Tijdens een vakantie samen liepen we met een vriend, die toen de vijftig wel gepasseerd was, door een boomgaard. Ik heb niet meer helder of het sinaasappel- of mandarijnenbomen waren. In ieder geval waren het narenjiya.

Ik liep wat vooruit en draaide me om om iets tegen de beste vriend te zeggen. Hij was uit mijn zicht verdwenen. Waar was hij in hemelsnaam gebleven? We hoorden hem uit een boom praten. Hij was rap een boom ingeklauterd.

Hij had er zichtbaar plezier in. Hij wilde duidelijk terug naar zijn kinderjaren. Hoeveel bomen had hij toen wel niet beklommen?

Wij waren not amused. De stugge, broze botten zijn niet hetzelfde als de ‘plastic’ botten van kinderen. Wij kenden verhalen van ouderen die uit een boom waren gevallen en dat niet hadden overleefd.

Er was geen tuinman die onze bolle wangen zag

Tijdens mijn kinderjaren klommen we in een grote pruimenboom langs het spoor in Den Bosch. We plukten er onrijpe pruimen. De boom stond daar maar. Er was geen tuinman die onze bolle wangen zag. Volgens mij staat die boom er niet meer. Ook al zou hij er nog staan, ik zou het niet in mijn hoofd halen om er in te klimmen.

De verhalen van senioren die in bomen klimmen, hebben opvallend vaak met verre geboortedorpen te maken.

Als jeugdige vertrokken uit het dorp. Eigenlijk ontworteld. Onbekend of ze in Nederland goede aarde hebben kunnen vinden om te wortelen. Hoe het ook zij: aan de boom in het geboortedorp hangen nog altijd zoete herinneringen.

Het is weer zomervakantie. Wees gewaarschuwd: als u een senior uit het oog verliest, kijk dan naar de boom in de buurt. Begeleid hem langzaam naar beneden tot hij weer met beide benen op de grond staat. Fijne vakantie!