Waar ik blij van word? De spelers van Zuid-Afrika die in koor zingen als ze door de gangen van het voetbalstadion lopen op weg naar de kleedkamers. Straks spelen ze hun eerste wedstrijd op de Africa Cup. Heerlijk om naar te kijken. Zingen ze om de druk te te verminderen? Zingen om het groepsgevoel te verstevigen? Zingen omdat het leuk is? Wat het ook is, het is mooi.
Waar ik ook blij van word is het concert van meesterluitist Anouar Brahem met het orkest van Talinn, vorig jaar in Carthago, Tunesië. Geconcentreerd laat Anouar de noten van zijn luit vallen, zijn het vreugdetranen of gelukstranen die ik daar hoor. Anouar Brahem zag ik ooit spelen in Den Haag, op het Crossing Border-festival. het was onvergetelijk Luisteren was als medicijn. Een medicijn tegen de haat, de verstikkende polarisatie, het dodelijke zwart/wit-denken.
Schoonheid brengt ons naar een betere plek
Hetzelfde gebeurt wanneer ik dafspeler Farid Sheekh hoor spelen terwijl op de achtergrond Iris van der Sar als een dansende derwisj eindeloos rondjes draait. Het beeld is magisch, kijk maar op Instagram! Samen brengen ze een hymne aan het oneindige verlangen dat geen begin of einde kent. Dat van ons allemaal is. De lange vingers van Sheekh roffelen verleiden de hemel om naar beneden te komen. Het is van een pure schoonheid omdat het lange reis heeft moeten maken om ons onmiddellijk te raken.
Kunst komt altijd aan ook wanneer het niet aankomt. Schoonheid brengt ons naar een betere plek. En ik kom weer tot de conclusie dat er in de mens meer te bewonderen dan te verachten valt; de conclusie die de hoofdpersoon van Albert’s Camus De Pest aan het einde van het boek ook trekt.
Ik word blij van mijn dochter die een tekening maakt van zichzelf met haar moeder. Als ik haar vraag waar papa op de tekening is gebleven antwoordt ze dat ik eventjes weg ben met Amber, onze andere dochter. Ze denkt even na en besluit mij er bij te tekenen, toen ik nog een baby was.
Ik word blij van kunstenaar Abdellah Kairouni die schilderijen maakt van de literaire en muzikale helden van Tanger. Hij is docent Engels op een lyceum waar hij klassen van vijftig leerlingen heeft. Maar hij is geenszins geintmideerd door het aantal. Het geeft hem juist energie. Het vereist een speciaal soort instelling zegt hij met een grijns. Dan neemt hij me mee naar zijn atelier, in een buitenwijk van de stad. Het papier dat hij uitrolt toont de creatieve mens in al zijn glorie. Grote mensen als kinderen die iets moois willen maken. Zijn tekeningen zijn een ode aan het naieve, het zoete, een wereld waar het veilig is. Ik houd ook van kunst die ons verschrikkingen laat zien maar deze ‘ship of fools’, van muzikanten, verhalenvertellers, schrijvers en paradijsvogels geeft me energie.
Ten slotte vallen mijn ogen op een prachtige fotoreportage van de vrouw van de burgemeester van New York, illustrator Rama Duwaji. Ze staat in een doos, in een zwarte lange overjas, op zwarte puntschoenen staande op een kruk, haar hoofd raakt het plafond. De foto transporteert me naar een andere wereld. Haar wereld waar binnen de restrcties van de doos toch alles mogelijk is, als maar durft om Anders te zijn. Duwaji deelt op haar Instagram-acccount kunstenaars en voorwerpen die haar inspireren om Anders te zijn. En Anders te blijven.
Het is niet erg om Anders te zijn, Anders-zijn is leuk. Anders-zijn is een geschenk van de wereld. Dus mag ik een nieuwjaarswens doen dan is het dat we volgend jaar ons Anders-zijn gaan vieren. Niet om politieke munt uit te slaan, niet omdat het nodig is. Maar omdat het mag. Omdat het Andere de wereld optilt. Roffelende vingers op een daf.
