstelt. Ze wil een toegankelijke moeder zijn voor haar dochter Maysa, maar de jongetjes waarmee haar dochter leuk op het schoolplein speelt, mogen niet bij haar thuis komen. ‘Omdat ik vroeger niet mocht spelen met jongens is dat voor mij de norm. Ik kreeg op mijn twaalfde vrouwelijke kenmerken. Jongens werden daarom als onveilig bestempeld, vanwege de angst op fysiek contact. Daarom stel ik mijzelf de vraag, wat geef ik mijn dochter eigenlijk mee over man-vrouwverhoudingen? Door zo’n regel zorg ik ervoor dat mannen en jongens in haar hoofd het label onveilig krijgen. Terwijl vrouwen en meisjes ook vals kunnen zijn.’

Graag wil Akachar ook van het negatieve moslimbeeld af. ‘De ongestelde vragen die ik stel tijdens mijn voorstelling hebben niets te maken met mijn religie.’ Ongelijkheid tussen mannen en vrouwen is niet iets van de islam, vindt ze. ‘Het is wereldwijd een kwestie. Vrouwen krijgen nog steeds minder betaald voor dezelfde functie. Ook in de medische wereld worden ziektes bij vrouwen laat of helemaal niet ontdekt. Er was nooit de noodzaak naar het vrouwelijke lichaam te kijken. Alles lijkt afgesteld op de man. Dit zijn dingen die wij normaal vinden en niet over nadenken. Dat doe ik in deze voorstelling wel.’

‘Waarom spelen er geen jongetjes bij mijn dochter thuis?’

Vervolgens vraagt Akachar zich af waarom niemand het dominante taalgebruik over mannen en vrouwen bekritiseert. ‘Welke invloed heeft taal op onze samenleving? Waarom zeggen wij ‘je bent een vrouw met ballen’ in plaats van ‘je bent een man met tieten’? Waarom zeggen wij eigenlijk ook niet, ‘je vrouwtje staan’ in plaats van ‘je mannetje staan’?’

Ook maakt Akachar zich zorgen over de wereld waarin haar dochter opgroeit. ‘Passen die normen wel bij de wereld die ik voor Maysa wil achterlaten? Het is bijvoorbeeld in sommige kringen normaal dat een man op zoek gaat naar een andere vrouw, wanneer de vrouw geen kinderen kan krijgen. Maar wanneer de man geen kinderen kan krijgen, vinden wij het heel mooi dat een vrouw bij hem blijft, ondanks het feit dat hij haar kinderwens niet kan vervullen.’  

Ondanks haar bezorgdheid, vertelt ze met gevoel voor humor: ’Vaak vraagt mijn dochter waarom ik geen jurken draag. Ik vertel haar dat vrouwen broeken kunnen dragen en mannen jurken. ‘Kijk maar naar opa! Hij draagt een jurk als hij naar de moskee gaat.’ Ik wil dat ze weet dat mannen in een jurk heel normaal zijn.’

Akachar is hoopvol. ‘Zielsgraag wil ik de blik van mijn dochter verruimen. Ik wil dat mijn dochter niet gechoqueerd reageert door een wereld die aan het veranderen is. Ik hoop dat ze later kan denken: ‘Oké, dit is niet mijn keuze, maar ik respecteer jou als mens’.’

Akachar hoopt met haar voorstelling een zaadje te planten bij de opkomende generatie van Nederlanders met een migratieachtergrond. ‘Omdat ze nog jong zijn kunnen zij verandering brengen in de verhouding tussen mannen en vrouwen. Ik hoop dat ze na de show zich afvragen: Waarom zeg ik dingen op die manier? Waarom spelen er geen jongetjes bij mijn dochter thuis? Waar zit precies mijn angst?’

‘Ik ben gefrustreerd over de generatie die nu opgroeit en nog steeds doet en denkt als de vorige generatie. Mijn frustratie drijft mij om maatschappelijk betrokken theater te maken. Ik stel iedereen graag open vragen. En ik ga graag op onderzoek uit.’

Omdat de vrouw onbewust lijdt onder vooroordelen, hoopt Akachar met haar voorstelling verbinding te creëren met het publiek en angst en schaamte te doorbreken. Ook weigert ze zich over te geven aan normen. ‘Wereldwijd dealen we met de opvatting dat een vrouw zwak is. Ik weiger dit te accepteren. Mijn hobbels als vrouw in het leven zijn lelijk en pijnlijk, maar ik kom wel op die top en het uitzicht is prachtig.’