We waren bij hem thuis. Hij woonde in een klein vrijstaand huis in de bossen. Ze waren toen rond de zeventig jaar oud. Mevrouw Van Agt schonk ons een kopje thee in. Verwonderd zoals jongeren dat kunnen zijn keek ik rond. Ik zag enkele maquettes van fietsen. U houdt van fietsen, vroeg ik onnozel. Hij glimlachte en knikte. Later zou ik lezen dat hij zo’n fanatiek supporter van het wielrennen was dat hij als minister uit Den Haag verdween om daarna op te duiken in een volgauto van de Tour de France.

In zijn latere jaren maakte hij zich sterk voor het lot van de Palestijnen. Hij vond dat wat Israël deed niet koosjer was. Vanwege deze houding werd hij van alle kanten in Nederland zwartgemaakt. Nu zien we dat een conflict dat in de diepvries gestopt wordt op een dag toch weer opgewarmd zal worden. Opgewarmde conflicten smaken nergens naar.

Begin jaren tachtig had hij geen zin meer in het premierschap. Hij wilde dat een andere CDA’er het ging doen. Hij vroeg aan Jan de Koning en Ruud Lubbers. Het werd Ruud Lubbers. Deze trojka had als kind de oorlog meegemaakt. Ze kenden de waarde der dingen. Vanaf eind jaren zeventig tot begin jaren negentig hebben zij met de scepter over Nederland gezwaaid. Die jaren kunnen we memoreren als jaren van verantwoord landsbestuur. Nu zijn ze alle drie dood. Een hoofdstuk uit de Nederlandse geschiedenis is afgesloten.